.

.

Het lijden is gereedschap voor de ziel, om de diamant van liefde te slijpen. (Alowieke)

.

Luister hier naar het voorgelezen verhaal van acht minuten.

.

Ik ben al vroeg wakker. De ochtendzon schijnt door de ramen van de deur. Heerlijk dat het al zo licht is! Ik hijs mijn hangmat op en steek de kachel aan om mijn havermout op te warmen. Het is niet koud, eigenlijk hoeft het niet. Maar het is toch lekker, zeker als ik straks weer aan het werk ga. Want ik schrijf en schrijf en schrijf. Dag in, dag uit, in mijn eigen kleine huis op wielen.

Ja, daar sta ik dan, nog altijd in mijn kleine Wandelhuis op het erf van Annemarie. Ik doe de deur open, kijk om me heen. Overal zijn dieren druk in de weer. Verder is het dorpje Rotstergaast even rustig als altijd. De stilte is nog altijd even stil. Maar vandaag is het toch anders. Vandaag is het overál stil. De maatregelen tegen het ongekende Covid-virus zijn zelfs in Friesland getroffen. Zaterdag was er nog niks aan de hand. Het restaurant, waar ik met Dick naar toe was, zat vol mensen. Vandaag is alles anders. Het restaurant moet dicht blijven, net als de scholen. Overal zijn mensen thuis, die net als ik, schrijven of schilderen, lezen, of spelletjes doen met de kinderen. Was ik tot nog toe een uitzondering, ik maak nu deel uit van de groep van miljoenen mensen die thuis zijn. Zo is het, tot nader te bepalen moment. Een moment dat niemand weet. In deze tijd, waarin alles duidelijk is en gecontroleerd, is onze nabije toekomst ongewis. Ongelooflijk, dat dat kan.

Het stilvallen van inkomsten is voor sommige mensen een ramp. Elke crisis is vervelend. Vertel mij wat, ik heb er heel wat gekend en soms zag ik geen toekomst meer voor mezelf. Maar het is toch goedgekomen.

Toch het heeft ook een andere kant, dat we zo massaal niet weten wat er komt, en iedereen zich naar binnen keert.

Nu iedereen thuis is, hebben eenzame mensen eindelijk weer eens echt buren, die er zijn, en naar wie je kan zwaaien, door het raam.
Boeren kunnen even ademhalen, nu de aandacht op iets anders is gevestigd. Misschien kunnen ze rustiger nadenken. Zo’n pauze kan heel weldadig zijn.
Hamsteraars worden publiekelijk bekritiseerd en hebben alle tijd om zich te beraden wat daar de zin van is. Kinderen kunnen rustiger de weg oversteken, en de padden ook, op hun paddentrek.
Het aantal verkeersdoden daalt.
De lucht wordt schoner.

Maar het meest bijzondere is, dat de gang van zaken ineens niet meer vanzelfsprekend is. Dat we ineens weer weten dat de wereld niet van ons mensen is, maar dat we deel uitmaken van een levend systeem. Wanneer alles op zijn kop staat, kan je blik op de wereld compleet veranderen. Dat heb ik meermalen ontdekt, in mijn eigen leven. Het lijden is gereedschap voor de ziel, om de diamant van liefde te slijpen. Het kan heel pijnlijk zijn, en vruchtbaar tegelijk. Ik ben heel benieuwd hoe we deze tijd met zijn allen gaan dragen. En wat het in gang zal zetten.

Ik wens iedereen een goede tijd, met veel geduld, vruchtbare samenwerkingen en mooie creatieve oplossingen. En uiteindelijk, een hoopvolle blik op de rest van het leven.

.

En nu ga ik weer verder met schrijven. Ik heb antwoord gekregen van de uitgeverij, een afwijzing, zoals ik verwachtte. Maar óók een hele rij tips, wat ik níet verwachtte. Ze leggen er de nadruk op, dat ik meer van mezelf moet laten zien. Dus ik schrijf door, aan het boek „Langs kantelende wegen.” Ik ben alleen maar méér gemotiveerd! Zeker nu de actualiteiten er steeds meer op aan sluiten.
Over de kritiek moest ik even nadenken. Ik heb een post op Facebook gedaan en kreeg tientallen reacties. Dat was heel bemoedigend en opbouwend. Na een kort moment van goede raad en bezinning, ben ik opnieuw begonnen. De eerste hoofdstukken zijn compleet nieuw en autobiografisch. Het is geen vrolijk begin. Er zijn gevaren, er is angst en eenzaamheid. Maar het gaat ook over overgave. En dat we niet bang hoeven te zijn om elkaar vragen te stellen. Ik leer om door het lijden heen te gaan, en word steeds meer mezelf. Tot het moment komt om op pad te gaan.
En daar sta ik dan, naakt en kwetsbaar, maar taai en met een open blik op de wereld. En nu steek ik mijn hart onder de riem van mensen die het moeilijk hebben. Sterkte. Ga rustig even bij de pakken neerzitten. Maar laat je niet kisten.

 

 

 

PS Ik heb opnieuw een donatie gedaan aan Survival International. Juist in deze tijden is blijvende ondersteuning voor dit soort organisaties onontbeerlijk.

.