.

.

.

Kleine veranderingen en bewegingen in het veld zijn mij nu genoeg.

.

Boer Jochum heeft mij en mijn buurvrouw Gerlinde toestemming gegeven om dertig amandelwilgen te planten. Daar zijn we heel blij mee. Ze komen over het hele terrein te staan, maar vooral om de 1500 M2 meter grond heen, waar we iets mee mogen doen. De boer geeft de vrije hand om een groentetuin te beginnen en voedselbosje. We doen rustig aan en beginnen dus met de wilgen. Geen ordinaire schietwilgen, nee het zijn lang bloeiende amandelwilgen. Het zijn eigenlijk gewoon afgezaagde takken. Stop ze in de grond en ze doen het. We maakten gaten met de grondboor. Genoeg water en stabiliteit, dat is belangrijk voor de wortelgroei. Daar denk ik aan, terwijl ik naar de pas geplante takken kijk. Ze zitten diep. Ze staan stil met geen ander doel dan zijn. Straks komt de lente en zullen ze door hun aanwezigheid de bodem en het insectenleven laten groeien. Ik zie het als een metafoor. Er is heel veel beweging. En al die bewegingen zijn als richtingaanwijzers langs de weg. Er wordt van alles geroepen. Het kan alle kanten op. Wat doen we daarmee? Is het niet beter om stabiliteit te scheppen en alleen maar rustig om ons heen te kijken? En ik? Wat doe ik? Ik was op zoek naar verhalen. Is het dan nodig om op pad te gaan? Zoals al die mensen denken van mij? Een reizende verhalenvertelster? Nee! Dan schiet ik mijn doel voorbij! Vandaag zie ik het kraakhelder. Dichtbij is al zoveel te zien. Beduusd wandel ik over het grasveld en kijk naar de naam op mijn buitenwand. “Het Rijdende Verhalenhuis.” Ik weet helemaal niet of ik wel weer ga rijden. . .

In één keer was er een publiciteitsgolf, nadat mijn boek uitkwam. Het boek, dat ik schreef over mijn reis. Er staat een mooie foto op de kaft, van mij op de weg met het Wandelhuis. Die aandacht, daar doe je het voor, toch? Dat mensen het lezen en geraakt worden. Een aantal weken geniet ik van de reacties. Er is ontroering, verlangen en bewondering.

Tegelijkertijd komen er meldingen binnen van You Tube. Ik kijk er verbaasd naar. Het heeft weinig met mijn boek te maken, het is puur toeval. Met de dag zie ik het aantal abonnementen groeien. Sommigen noemen me een geweldige vlogger. Een vlogger? Ik? Wat moet ik daar nou weer mee?

De volgende ochtend sta ik op met een zwaarmoedig gevoel. Met doffe blik kijk ik uit het raam. Er is iets wat me bezwaard. Ik ken dit en weet wat me te doen staat. Ik laat alle nieuwe abonnees voor wat ze zijn. Ze gaan zelf maar naar buiten om de frisse lucht in te ademen en te kijken wat er te zien is. Mails gaan vandaag de wachtstand in. Ik ga verder in het echte leven. Ik plof terug in mijn hangmat en staar uit het raam. Ik dompel me onder in oneindigheid. Ik stook de kachel op die vlak naast me staat, tot het zweet me uitbreekt. Twee keer stap ik in het koude water van de Swette en het lichte laagje ijs breekt onder mijn blote voet. Het is als een reinigend bad. Ik ben weer terug bij mijn eigen naakte ik.

Het stormt oordelen en verwachtingen. Overal. Oordelen en verwachtingen zijn korte denkpaadjes om de wereld snel te kunnen vatten. Vooral in deze moeilijke tijd is er behoefte aan houvast. Soms zien we in een ander een lichtend voorbeeld, van wat je zelf zou willen, en soms is die ander een bron van ergernis. Een oordeel is een alarmbel voor een niet vervulde behoefte, leerde ik ooit. Oordelen en verwachtingen groeien op uit voetstappen die achter je liggen. In de geschiedenis van jou en mij, in de voetstappen van kunstenaars en politici, ieder vormt zijn eigen beelden van de ander. Het zijn net draden. Sommige draden leiden tot iets, daar word je blij van, je bouwt iets op. Andere zijn als kleverige spinnewebben, die je belemmeren in je bewegingen. Als het er teveel worden, wordt je moe. Ik spoel het van me af. Van daaruit begin ik opnieuw. Telkens weer vanuit de leegte. Wat bij me hoort keert bij me terug. En dan straal je.

Zo bereid ik mezelf voor om te gaan planten. Hier, in de stevige klei van het Friese land. En te kijken wie en wat er volgt.

(Einde deel 1, wordt vervolgd.)

.

Noot 1 Deze filosofie over het creëren vanuit Zijn, komt overal terug. Wie heeft er goeie voorbeelden?

Noot 2 De amandelwilg bloeit van april tot november en is geweldig voor de bijen. Het is tevens de meest buigzame wilg die er is, dus handig voor vlechtwerk. Ook kun je de schors gebruiken als pijnstiller, bijvoorbeeld tegen hoofdpijn. Voor het planten is het goed om de schors lichtjes te beschadigen om de aangroei van de wortels te stimuleren. Het plantgat mag best 70 cm diep zijn, dan komt de wilg beter aan zijn water!