Deze tekst horen bezoekers via de tomtom
.
Haghorst, 26 september 2012
Het is een herfstige dag. De harde wind wiegt mijn kleine woonwagen heen en weer. Ik heb haar Juffrouw Kolibri genoemd, mijn wagen. Deze Juf van mij heeft een goede vering, merk ik voor de zoveelste keer op. Dat is plezierig als ik er straks mee ga rijden. Misschien… Het kort gemaaide grasveld van de minicamping is nat en de takken van de bomen bewegen wild tegen een donkergrijze lucht. Het is hier stil en ruim en ’s nachts is het écht donker. Het is aan het einde van de verharde weg vlak bij het bos, waar schapen blaten, hanen kukelen en paarden in de wei hun kont keren tegen harde wind en regen, op een dag als vandaag. Een stille plek, maar perfect voor mij, op dit moment. Hier kan ik me focussen, werken aan de wagen of gewoon een dag voorbij laten gaan om energie op te doen voor wat komt. Ik kan hier lokaal geteelde groenten eten, genieten en leren van de natuur en vrienden ontvangen die er even uit willen zijn. Bus 142 vanuit Tilburg, halte Toekomstweg.
Een keus gemaakt op één moment bepaalt alles. Het was op die ene dag, aan het begin van deze zomer, dat ik thuis aan het werk was in de middeleeuwse werfkelder.
Mijn blik drijft af van de computer, van de site die ik bestudeer, en ik staar naar de kastanjeboom. De boom waaronder ik getrouwd ben met Michiel, waaronder we bij elkaar kwamen voor zijn begravenis, de intensieve jaren erna. De oude kastanje die voor mijn deur op de werf staat tussen twee even grote platanen. Mijn oude vertrouwde boot ligt zoals altijd aangemeerd aan de wal er achter en er zijn geen klanten die wilden varen. Het is rustig buiten, alleen de vuilnisboot komt tuffend voorbij. Ik ben net te laat om naar Evert te zwaaien, de schipper, een oersterke man met gigantische armen. Hij is altijd blij als hij me even ziet. Hij is een van de vertrouwde gezichten die ik al zoveel jaren ken. Ik kijk nog eens lusteloos naar de lijsten op het beeldscherm, huurhuizen in de provincie Utrecht en Ik word er niet blij van. Maar die 20 jaar inschrijvingstijd, zonde toch, om dat zomaar weg te gooien. Ik kijk en kijk nog eens. . Allemaal nieuwbouw, sfeerloos en duur.
Mijn aandacht gaat uit naar Zuid Oost Europa, Roemenië. Land met uitgestrekte natuur en een enorme diversiteit. Zou ik daar kunnen wonen? Ik zou tussen mensen willen zijn, die weten wat eenvoud is, en een ster zijn in het vinden van oplossingen met schaarse middelen. Misschien mijn eigen kleine leemhuis bouwen, ooit. Ik staar door de dubbele deuren, naar de zonovergoten werf, die ik nu definitief wil verlaten. Dan sta ik op. Het is een verre droom, besluit ik met een zucht. Heel ver. Ik ben hier, en wie weet hoe lang nog. .
Maar de wens naar eenvoud wordt snel vervuld, al is het dan niet in Roemenië. Na in totaal twaalf jaar opruimen en opknappen, is mijn huis verrassend snel verkocht. “Zal je het niet missen, je boot, de gezellige buurt, die bijzondere plek waar je nu woont”, vragen mensen. Nee, ik zal het niet missen. Utrecht is als een thuis voor me. Maar mijn tijd is op, hier op deze plek. Het is tijd voor een nieuw begin.
Ik koop een woonwagen in Brabant. Het is de eerste die ik tegenkom, met standplaats. De plek bevalt me, de wagen ook. Dit is nu mijn thuis, twee uur reizen vanaf Utrecht. Het laatste stuk is een wandeling door het bos, dik een half uur, langs een zandpad, sparren, berken en veel varens en braam. Daar, waar de verharde weg begint is het terrein van minicamping d’n Bobbel. Het is een ruim veld, het gras kort gemaaid met talloze madelieven erin.
Ik ben hier nu meer dan twee maanden. Ik zou naar Roemenië en nu zit ik in het hart van Brabant. Maar ik zit precies goed. Mijn vriend Dick is hier vaak, hij woont niet ver van hier. Het land is stil, de luchten zijn ruim en helder. Het heeft niet de grote diversiteit van Roemenië, maar het is goed om te beginnen. Hier vind ik in elk geval vast de eenvoud, waar ik naar zocht.
Vijf oktober is het afscheid van Utrecht, in café de Morgenster. Daar zal ik buurtgenoten vinden en vrienden. Ik zal het laatste rondje varen in mijn rondvaartboot, mijn trouwe metgezel voor vijftien jaren. Vrienden zullen me vergezellen. En dan is het laatste lint doorgeknipt. Dan woon ik echt helemaal hier. Naast het raam van mijn wagen fluit een roodborstje in de struiken. De wind is gaan liggen en de zon is gaan schijnen. Ik ga de was doen, het is droog.
Alowieke
Alowieke 
Via facebook kwam ik op je blog. Wat leuk, met een woonwagen op reis! Tenminste ik neem aan de je dat gaat doen, op reis naar Roemenie. Hoe ga je dat doen? Met een tractor? Paarden? Ben heel benieuwd. Ik heb zelf 30 jaar geleden een half jaar met een woonwagen en twee paarden een reis gemaakt. We (ik, een vriendin en een vriend) wilden naar het zuiden van Frankrijk en daar blijven, maar in Noord Frankrijk bleek de wagen te zwaar voor de paarden. Uiteindelijk zijn we teruggekeerd en heb ik wel nog een aantal jaren in Brabant in een woonwagen gewoond.
In ieder geval succes met je plannen. Ik zou je graag willen volgen.
Hartelijke groet van Francien.
LikeLike
Waar de reis heen gaat en hoe, dat moet nog blijken. Het liefst naar Roemenië, maar de reis zelf is net zo belangrijk en mag lang duren. Ook de voorbereidingen mogen lang duren. Ik ben aan het onderzoeken of ik met paarden weg wil of met een tractor. Ik hoop dat het kan met paarden, en dat de wagen niet te zwaar is. Het verzorgen van de paarden is veel werk natuurlijk, daar kan jij me vast meer over vertellen. Een tractor kan je gewoon wegzetten en dan zelf weg gaan, met paarden kan dat niet zo makkelijk… Ik heb in mijn leven nauwelijks iets kunnen doen met deze mooie dieren, maar het is altijd een wens geweest. We zullen zien. Ik vind het heel leuk dat je mijn blog wil volgen en ik zal ook graag eens uitgebreid jouw ervaringen horen, daar ben ik ook heel benieuwd naar. Als je zin hebt om eens langs te komen, wees welkom. Hartelijke groet!
LikeLike
Met paarden moet je inderdaad iedere avond een weide vinden om te grazen. Wij stonden meestal op boerderijen. We hebben van tevoren menlessen gehad in een manege en ook daar twee haflingers gekocht. Het was voor ons dus ook helemaal nieuw. Langskomen zal mij waarschijnlijk niet lukken, omdat ik teveel bezigheden heb, maar ik zal je blog blijven volgen en misschien nog wel op vragen ingaan. In ieder geval succes met de voorbereiding. Groetjes van Francien
LikeLike
Bedankt Francien! Ik zal je aanbod voor advies zeker onthouden. Maar voorlopig ben ik nog niet aan het reizen hoor, er ligt nog een hoop te doen en te ontdekken voor ik hier weg ben. Heb al even op een site van je gekeken en gezien hoe aktief je bent. Mooi hoor.
Hartelijke groet, Alowieke
LikeLike
Wow Alowieke prachtig! zeer boeiend inspirerend verhaal en heel mooi beschreven… ! geniet ze daar in t bos 🙂
LikeLike
Dank je Ivon! Zal ik doen!
LikeLike
Mooi opgeschreven, Alowieke! Ik had het enkele weken al uit je eigen mond horen vertellen, op die mooie septembervrijdag, enkele weken geleden, maar ik zie nu dat het al weer meer is uitgewerkt! En…. het gaat je zeker lukken, nu je er meer mensen bij gaat betrekken. Er is ervaringsdeskundigheden, ook bij “Narren”. Hoe dan ook, veel suc6 en plezier gewenst bij het proces!
LikeLike
Ja het was leuk om met jou door het Brabantse bos te wandelen en bij te praten. Het toeval bezorgt me interessante mensen op mijn pad. Ik heb het zelf niet bedacht dat ik op deze plek terecht zou komen, bij Ton en Ine Lavreijsen, en waar Stichting NAR gevestigd is. Ook was het een verrassing dat hier laatst een trekruiter zijn bivak opsloeg, waarover ik je vertelde. Onder een glas wijn heeft hij me alles over paarden verteld, erg boeiend. Het gebeurt gewoon en het geeft vertrouwen. Ik ben blij dat ik nu echt de rust heb om iets te doen met deze bijzondere momenten. Het is een goede plek, hier in Haghorst. Een camping waar in de loop der jaren al meer mensen met paarden en met wagens verwelkomt zijn. Brabant is een paardenland en ook dat is een leuke bijkomstigheid. Dank voor je goede wensen en je altijd weer hartelijke betrokkenheid!
LikeLike
Voorlopig ben ik bezig met bouwen aan mijn wagen. Het idee van de reis is er maar ligt nog ver weg. Of ik wel of niet met paarden ga trekken, ik wil graag kennismaken met paarden, zonder ander doel dan de kennismaking zelf, en vooral de natuurlijke omgang met paarden boeit me. Als iemand tips heeft over plekken waar ik hier in Brabant mensen kan ontmoeten die nu hiermee bezig zijn, waar paarden zijn en waar ik kan leren, dan ik blij.
LikeLike