.
.
.
Luister hier naar het voorgelezen gedicht van 1.45 minuut
.
.
Hoe haal je de kramp uit een hand
De schreeuw uit het zand
Het licht uit het zwerk
Het vloeken uit de kerk
Het schrijnen uit een wond
De woorden uit de mond
De donder uit de lucht
Het smachten uit de zucht
De voeten uit te krappe laarzen
De vlam naar eindeloos wachtende kaarsen
De zondebok eens op de troon
De chaos terug naar het gewoon
De rust weer in het land
De hitte uit de brand
Oma weer eens uit haar stoel
Het brein weer terug naar het gevoel
.
.
Nieuws:
Met mij gaat het goed. Ik speel en werk. Het meeste werk is de lange geul, aan de rand van het veld. Het is anderhalve meter naast de wilgenhaag. Daar komen straks nieuwe boompjes in te staan. Het moet een donker paadje worden, aan de rand van het kampeerveld. Het is nog lang niet klaar. Daar geniet ik van. Elke keer een stukje. Een zachte bries waait om mijn hoofd en dat de lucht grijs is, is niet erg. Er komen mensen langs, die een rondje door de weilanden maken. Vandaag zijn het jongeren die een tiny house willen. We praten lang. Werken langs het pad levert meer op dan bomen alleen. Ik kan het iedereen aanraden.
Wat de bomen betreft, ik zoek nog zaailingen. Vooral van hazelaar, els, en lijsterbes. Maar ook andere bomen zijn welkom. Dus Friezen uit de buurt van Leeuwarden, kom langs met wat je hebt! Ik ben er blij mee en de boer ook.
Verder kan ik jullie verrassen met deze film, die ik maakte, na de reis. Ik maakte hem een jaar geleden. Dat ik hem niet eerder publiceerde, is omdat ik vond dat hij niet af was. Ik had nog een gesprek willen toevoegen, over toerisme in een kleine kustplaats, en de druk die dat legt op de bewoners. Helaas wilde de persoon die daarover haar nek uitstak, er niet meer in het openbaar over praten. Te pijnlijk. Dat is een punt, waar ik waarschijnlijk nog vaker over zal schrijven. Maar voor nu, het is toch een heel aardig verslag geworden, dat zeker in combinatie met het boek de moeite waard is.
.
.
.
.
Alowieke 
Alowieke, mooie verslagen. Het grote publiek zou hier van genieten. Als ik ademloos kijk, dan doet Nederland het ook, Andreas
LikeLike
Goh, …!
LikeLike
Dank je, Alowieke, ik heb volop genoten van de video met je reis door Friesland. Ik kan je verbinding met de natuur, de elementen en de contacten met mensen, hun verhalen, best goed volgen en heel veel waarderen ook. Ik vind je een prachtig voorbeeld van moed, uitbundige creativiteit, ook in aanpassingsvermogen en genieten van kleine dingen, verhalen en oh ja, goed met koeien en paarden kunnen omgaan. “We kijken graag naar mekaar” wat een leuke manier om het zo te zeggen. Ik sta heel vaak aan een hek met koeien en zing voor ze. Of aan een hek met paarden, die een stukje appel uit mijn hand pakken.
Grappig genoeg realsieer ik me, tijdens het kijken naar de video, dat in de 4,5 jaar dat ik in Somerset en Devon, Z.W. Engeland, woonde, het eigenlijk ook een “reizend” bestaan werd, omdat ik op kamers woonde en nooit wist wanneer ik weer weg zou gaan. Soms moest ik weg om de vreemdste redenen. Ik heb de Engelsen redelijk goed leren kennen.
Op het platteland. 7 x ben ik verhuisd met mijn kleine boeltje en steeds weer opnieuw de plek eigen maken, nieuwe contacten leggen, je weg vinden in het dorp, soms heel afgelegen met 1 bus per dag. Improviseren, flexibel zijn en tegelijk “s lands wijs, ’s lands eer” leren kennen, in Engeland als Nederlandse, dat bestaan in die jaren had vele laagjes, zoals spekkoek. Pas nadat ik terug kwam naar Nederland, met de trein, 11 maart 2020, op de dag dat de pandemie wereldwijd werd uitgeroepen door de WHO, en in de maanden tot nu, eind november, kan ik dat allemaal zien.
Ik weet niet of jijzelf de ervaring van je eerste rondreis met het verhalenhuis ook als een fundament ervaarde onder nieuwe rondreizen daarna, waarin je je steviger voelt en meer vertrouwd met de min or meer dagelijkse verandering van standplaats, uitzicht en gezelschap, dier of mens, ikzelf voel die 1e 4,5 jaar in Engeland wel als een fundament.
Zeker wat betreft het vertrouwd zijn met de aard van het Engelse volk en de diplomatie in het omgaan ermee. Plus de infrastructuur, trein en bus, waar ik voor die laatste een buspas vrij reizen heb. Dat is een super fijn iets in Engeland.
Boven de 60 jaar kan je vrij met de bus reizen, overal, zoveel je wilt. Dat hoop ik weer te gaan doen als ik volgend jaar maart een tweede zoektocht ga beginnen naar een plek om te wonen. Aan zee deze keer en ook, eindelijk! een huis voor mezelf.
Het eiland Wight is de eerste bestemming en daarna de Zuidkust, West Sussex. Arundel is een mooie stadje, met de rivier de Arun er kronkelend doorheen. Wel graag aan de rand van een dorp of een kleine stad, want ik ben van vergezichten gaan houden en stilte, wel met natuurgeluiden. Na Dartmoor, het Nationaal Park in Devon, mijn eerste liefde, is het nu de zee aan de Zuidkust van Engeland. Heel Engeland heeft een kustpad, je kunt oneindig dat pad volgen en nooit uitgekeken raken volgens mij. Kliffen, zandstrand, duinen, riviermonden, het keren van het tij dat tot in het binnenland zichtbaar is, die natuurlijke beweging van eb en vloed, dat doet me wat.
Als je 25 jaar een huis voor jezelf hebt, in Nederland, dan is op kamers wonen slechts even leuk. Een huis voor mezelf en een kat als huisdier, dat is wat ik die jaren ervoor verworven en gewonnen heb. Besluit deze Engelandvaarder haar verhaal 😊
Morgen ga ik je andere video “Ik bouwde een huisje op wielen” bekijken. Wat is dat huisje mooi!
LikeLike
Met interesse je verhaal gelezen. Ja, steeds verkassen is erg leerzaam maar wel onrustig. Of je het doet uit vrije wil of niet. Die engelsen! Ik ben benieuwd.
Gisteren was een rare dag. Verward, met rouw om het hart, maar ook de wetenschap van dagende mogelijkheden. Ik heb een kleine brief geschreven aan mijn liefste zanger en gitarist. David Gilmour. Ik moest denken aan Engeland. Ik dacht, als ik daar zo graag heen wil, waarom ga ik dan niet? Ik wil me meer inzetten voor inheemse volkeren maar dat kan ook vanuit daar. (Ik droomde vannacht dat ze een stem kregen.)
Dat kustpad lijkt me heel bijzonder.
Maar nu nog niet. Mijn vriend komt eerst een tijdje in de buurt wonen. Ook niet voor vast. We gaan allebei onze eigen weg. Komend jaar ben ik nog in het Noorden sowieso. Ik hoor graag het vervolg van je verhaal.
LikeLike
Ps Ik ben blij dat ik een huis op wielen heb, waarmee je bovendien in een oogwenk contact hebt met de mensen!
LikeLike
Nee. Ik geef niet toe aan de onrust. Ik denk niet verder over Engeland. Ik ben waar ik ben. Maar alle verhalen erover zijn welkom.
LikeLike
Wat een mooi gedicht, Alowieke. En ik voel je onrust. Er zijn zoveel mogelijkheden, maar wat zegt je hart? Tenminste, zo is het bij mij op dit moment. En dan lees ik bij jou: ‘Het gaat goed, ik speel en werk.’ Dat vind ik ook mooi. Homo ludens, de spelende mens. Ik ben al een tijdje bezig om dit mezelf toe te staan (‘mag’ dat wel ?). Spelen en dingen creëren, daat word ik blij van.
Ik ben benieuwd naar het vervolg van je reis.
LikeLike
Wij hadden het erover wat mensen bedoelen met je hart volgen. Iedereen noemt het anders. Ik dacht aan het gezegde: je hart ergens xxx aan ophalen.
Hoe?
Ik hou van heel veel dingen. Van samen muziek maken en van stille mist. Van schrijven en van water. Van een goed gesprek en van de nuchtere Friezen. Van zeilen, al heb ik dat nooit gedaan. Waarschijnlijk ook van Engeland. En Afrika, en Colombia. Maar ja. Wat kies je? Belangrijk is dus gestadigheid.
Ik ga verder met graven en ontmoeten. Me verdiepen in inheemse volkeren, waar altijd al mijn aandacht naar uit gaat. Verder lezen in een boek daarover, toevallig in het engels. Bomen verzamelen met de mensen uit de buurt. Meer is het niet. Minder ook niet.
Ik ga dus niet in een keer heel ergens anders heen. 🙂
LikeLike