Waarom de muggen dansen

Dit is mijn verbond. Eén mugje mag me prikken, vlak voor het slapen gaan. Maar dan is het afgelopen.

Liever luisteren? Klik op de knop onderaan de tekst.

De wind is gaan liggen, de regen is gestopt. Indrukwekkende wolkenluchten zijn verdwenen achter de horizon. De zon schijnt door de sluierwolken en werpt een zacht licht in mijn kleine fijne huis. Zoals het nu is, zo heb ik het graag. De stilte, het licht, de eenvoud, het is perfect om te schrijven. Ik had bedacht dat ik het over muggen wilde hebben. Er zijn allerlei muggen, ik heb er hier vele gezien, grote en kleine. Maar één ding doen ze allemaal. Ze dansen in de schemering. Waarom?

Ik ga naar buiten om een luchtje te scheppen. Ik heb een nieuw bankje gemaakt, van twee ijzeren kratten en een plank. Het zit heerlijk. Ik heb nog nooit zo’n bankje gehad. Een vrouw met twee honden komt aanlopen over het pad. De honden rennen een stukje het veld op, en de vrouw loopt achter ze aan. Kritisch kijk ik ernaar. Twee honden los kúnnen een haas vangen. Als ze willen. De vrouw lacht naar me. “Je hebt een mooi hoekje daar,” zegt ze. “Met dat windscherm en vlak achter dat wilgenbosje.” Ik lach terug. “Ja, dat is ook wel nodig, hier op de vlakte. Zo’n wilgenbosje is eigenlijk maar een klein obstakel, de wind laat zich niet gauw tegenhouden, straks als alles kaal is”. Ja, dat begrijpt ze wel. Ze haakt haar honden aan de riem. Ik kijk tevreden toe. Dan loopt ze verder.

Ik heb een fijne beschutting gemaakt. De bomen, het vlechtwerk van takken, het windschut van riet. Het is niet alleen voor mezelf. Ook insecten profiteren ervan. Muggen verstoppen zich overal. Ook binnen, af en toe. In de hoek van mijn kamer, achter het warmtepaneel daar zitten ze. En onder mijn jas, die aan een haak onder de markies hangt. Als ik hem pak, vliegt er een kleine wolk onder vandaan. Gelukkig hangt er nog een jas, waar ze hun toevlucht kunnen vinden. Ook onder mijn wagen zitten ze. Soms wil ik alleen maar even een krant pakken, voor de kachel. Ik open het luik in de vloer, waar de berging is. Die staat in open verbinding met de buitenlucht. Dat moet, anders schimmelt alles zomaar weg, daar beneden. Ik zie het gras en het hout, eronder. Vijf muggen vliegen door de grote kier. Gauw pak ik wat ik hebben moet en doe het luik weer dicht. Ik volg de muggen en zie hoe ze een schuilplaats zoeken in een stil hoekje. Daar blijven ze, de hele dag, tot de schemering inzet. Ik houd het licht zo lang mogelijk uit en kijk naar het vallen van de nacht. Binnen komen de muggen uit hun hoekjes vandaan. Ze vliegen zigzaggend maar toch zeer beslist naar de ruit en doen onvermoeibare pogingen om buiten te komen. Dansen willen ze, dansen in de schemer, achter het scherm in de luwte. Waarom toch? Ik doe de deur open en wapper ze naar buiten. Ze verdwijnen in de zwerm die voor de deur hangt, de wolk dansende neefjes. Op en neer gaan ze, in een eindeloze choreografie die sinds mensenheugenis nooit anders is geweest. Ik kijk geboeid, net als gisteren en eergisteren. Ik spits mijn oren tot de grens van het mogelijke. Dan hoor ik het. “Wij dansen het ritme van vochtige aarde,” zeggen ze. “Het maakt ons heet en warm…” Hun gezoem klinkt omfloerst, als een zachte sensuele toon. Ik probeer nog beter te luisteren en tegelijkertijd probeer ik één specifieke mug te volgen, maar het lukt me niet. Het leid me eerder af. Ik concentreer me opnieuw. “ Zoemmm, zoemmm, Wij zijn een zwerm! We vieren de dans van Al wat is. Want wij hebben het zaad. Levend zaad! Waar zijn de vrouwtjes, kom, kom toch kom! Kom bij Ons, ons, ons! Hier zijn wij, de mannetjes! We willen je, we willen je. Zzzoem….. De gons die gaat door alles heen, wat stil is en wat luistert.

En zo dansen ze de eeuwen door. Gehekeld door mens en warmbloedige dieren. Geslagen en gemept, maar ongelooflijk in getal. De dansende mannetjes, heet en onweerstaanbaar voor de vrouwtjes. In hun eentje vliegen ze rond, de wijfjes. Tot ze, aangetrokken als door een magneet, de Zwerm ontmoeten. Die heerlijke opwinding! Het duurt maar even, want het leven is kort. Ze legt haar eieren, verdwijnt in een bek of snavel. Uiteindelijk. Wat rest wordt verteerd en uitgepoept. Miljoenen tonnen aan insecten, die eindigen als mest. Mest voor de aarde. Misschien wel voor de wilgenboom, de boom waaronder de muggen dansen.

Dit is mijn verbond. Eén mugje mag me prikken, vlak voor het slapen gaan. Maar dan is het afgelopen. Met zachte hand veeg ik het tweede mugje van de dunne huid van mijn pols. Jij niet. Pech gehad. Ik kruip in mijn hangmat en sluit zorgvuldig de kieren van het fijne gaasdoek om me heen. De muggenzwerm buiten is stil. De zon is onder, wijfjes zijn bevrucht. Ergens komen de eitjes, ze zinken in een stille plas en belanden in de modder. Ik heb mijn bijdrage gedaan. Maar nu rust ik, als in een veilige buik.

Alles is ritme.

Een dans tussen hemel en vochtige aarde.

Aarde ademt

het ritme van seizoenen

Wat sterft verteert

grondig en donker

komt vrij in het licht

als voedsel voor het nageslacht

Voedsel, warmte, vuur

Alles dient

de eindeloze dans

van het Al.