De wortels van mijn bestaan groeiden. Maar mijn CV zag er nog steeds armzalig uit.

.

Tekening: Afra Hartog

.

De luisterversie vind je onder de tekst.

Iemand vroeg mij: Wat wilde je worden, vroeger? Toen ik kind was wilde ik bergbeklimmer worden en archeoloog. Maar toen ik zeventien was, wist ik het niet meer. Alles was chaos en het leven stroomde als een vloedgolf over me heen. Dood en ongeluk. Uitsluiting, eenzaamheid, angst. Ik had net genoeg tijd om af en toe boven te komen om adem te halen. Maar op mijn CV zag je niks, van dat alles. Toen ik 27 was hoorde ik steeds vaker, met Alowieke wordt het vast nooit meer wat. Anderen zeiden: “Zonde, ze is zo’n talentvolle vrouw!” Sommigen wisten meer van me. “Jammer, dat ze zoveel pech heeft gehad.”

Dat was natuurlijk niet zo. Hun oordeel lag in wat zij zagen als een succesvol leven. Maar ik zag het anders. Elke ervaring was als de berg, die ik wilde beklimmen, ik onderzocht de diepte van mijn bestaan. Mijn wortels groeiden en ik verkende mijn bodem terwijl m’n CV er nog steeds armzalig uit zag. Op de snelweg van het grote leven deed ik aarzelend mijn stappen. Maar van binnen had ik vertrouwen als een rots. Als ze begonnen te duwen werd ik boos. “Laat me!” Want wat je ziet, is niet altijd wat het lijkt. Pijn, verlies en verwarring bieden de mogelijkheid om te groeien. De oogst komt later.

“If there’s a bustle in your hedgerow, don’t be alarmed now. . . . It’s just a spring clean for the may queen.” Zong Robert Plant.

In aansluiting hierop schreef ik dit gedicht. Ook een ander citaat inspireerde mij, dat ik lang geleden las in het blad: “Open deur”. Als je het kent, zul je het zien.

Wat heb ik gestruikeld, ja O wee
liep telkens tegen de lamp
Maar elke keer als dat gebeurde
nam ik een stukje licht mee
Bijgaand leed verdween als damp
Maar nog steeds zijn dit hiaten
Zwijgende gaten in mijn CV
Voor anderen die de norm bepalen
Zo ziet men het, O ja, helaas
Dus blijf ik liever eigen baas
Verteller van verhalen.

De boom wordt hoe langer hoe dikker.

.

.