.

Het schilderij is op tijd afgekomen, na drie dagen hard werken.

.

De grote zware plaat staat schuin tegen de schuurdeur aan. Na een grijze ochtend is de zon gaan schijnen. Fijn, dan droogt de verf lekker snel. Ik doop mijn kwast in de pot groene zijdemat. Ik maak een Artist Impression van Frijlân in vogelvlucht. Voor de dag om is, wil ik de eerste laag er op hebben. Zorgvuldig zet ik het perspectief uit.
Net als ik tevreden de lijnen bekijk, zie ik drie jongens het erf op lopen. Twee magere blonde en een dikke donkere, die mij in de verte doet denken aan een Chileen die ik ooit kende. Ik hoor het klikken van blikjes die worden opengetrokken en ik zie ze een sjekkie opsteken. Vanuit de verte groet ik, en leg rustig de kwast terug. Na even te hebben gewacht, loop ik naar ze toe.
“Komen jullie om hier te kijken?” vraag ik. “Ja, we zochten een rustig plekje,” zegt de één. Ik moet lachen. “Nou, het is hier niet zo rustig als het lijkt, over twee dagen is hier een opening. We moeten nog van alles af zien te krijgen.” De donkere jongen vraagt wat er hier gaat gebeuren. Ik vertel dat er bedrijfjes komen en dat er onderzoek wordt gedaan naar andere manieren van leven met de natuur. Ik vertel dat er ook scholen aan meedoen.
De jongens zetten grote ogen op. “Goh, dat had ik niet gedacht. Het was hier altijd een bende. Er stond ook nog een woonhuis met een gat in het dak.”
“Ja dat is als eerste gesloopt,” zeg ik.
“Heb je die bank nog gezien?” vraagt de Chileen, “Die was van mij. Ik ben zwerver. Ik sliep er op.”
“Nee die heb ik niet gezien. Ik ben later gekomen. Maar ik moet weer verder, ik wil het schilderij overmorgen af hebben.” Ik kijk ze alle drie aan en ze knikken rustig. “Erg leuk om je gesproken te hebben,” zeg ik en ik kijk hem lachend aan, ” als vorige bewoner ben je toch ook een stukje van de geschiedenis van deze plek, niet waar?” Hij glimt.
Ik zeg ze dat ze rustig hun sjekkie op kunnen roken, maar dat ze dan toch een ander stekkie moeten gaan zoeken. Ze knikken en lopen dan meteen maar op hun dooie akkertje terug naar het hek. Ik keer terug naar mijn kwast. Nog twee dagen …. en dan is het!

.

DE OPENING

Jamilla Faber zingt haar lenteliedjesshow. De voorste meisjes  zijn vast heel erg onder de indruk. Ze zingt nu over verliefdheid.

 

.

 

De vrijwilligers van het Bijenlint in Leeuwarden hebben voor elk kind een vak uitgezet om bijenbloemen in te zaaien. Het veld is pas de dag ervoor klaargekomen en geëgaliseerd door de jongens van de WMR. Achter de bloemenwei is een vijver. Dat is vlak naast waar mijn huisje komt.

 

.

De bijenbloemenvrouw en een meisje. Zelf zijn ze net zo kleurrijk als het spoor dat ze achter laten.

.

 

Kluiten gooien vanaf de grote bergen met klei, dat is keileuk. Wedstrijdje wie het verst komt. Morgen worden de bergen verwerkt in een ander deel van het landje.

.

De meiden gooien nog fanatieker. Zien ze me?

 

.

Irma, de eerste initiatiefneemster van het project, luistert tussen het publiek naar poëzie.  Schrijvers dragen hun gedichten voor bij het planten van de boom.

 

.

Wat kan die vrouw spreken!

 

.

Marin, medebewoonster, heeft heerlijke veganistische hapjes gemaakt. Zij heeft ook een website, “Groene avonturen.”

 

.

Elbrecht, ook een medebewoonster.

 

.

Verhalen in de oude koeienstal, een indrukwekkend monument.

 

.

Passerende mensen voor een kapot raam in de kleine schuur.

 

.

Het vertrek van de kinderen.

 

.

Voor alles is opgeknapt, is het verval vol onverwachte wonderen. Een net, een deurpost en een muur met craquelé, erachter.

 

De opening is voorbij. Ik ben terug in Brabant. De uitgestrekte groene weides hebben plaatsgemaakt voor bossen. Hanen kraaien, de bloesems bloeien en een waas van allerlei kleuren groen tooit het land. Frijlân is een fijne plek, in het verre Friesland. Maar die waas van groen, die mis ik er. Ik wil ervoor zorgen dat het gaat groeien, de groene sluier van de lente, die almaar wijder wordt en hoger zal rijken, hoger, de hemel in, het diepe blauw van de lentelucht, als coulissen tussen de bloemrijke weides. Zo zie ik het voor me. Zo zal het zijn, ooit.