.

.

Ik ga vandaag op pad. Mijn fiets staat al klaar naast mijn huisje, en ik trek het vloerluik open om mijn jas te pakken. Er staat weer een frisse wind. Ik heb ook mijn muts opgedaan en handschoenen met bont er in. Ik doe de deur open en wurm mij er zo snel mogelijk doorheen, zodat de koude wind het huis niet in komt. Dan pak ik mijn fiets en rijd langzaam het pad af. Als ik bij de boerderij ben, kijk ik opzij naar mijn woonwagen, aan de andere kant van het veld, dat nog steeds volstaat met bloeiend koolzaad.
Ik woon hier hu zeven maanden, op Frijlân, een kleine gemeenschap van vrouwen woont hier in tenten. En terwijl de onderlinge banden met elke kop koffie sterker worden als bij een echte familie, merk ik dat ik meer en meer afdrijf van dit gebeuren. Hier sta ik nu. Ik stop met trappen en stap af om naar mijn huisje te kijken. Het beeld is schitterend, zoals de kleuren samenvallen met het eindeloze weiland en de mistige blauwgrijze lucht. Het is alsof hij ervoor gemaakt is om hier voor eeuwig te staan.
Maar het is als een schilderij dat af is. En daar woon ik in. Mijn leven wordt meer en meer als een standbeeld. De dagen zijn donker en als ik om vijf uur de kaarsen aansteek om bij het schemerige licht te gaan koken, krijg ik het gevoel dat mijn huis me inspint tot ik er stijf als een mummie binnenin zit. Hier denk ik aan terwijl de wind om me heen blaast en ik met de fiets in de hand sta te kijken. Ik besef dat mijn tijd hier ten einde loopt. Het wordt tijd dat mijn wooncocon een wandelhuis wordt, van een statisch museumstuk naar levende inspiratie, gedragen door sterke wielen en benen.

Ik stap op de fiets. Vandaag trek ik de stoute schoenen aan. Vier kilometer verderop is een boerderij. Ik weet dat de eigenaar Jochum heet. Er is al vaker over hem gesproken. Ik wil het zien, die man en zijn plek. En vragen wat er kan.

De achterdeur zit niet op slot. Ik trek hem open. “Volluk!” roep ik de donkere ruimte in, net als de oude buurman vroeger bij ons thuis en ik glimlach bij die gedachte. Ik zie aan de andere kant een deur op een kier staan waar licht doorheen schemert. Een man komt uit de achterliggende huiskamer naar me toe. Hij heeft krulhaar dat glanst als zilver en een baardje. Na een korte kennismaking komt hij meteen ter zake. “Wat kan ik voor je doen?”
“Ik zoek een plek om de reis met mijn woonwagen voor te bereiden,” antwoord ik, “Half april vertrek ik.”
Hij vraagt naar de maten van mijn wagen. Als hij hoort hoe bescheiden de afmetingen zijn, laat hij onmiddellijk zien waar ik kan staan. Mooi beschut op het beton, tussen een tachtigjarige boomgaard in en de boerderij. Achter een openstaande deur zie ik een grote hoop stront liggen en de kont van een enorme koe. Het is een prachtplek, er is netstroom voor de laatste aanpassingen aan mijn wandelhuis en om weer eens uitgebreid naar muziek te luisteren. Het is er heerlijk beschut. Het terrein is een rommelige chaos waar iedereen zijn gangetje gaat. Acht mensen en een stuk of wat kippen hebben plezier van dit landje en ik zie steeds meer minihuisjes verscholen in beboste hoekjes. Achter de boerderij glinstert het water van de Swette. Hier wil ik heen. We praten nog wat over koetjes en kalfjes, tot hij opnieuw ter zake komt.
“Wanneer kom je?” vraagt hij.
“In de derde week van januari,” beslis ik ter plekke. Ik ben verbaasd over mijn stelligheid. Maar ik weet het.
De cocon opent zich en ik ruik de frisse lucht, die mijn nieuwsgierigheid en creatieve geest opnieuw tot leven wekt.
“Ik verheug me erop,” zeg ik tegen hem en ik loop terug naar mijn fiets. Nog twee weken. Opeens is er een einde gekomen aan de tijdloze tijd. Ik ga me klaarmaken, klaar voor vertrek.

.