Bevochten vrijheid

Het is zo mooi om na een paar dagen ziek zijn weer helemaal nieuw op te staan. Om de vensterbank op te ruimen en rustig naar buiten te kijken terwijl de kachel brandt. En om de volgende dag fris te beginnen aan wat al wekenlang lag te verstoffen. Het boenen van de vloer, het opruimen van rommelhoekjes en stoffige plankjes. En dan voelen hoe de lente in je lijf zijn eerste knoppen laat barsten. Nu voel ik het! Dat had ik vorige week niet.

Gaandeweg dacht ik dat ik het druk begon te krijgen. Ik had nog vier pianolessen om voor te oefenen, een zeil te maken, zonnepanelen te monteren op de bagagewagen, schilderwerk te doen. Daarnaast had ik mijn vorige project nog niet afgerond. Er waren nog beloofde bomen planten bij diverse mensen en dan staat er ook nog een razend enthousiaste televisieploeg die me graag zo snel mogelijk ziet vertrekken.
Dus eigenlijk ben ik best blij met een lichaam dat gewoon “HO!” roept. Een paar dagen plat heeft me weer helemaal tot mezelf gebracht. Er is niets wat je cadeau krijgt, je moet er altijd aan blijven werken. Ook vrijheid moet steeds opnieuw bevochten worden. Een paar dagen ziekzijn is daarvoor een goed middel. Wat is vrijheid anders dan het voor jou enige juiste doen, op dat moment, op jouw tempo? Er komen constant verwachtingen van anderen naar je toe en dan zijn er nog de verwachtingen die je van jezelf hebt. Dat kan veel worden en onvrij voelen. Vind daar maar eens je weg in.

Ik lig en mijn hoofd is volkomen leeg. Beelden komen en gaan en leiden een eigen leven. Het lichaam hoeft geen eten. Maar het is netjes. Niks van andere ellende, die er aan alle kanten uit kan knallen, het is een rustig en simpel: “Nee, nu even niet.” Wel een knetterende koppijn, die alleen weg is als ik heel stil lig, zo stil dat ik steeds in slaap val. Ik droom veel. Grote huizen van glas zie ik, waarin van alles gebeurt en ik kan alles zien. Het lijkt dat al die dingen verband met elkaar hebben. Ik loop erheen en zie wat er nodig is. En dan ineens zijn en andere handen, en werken we samen.

Nee, ik ben niet de fantastische hoofdpersoon van een avonturenroman. Ik ben een waarnemer en onderzoeker, ik kijk en werk mee aan het herstel van verbindingen. In welke rol anderen me ook graag zien, dit is wat het is. En het lijkt me heerlijk om daarin nog vele anderen te ontmoeten.

Ps: Ik denk nog steeds na over het project en schaaf de pagina daarover ook nog steeds bij. Wil je dat nauwkeurig volgen, lees dan de huidige versie.