.

Waar ik mijn nieuwe aardewerken kom kocht…

.

Luister hier naar het voorgelezen verhaal van 6,5 minuut.

.

Ik loop door de winkelstraat van Heerenveen. Ik kijk naar links en naar rechts. De vele kledingwinkels hebben de deur wagenwijd open. Maar ik zoek iets anders. Ik loop naar een vrouw, die bij een etalage staat te kijken. Ze is bejaard, heeft krullen en een bloemetjesjurk. Zij weet vast wel waar ik vind, wat ik zoek. ‘Dag mevrouw, weet u een winkel waar ik een theezeefje kan kopen? vraag ik.
Ze lacht, welwillend om te helpen. ‘Bij Blokker of de Hema misschien’. Ik schud mijn hoofd.
‘Nee dat wil ik niet, ik wil een echte keukenwinkel. Die zijn meestal van kleine zelfstandigen ‘, ziet u? En ik wil ze graag steunen,’ leg ik uit.
Ze kijkt me aandachtig aan, alsof ik iets bijzonders vertel.
‘Oh jaa….Daar kom ik nooit. Ik ga altijd naar de Blokker,’ zegt ze verontschuldigend. ‘Maar ik denk dat het dáár is.’ Ze wijst. ‘Links en dan weer links.’
Ik knik glimlachend en loop verder.

Het klopt wat ze zei. Er is een keukenwinkel. ‘Terras & Cooking, staat er boven de deur. Een meisje komt naar me toe. Ze is blond en jong. ‘Is dit een keten?’ vraag ik terwijl ik verkennend rondkijk. „

‘Nee’, zegt ze alsof het een scheldwoord is. ‘Dit is van moeder en dochter.’ Ik knik tevreden. ‘Dat is mooi. Hier wil ik wezen. Heb je ook theezeefjes?’ Ja ze heeft een hele sterke. Ze verdwijnt achter een deur en komt weer terug. Ze legt hem neer op de toonbank. Een met een mooie zwarte rand. Ik loop verder rond. Er staan vier wit met grijze kommen, met spikkeltjes erop. Ik pak er één en bekijk de glazuur. ‘Mooi hè, vooral dìt,’ ik wijs op een oneffenheidje. ‘O ja, daar houd ik ook zo van,’ zegt ze glimmend. ‘Het is een foutje. Ze zijn handgedraaid.’ Ik neem ze alle vier mee. Ook een olijfhouten snijplank vindt bij mij zijn bestemming. Het lijkt wel een schilderij, zo mooi is de tekening in het hout. Diepe zwarte lijnen zijn het. Ik voel hoe glad hij is en zacht. De plank is smal genoeg voor mijn plankje, waar ik het op kan bergen. Ik kijk naar haar tengere gestalte en haar loshangende haren, terwijl ze voor me uit naar de kassa loopt. ‘Let niet op de rommel hoor, ik ben aan het opruimen.’ Achter de kassa staan allemaal dozen. ‘Maakt niet uit hoor. Ik vind dit een fijne winkel. Het is zo belangrijk om kleine zelfstandigen als jullie te steunen,’ zeg ik. „Het is jammer dat zoveel mensen automatisch voor de grote ketens kiezen.“ Ze staat inmiddels rechtop achter de toonbank en kijkt me met grote ogen aan. ‘O ja! Dat merken we wel. De mensen bestellen maar per post en denken er niet over na. Deze winkel bestaat nu tien jaar. Ik was tien, nu ben ik twintig. We zijn er nog steeds. Maar er is al zoveel detailhandel failliet gegaan!’
Ze schudt haar hoofd en kijkt me aan met droeve ernst. Haar handen scheuren een stuk grauwwit papier af, om de kommen in te pakken. Jemig, denk ik. Die is twintig en begint haar arbeidsbestaan meteen al met een fikse crisis. Hoeveel zal ze er nog meemaken?
‘De mensen graven de grond onder hun voeten vandaan,’ zeg ik. Ze knikt ‘Straks is er niks meer.’

Rustig geeft ze me de ingepakte kommen aan en het theezeefje en de plank. Ik hoef geen tas, ik neem het zo mee. Ik groet en zie nog net haar hoofd, dat boven de dozen uitsteekt. Door de grauwe winkelstraat loop ik terug naar mijn fiets. Die kommen krijgen een heel mooi plekje, straks.

.

.