.
.
Ik zie mannen op zware stenen zitten en ook vrouwen. Grote zware stenen of kleintjes, keien die lange tijd de fundamenten waren van hun bestaan. Trotse monumenten of kleine stapeltjes. Langzaam brokkelt het af en wordt alles op zijn kop gezet.
Gisteren had ik mijn boekpresentatie. Het was alsof ik surfde op de golven. Alles en iedereen werkte mee, en de woorden van mijn verhaal kwamen zonder aarzelen en zonder briefje. Ik deed er precies twintig minuten over, zoals ik van plan was. Maar bovenal: het verhaal leefde. Het publiek luisterde geboeid, en ik vond woorden, gedragen door hun aandacht. Een maand lang had ik slecht geslapen, in verwachting van deze geboorte. Het was prachtig. En nu is de presentatie voorbij. Het boek gaat de wereld in. En nu?
Ik ben blij en tegelijkertijd in verwarring. Want het is nog lang niet klaar. ’Langs kantelende wegen,’ heet het verhaal. Maar de kanteling is nog maar net begonnen. Overal zitten mensen, op oude stenen van een oude wereld, de wereld die ooit werkte. Idealen, doelen, waar we naar streefden. Verheven, of egoïstisch. Maar vele bouwwerken scheuren en brokkelen af. Stenen verbrokkelen en vallen uiteen. Welk doel we er ook mee hadden.
Ik kijk naar kleine voorbeelden om me heen. Ik begrijp dat alles wat in het klein gebeurt, ook in het groot gebeurt. Net zoals elke cel van het lichaam opgebouwd is uit dezelfde stenen in talloze variaties. Ik kijk, ik lees en luister. Ik probeer een verhaal te maken van wat ik zie. Het duizelt me. Dat wat waar is, is het volgende moment al voorbij. Ik weet het niet. Ik zoek naar woorden in de centrifuge van vernieuwing. Ik schrijf aan een verhaal dat nooit eindigt.
Oude bouwwerken brokkelen uiteen. Verweerde stenen blijven over, of vergaan tot stof. Ik kijk om me heen en heb er geen vat op. Ik probeer het maar niet meer te begrijpen. Ik ga verder. Ik zet mijn ene voet voor de andere. Ik pak de spade om bomen te planten. Bomen en nog eens bomen. Ik geniet van de wind in de wilgen.
Let the sun shine.
.
Kantelingen
De zon wordt
de aarde en aarde
wordt zon
Onder wordt boven
en ook andersom
En wat je had
dat valt heel diep
weg uit je handen
Daar sta je dan
opnieuw en
verbaasd in je blootje
en ziet
De zon wordt
de aarde en aarde
wordt zon
Onder wordt boven
en ook
andersom.
Alowieke, 1991
.
.
Alowieke 
Gisteren kwam je boek en ben ik meteen gaan lezen. Het is genieten,dankjewel
LikeLike
🙂
LikeLike
Kantelingen roert me diep.. .in deze tijd maar ook als ik zie wanneer je het geschreven hebt..verbondenheid….
LikeLike
Ja dat!
LikeLike
Ik ben je boek aan het lezen, Alowieke, en het is heel boeiend. Goed geschreven, persoonlijk, maar ook verhalen over het leven van de mensen die je tegenkomt op je pad, die voor mij als lezer heel informatief zijn (bijv. over de boeren). Echt een mooi boek!! Een aanrader. Hartelijke groet, Liesbeth
LikeLike
Fijn dat je dat zegt Liesbeth, ik heb nu drie interviews gehad en het onderwerp boeren komt niet aan bod. Huiverig voor het hete hangijzer, denk ik. Bij de laatste, in het Fries Dagblad heb ik het wel over biodiversiteit gehad. Dat we eerst maar eens met elkaar om moeten leren gaan. Als voorbeeld: ik was heel kort betrokken bij Transition Towns Utrecht. Er ontstond meteen al ruzie. Heb toen gelijk maar een cursus geweldloze communicatie gedaan.
Als het netwerk van mensen niet deugt, werkt dat in alles door.
Dat dus.
Inleven als eerste. Probeer ik in mijn boek.
LikeLike