.

.

.

Ik sta op het ingeklonken grindpad, met mijn klompen naast een diepe plas. Op het tegelpaadje, dat de bosjes inloopt, staat buurvrouw Manja. Ze kijkt naar iets wat ik niet kan zien. Verderop is haar vriend bezig. Hij probeert een autodeur terug te hangen in het scharnier. Hun huis is van hout en staat midden tussen hoge wilgenbomen. Het waait flink, maar daar hebben zij geen last van! De kruinen zwaaien wild heen en weer en houden alle wind tegen. Ik roep mijn buurvrouw en ze kijkt meteen op. ‚Manja, mag ik af en toe je elektrische fiets lenen, als ik met noodweer ergens heen moet?’ Ze kijkt op. ‚O ja hoor, natuurlijk! Wij hebben nu toch allebei een auto.’ Ik bedank haar opgewekt en loop door. Ik moet nog boodschappen doen. De dichtsbijzijnde supermarkt is zes kilometer. Het waait stevig, maar noodweer kan je het niet noemen. Zal ik haar fiets lenen of niet? Ik heb er zo’n hekel aan om tegen de wind in te fietsen! Wat een luxe, als je vanzelf gaat! Het is zo verleidelijk!
Ik twijfel. Dan recht ik mijn rug en kijk naar de horizon. Nee. Ik ga niet overstag. Ik ga ook niet tegen de wind in ploeteren, op mijn eigen eenvoudige fietsje. Ik ga lopen.

Even later loop ik met ferme pas het onverharde pad af. Na een heel eind steek ik de straat op, die naar het dorp loopt waar de winkel is. Ik ga over het fietspad. Er staan iepen naast de weg. Of zijn het lindebomen? Nee, toch iepen. Een vrouw staat in haar tuin onkruid te wieden en groet mij enthousiast. Dan ziet ze dat ik het niet ben. Niet degene die ze dacht. Ik grijns haar toe en loop door. Ik zie kortgemaaide gazons en gladgeschoren hagen. Dan kom ik bij het eetcafé, Jonker Sikke. Een gezellige tent. En best groot, voor op het platteland. Alle houten banken zijn leeg, buiten. De deur staat open. Er komt muziek uit. Folkmuziek met de stem van Maddy Prior, die ik zo bewonder. Ik loop verbaasd naar binnen. Vlak achter de deur staat de eigenaar, met zijn grijze krullen. De grote houten tafel staat vol met flessen wijn en nogablokken. ‚Zijn jullie niet dicht?’ vraag ik nogal overbodig. Hij is blij dat hij me ziet. ‚Nee we zijn open voor afhaal.’ Hij kijkt naar de tafel. ‘Ik ben maar winkeltje gaan spelen. Ik ben blij als ik wat verkoop!’ Met grote ogen kijkt hij me aan. De beweeglijke man blijft jongensachtig. Altijd druk bezig met de mensen en wat er zich voor doet. Maar nu mag hij niks meer. Hij blijft zoeken. Wat kan hij nog wèl doen? Ik zie hem denken. Vastbesloten kijk ik hem aan. ‚Ik wil appeltaart. Heb je dat? Met slagroom? We moeten elkaar steunen!’ Hij knikt bevestigend. Blij loopt hij naar achteren en komt terug met een gevouwen kartonnetje met inhoud. Hij heeft er heel veel slagroom op gedaan. Lekker. Hij vertelt hoe moeilijk hij het heeft. Hij moet alle zeilen bijzetten om maar een klein beetje omzet te vangen. Langs de plattelandsweg raast iedereen in auto’s voorbij. Op de elektrische fiets had ik precies hetzelfde gedaan.

Ik smul van mijn appeltaart, op één van de vele lege banken, die uitkijken op de weg. Dan vouw ik het kartonnetje op en doe het in mijn zak. Aanmaakmateriaal. Dan loop ik verder. Ik heb alle tijd om na te denken. Dat we langzamer moeten. Dat we door voor gemak en luxe te kiezen, steeds individualistischer worden. De verleidelijke auto, snel en met een dak tegen de regen, is wel het uiterste hiervan. We spreken elkaar niet meer. Ik probeer de verleiding te weerstaan. Elke keer weer. Vandaag kan ik maar één ding zeggen:

Steun elkaar! En geniet van je wandeling.

.