.

.

.

„Doe mij die gatenkaas maar,“ zeg ik tegen Leen, de kaasboer. „Gaten maken de kaas toch zoet?“ vraag ik dan. „Deze wel,“ zegt hij. „Doe maar een groot stuk,“ zeg ik. „Ja, ietsje groter nog.” Het mes snijdt door de zachte kaas en hij wikkelt het in een stuk wit papier zonder plastic binnenlaagje. Ik stop het in mijn tas en betaal.
Als ik verder loop zie ik een bekend gezicht. Het is de zeilmaker. Hij naaide het zeil voor mijn bagagewagen. „Hé wie hebben we daar?“ roept hij en zijn ronde gezicht straalt vrolijk. „Dat is Alowieke.“ Hij kijkt mededeelzaam naar zijn buurman. „Alowieke is een trekker… nee… een zwerver.“ Ik trek mijn wenkbrauwen op. „Nee hoor,“ zeg ik. „Ik sta vaker stil dan dat ik rondtrek. Dit jaar was ik maar één maandje op pad. En dan heb je alweer zoveel meegemaakt!“ Een beetje teleurgesteld kijkt hij me aan. „En wat doe je verder dan?“ Droogjes geef ik antwoord. „Schrijven.“ Hij denkt even na. O ja. Ze schreef een boek. Dat kost natuurlijk ook tijd.

Het boek. Ja. Met het mooie plaatje op de voorkant. Blauwe lucht, lege weg en een monter meisje van vijfenvijftig. Alsof ik eeuwig onderweg ben. Zo vormt zich het beeld van wie ik ben en wat ik doe. Maar een plaatje is maar een plaatje. En een boek komt tot stand na een lange selectie van keuzes. Wat ik geschreven heb is niet allemaal zoals het is gegaan. In grote lijnen klopt het met wat er is gebeurd, maar alle finesses zijn toegevoegd. Zo gaat dat in boeken, maar ook in documentaires en tv programma’s. De hoofdpersoon of de presentator vertelt je van alles, alsof hij het allemaal heel goed weet en hij het zo uit zijn mouw schudt. Dat is natuurlijk niet zo. Daar is vaak urenlang op gestudeerd. Uiteindelijk is het verhaal samengesteld door de regisseur of de schrijver. Zo is het ook met mijn boek. Het is iets bijzonders geworden, doordat ik er na mijn reis nog een jaar lang aan gewerkt heb. Ik heb gelezen en onderzoek gedaan. Geschreven en geschrapt. Nee, ik ben geen zwerver die aan de kant van de weg even een boek uitpoept. Dat kan ik niet. Om te creëren heb ik diepgang nodig en een standplaats. De reis is als kaas, maar de diepgang krijg je door de gaten. Leegte en rust om belevenissen de specifieke smaak te geven. Ik houd van de kaas, maar misschien wel het meest van de gaten.

NIEUWS
Het boek is nu de wereld in. Het is dus een aaneengesloten verhaal, geen verzameling blogs! Enkele passages zal je misschien herkennen. Het was megaveel werk. En nu? Ik verwachtte aanvragen voor lezingen en interviews. Ik kreeg er drie, twee kranten en de radio. Alledrie uit Friesland. Maar er is geen enkele recensie tot nog toe! Het is eigenlijk verwonderlijk stil, hoewel het geloof ik goed wordt verkocht. Er druppelen enkele korte reacties binnen, via social media. Zoals ”Het heeft me geraakt.” Of „Mooi wat je schrijft over boeren en hoe moeilijk het is om een nieuw pad in te slaan.” En „Heel ontroerend, dat stuk over de dood van je man en dat poesje.” Het boek leest makkelijk. Mensen verslinden het vaak in één keer. Dat is ook een nadeel, want er staat veel in om langer over na te denken. Dus eigenlijk moet je het twee keer lezen.
Dat ik weinig reacties krijg, is ook wel een voordeel. Nu kan ik verder gaan. Ik bezin me op een volgend project. Waarschijnlijk ga ik Friesland uit, naar de volgende provincie. Verhalen verzamelen. Dan zoek ik daar een standplaats. Maar ik ga ook om een andere reden verder. Dat is omdat de Friezen nu een plaatje van mij hebben gevormd. Zo word ik langzaam maar zeker een atractie, die Friesland zichzelf (glimlachend) toeeigent. Dat wil ik niet. De meest ontroerende momenten komen juist voort uit verrassing. Ook geeft het meer rust, om niet gekend te zijn. Dan kan ik op mijn gemak onderzoeken wat ik zelf wil. We maken er wat moois van!