.

.

Schrijven is als een golf die stil staat. Je beschrijft de kleuren en facetten van het licht, de belletjes die je ziet, het zout dat je ruikt en hoe hij misschien verder rolt. Je maakt er een wereld van die op zichzelf staat. Het is een uitvergrote momentopname. Het is geen privéverhaal. Door het uit te vergroten probeer ik het universeel te maken en herkenbaar.

.

Liever luisteren? Klik op de knop onderaan de tekst.

.

Het is een heerlijke herfstdag. Ik zit in de cocon van de buitenkeuken. De zon schijnt laag en legt de wereld in een warm licht. De wespen doen zich tegoed aan de honingdauw, afkomstig van de zwarte luis. Sinds ik de wilgentakken consequent naar binnen heb gevlochten, is er een luwe zone ontstaan. Beestjes houden daarvan. Ook spinmot en luis dus. Daar komen vogels op af en ook wespen. Want de luizen poepen een zoet stofje uit. Alles zit eronder en wordt zwart en vuil. Heel romantisch noemt men die gore plak: Honingdauw. Hoe dan ook, de wespen zijn er gek op, en nu er voor hem in het nest niks meer te halen valt, is dit een mooie manier om het korte wespenleven nog even te rekken.

Als je steeds op dezelfde plek zit, is het soms lastig om in gewone dingen het bijzondere te blijven zien. Soms lijkt het een wachten op Godot. Je blijft op je post omdat er elk moment iets kan gebeuren en dan moet je er zijn. In die toestand is elk spoortje twijfel een mooi onderwerp om over te schrijven. Immers, twijfel is ook een soort beweging, als er verder weinig gebeurt. Ten slotte is het niet niks, om elke week een verhaal te hebben. Het leven is als een voedselbos. Soms rijpt er meer, dan rijpt er minder. Soms denk je, komt er nog wel wat? Als schrijver kies ik een onderwerp waar je hopelijk iets mee kunt. Waar je met elkaar over kan praten. Ik schrijf niet van me af, ik werk iets uit. Ik loop door mijn bos en de kruidentuin en kijk wat ik plukken kan. Het verhaal is als een gemengde kruidenthee of soms zelfs een heel diner, van alles wat ik geplukt heb. Dat ligt aan het aanbod.

Als er weinig te vinden is, maak ik kleine gedachtes en voorvallen groot. Als ik geen schrijver was geweest, dan was ik het gelijk alweer vergeten. Eigenlijk is het een raar vak, je creëert iets wat in feite buiten de werkelijkheid staat, want het leven is één en al beweging. Door te schrijven bevries je het moment en borduurt daar op voort. Als een golf die plotseling stil staat. Je beschrijft de kleuren en facetten in het licht, de belletjes die je ziet, het zout dat je ruikt en hoe hij misschien verder rolt. Je maakt er een wereld van die op zichzelf staat.

Deze week vroeg ik een aantal lezers of ze een idee hadden waar ik mee bezig was. “Ja, je twijfelt nog al eens,” zeiden ze. Daar kan ik ja en nee op zeggen. Soms is een klein spoor van twijfel een verhaal waard. Omdat mensen zich erin kunnen herkennen. Daarom doe ik het. Maar eigenlijk heb ik geen enkele twijfel. Ik weet dat ik op deze plek blijf en doorga met het Verhalenpad, dat ik wil vervlechten met de rest van de wereld. En terwijl ik kijk naar de zon in de wilgen, die steeds grijzer worden, vind ik de woorden. Het is het zijn, hier. Dit is de bodem van mijn bestaan, nu op dit moment. Het is de ondertoon die er altijd is, als de lage tonen van een cello in een muziekstuk. Ik luister naar het ijle gepiep van winterkoninkjes, tussen de wilgetakken. Ook zij genieten van het vlechtwerk dat ik maakte. Zo meteen moet ik weer aan het werk. De oevers zijn gemaaid en overal ligt riet. Dat wil ik allemaal naar het Verhalenpad sjouwen. Ik maak er hele bergen van. Daar kunnen allerlei beestjes overwinteren, met duizenden verhalen, die allemaal de moeite waard zijn. Hoe klein ze ook zijn.

.

.

Er komen af en toe jongeren naar me toe voor hun studie. Ze zijn nieuwsgierig naar een eenvoudige levensstijl, en halen daar elke keer net weer een ander aspect uit. Ook Christien van de Pavert is zo’n student, zij studeert Culturele antropologie en maakte een film voor haar Master. Hartje winter hebben we bijzondere beelden gemaakt, die mooi aansluiten bij het thema: “Connecting by disconnecting.“

“Christien van de Pavert deed onderzoek naar mensen die off-grid leven, dat wil zeggen dat ze bewust afzien van bepaalde, als essentieel beschouwde, voorzieningen.” (Leiden universiteit, studentenwebsite, Festival werk antropologiestudenten.)

Wil je kijken, stuur een berichtje naar christienvdp@hotmail.com. Ze zal je graag het wachtwoord opsturen.

.

.

.

.

.

.