.

.

Liever luisteren? Klik op de knop onder de tekst.

Ik heb een langzaam leven nodig. Alleen dan kan ik doen wat ik doe – met liefde. Het is een gunst om langzaam te kunnen leven, maar ook heel duidelijk een keuze. De keuze om steeds te kiezen voor dat ene wat je energie geeft en voldoening, en niet voor het vele, het beste of het hoogste. Genoeg is genoeg. Die keuze maak je niet één keer, maar telkens weer. Zo bouw je rustig aan iets op. Zo creëer je tijd en diepgang voor datgene wat je belangrijk vindt. Voor mij is dat nu al meer dan tien jaar het schrijven van een wekelijks blog. Dat is een heilig ritme.

De week ging razendsnel voorbij. Net als veel andere mensen heb ik deze week, bij uitzondering, veel buitenshuis rondgebracht. Ik ben overal geweest. De gesprekken waren boeiend en leuk, waar ik ook was. Eindelijk weer de vrienden opgezocht waar ik al lang heen wilde. Maar ik was vergeten dat Dick me ook nog had uitgenodigd, voor een optreden in een andere plaats. Ook hartstikke leuk. Eerst met de trein. Onderweg met iedereen een praatje gemaakt. Het meisje op het perron met haar vouwfiets, de oude man met zijn hond die op de hoek van het muziekcafé woonde. Hij zat daar met de buurvrouw. Toen we terugkwamen zaten ze er nog, als meubelstukken in de kleine stille straat. Zelfs de enorme hond was niet van houding veranderd. Hun dag ging traag, demijne snel. Ik voelde me als een reiziger, dan weer hier, dan daar. Geen gewortelde nomade. Daarvoor betaal ik tol.

Het is avond. Hoewel ik moe ben, duurt het lang voor ik inslaap. Veel te wakker. Gebeurtenissen en gezichten passeren mijn geestesoog. En dan wordt het stil. Ik val in slaap. Na een paar uur ben ik alweer wakker. Mijn hoofd voelt brak. Het is maandagochtend. Maar ik kan nog niet rusten. Nog niet. Nog niet. Maandag is schrijfdag. Ik moet iets. Eerst maar een glas water..

Altijd komt er wel een thema, waarover ik wil schrijven. Iets dat hoort bij mijn rode draad. Rustig begint het te dagen. In het weekend ben ik er al mee bezig, tussen de regels door. Juist als het leven saai lijkt, dan groeit het, van binnenuit. Die tijd is nodig, een tijd dat er niets is en niets hoeft. Een tijd van luisteren. Nu is het maandag, het weekend is alweer voorbij. Ik heb geen idee waarover ik het wil hebben. Ik ben gewoon moe en wil luisteren naar de winterkoning. Ik hou van hem. Hoe hij om mijn huis vliegt, als een kolibrie zo snel. Naar de enthousiaste kreten van wervelende visdiefjes en kapmeeuwen die scheren over velden vol boterbloemen. Was ik maar een visdiefje. Voor één enkele dag. Scheren en schreeuwen in de wind. Een plotselinge duik in het water. Zoefffff! Gelijk weer omhoog. Mis. Mijn snavel is leeg. Ik droom. Ik laat de wind door mijn huisje waaien en voel de bries op mijn huid. Heerlijk. Een geluid haalt mij uit de sluimering. De winterkoning. O ja. Het is maandag. Hoogste tijd om te schrijven. Maar ik weet niks. Ik lijk wel een kip. Elke dag een ei. Ik heb er diepe bewondering voor, die legkippen. Zij moeten wel. Ik mag kiezen. Ik kan zeggen, ik doe het niet. Het is mijn eigen keus. Maar zo werkt het niet. Kanniet ligt op t kerkhof, Wilniet ligt ernaast. Als je daarmee begint, dan is er altijd wel een excuus. Daar doe ik niet aan. Schrijven is een ritme, net als de slaap, de wandeling, de cyclus van de maan of de seizoenen. Door het ritme is er beweging en groeit het. Zonder ritme was er geen leven. Zonder ritme was ik er zelf niet eens. Ga en gij zult vinden.

.

NEDERLANDS

.

ENGELS

Writing is a rhythm, just like sleep, the walk, the cycle of the moon or the seasons. Because of the rhythm there is movement and it grows. Without rhythm there was no life. Without rhythm I wouldn’t even be here. Go and you will find.