.

“Stam of Van de Giessen,” vraagt Dick. Hij bekijkt het adresboekje van Vrienden op de fiets. “Stam,” zeg ik. Daar zullen we slapen vannacht. We hebben langs rivieren gefietst en zijn verdwaald geweest. We hebben gezocht naar de overkant en hebben die gevonden. Het doel is Ede, om muildieren te bekijken. Er is daar een kenner en ik wil hem die hemd van het lijf vragen. Ik heb de maquette van mijn nieuw te bouwen woonwagen meegenomen en heel zorgvuldig ingepakt in een kistje.
De zon is al aan het ondergaan als we bij ons slaapadres aankomen. We bellen aan. Aan de overkant zie ik een woonwagen staan en een Ierse huifkar. Maar die zijn natuurlijk van de buren, denk ik in een oogwenk, voor de deur open gaat. Het is een kleine blonde vrouw die open doet. Ze stelt zich voor en loopt kordaat voor ons uit. “Ik zal jullie meteen laten zien waar jullie slapen. Het past echt bij jullie!” zegt ze. Zou het, vraag ik me af.
Tot mijn verrassing lopen we naar de overkant. Bij het kleine Ierse woonwagentje houdt ze halt. “Hier is het. Ik heb deze wagen pas gekocht met een trekker erbij. Ik wilde er mee gaan reizen. Maar de trekker is kapot. Daarom mogen jullie er nu in slapen.”
“Wat ontzettend leuk! Ik wil een woonwagen gaan bouwen,” zeg ik en ik haal de maquette uit zijn kistje. Ze zet grote ogen op.
“Echt waar, ga je dat doen?” vraagt onze gastvrouw, “en wist je van niks, voor dat je hier kwam?”
“Nee,” zeg ik.
“Toeval bestaat niet,” zegt ze.
We kruipen de wagen in. Het is klein en gezellig. Voor ik naar bed ga, haal ik eerst de rolmaat uit mijn fietstas. Ik meet alles op wat ik maar zie. Zo krijg ik idee van de grootte van mijn eigen nieuw te bouwen wagen. Als ik naar bed ga ligt Dick er al in. Het bed is niet groot, maar groot genoeg. Al gauw liggen we op één oor, moe van een lange dag fietsen.