.

De vuurkorf op het veld maakt een cirkel in de sneeuw. Er omheen zitten mensen, twee gitaren hoor ik en een fluit en stemmen klinken. Vanuit de verte kan ik het net horen. Ik sta met een jongen naast het toiletgebouw, bij mijn nieuwe onderstel. Hij heet Matthijs, zegt hij. De lamp bij het toiletgebouw licht ons nog net een beetje bij. “En ga je hier straks in wonen? Gaaf zeg, jij droomt je droom niet alleen, je dóet het ook!” Ik glimlach.
“Met z’n tweeën kun je hem zo optillen,” zeg ik en we pakken allebei het koude staal, met onze jasmouwen ertussen. De randen van het profiel zijn ijzig en scherp. Met zijn tweeën is het een koud kunstje om de voorkant op te tillen. De ogen van Mathijs beginnen te stralen. “Ik wil kijken of ik hem kan trekken.”
Hij probeert het meteen, maar er komt geen beweging in. Matthijs laat los. “Hij staat nog op de handrem”.
Ik druk de rem naar beneden en de handen van Matthijs omvatten de voorkant. Hij trekt en meteen komt er beweging in. “Wauw hee, houd je hem zo licht?” Lachend kijk ik hem aan. “Ik hoop het! Maar er komen nog heel wat kilo’s bij…”

De volgende ochtend, net ontbeten en op weg naar de buren, kom ik de beheerder tegen. Hij wenst me een gelukkig nieuwjaar en duwt me iets in handen. Het is de beloofde sleutel. Ik loop naar de schuur om hem uit te proberen. De deur gaat open. Dit wordt dus onze gezamenlijke werkplaats. We kunnen beginnen, 2015 begint niet alleen op rolletjes, het opent ook nog deuren.