.

Ik sta in de kleine pipowagen, die ik van de beheerder voor opslag mag gebruiken. Dikke rollen schapenwol moet ik opzij sjorren om te vinden wat ik zoek. De rijke oogst van gisteren. De hele dag zijn we druk geweest om essenhouten stokken te buigen in een PVC pijp. Die ligt nu in elkaar gezakt terzijde, de hete stoom maakte hem zo zacht als belegen kaas. Maar het is gelukt. Een dikke rij blanke bogen staan keurig naast elkaar. Het ziet er redelijk uniform uit, zoals ze opgespannen staan, tegen de zijwanden van de smalle wagen. Er zijn wel kleine verschillen in vorm te zien. Hout heeft een eigen wil. Maar ik ben toch best trots op ons werk. En vandaag ga ik alleen weer verder. Het is nog niet klaar.
Alles wat we gisteren hebben gebruikt heb ik weer uitgepakt en aangesleept. Ik leg de wollen dekens en vachten weer om de pijp voor isolatie. Ik zet de behangstomer aan en vul hem met de gieter. Dan pak ik vier van de stokken, om ze klaar te stomen in de vochtige hitte.

Een stem doorbreekt de stilte. “Boris, Boris!” hoor ik luid roepen. Het volgende ogenblik zie ik een man op een fiets. “Zoekt u iets?”
“Ja, ik ben mijn hond kwijt. Ze zeiden dat hij de camping was opgehold.”
“Ik heb geen hond gezien.”
“Bent u die vrouw die op TV Brabant te zien was? Bent u die pipowagen aan het bouwen?”
“Ja dat klopt. Ik ben eerst alle onderdelen aan het maken. Er is al veel af, al kun je daar nog niks van zien.” Hij kijkt naar mijn nieuwe wagen, half verborgen onder een bouwzeil wacht hij geduldig op voltooiing.
“Dus dit jaar kunt u er nog niet mee op vakantie.”
“Ik bouw niet om op vakantie te gaan, het wordt mijn huis. Ik wil graag zo klein mogelijk wonen en kunnen gaan waar ik wil. Ik zou graag overal kunnen werken met mijn eigen huis bij me. Maar zover ben ik nog niet.”
“O…” zegt de man wat vaag. Hij kijkt naar de vier stokken, die klaar liggen voor de pijp. “Wat is dat?”
“Ik ben essenhouten stokken aan het buigen met stoom. Onder de dekens, daar gebeurt het allemaal, met deze behangstomer.” Ik geef er een klopje op.
“Goh, wat leuk. Ik werk ook met hout zie je.” Hij kijkt onrustig om zich heen. “Ik ga toch verder mijn hond zoeken. Ik ben een beetje ongerust.”
“Kan ik me voorstellen. Succes!”
“Dag!”
“Dag..”

Ik ga verder met mijn werk. Ik haal het dampende hout uit de pijp en dwing het snel in zijn vorm. Maar het lukt niet vandaag. Dit is een andere boog dan die van gisteren. De onderste spanten zijn veel korter in de bocht. Het hout barst. Ik probeer verschillende dingen uit maar alle vier stokken mislukken. Dan geef ik toe. Wat ik wil, kan niet. Niet met deze middelen. Ik kijk naar de gebarsten stok in mijn hand en ga in gedachten af wat de alternatieven zijn. Toch ben ik nauwelijks teleurgesteld. De eerste helft is toch maar mooi gelukt. En voor de rest vind ik een oplossing. Zo is het.

.