.
Tijdkolk van vervaagde boeken . . . of is het een fontein?
.
Een fikse regenbui klettert tegen de ramen van de bus. Als kleine riviertjes druipen de straaltjes regenwater naar beneden. Naast me zit een man. Hij is middenin een verhaal. Ik draai mijn hoofd weer om, kijk hem aan en luister. Hij vertelt over een bijzondere ontmoeting, die hij gisteren had.
„En toen zat ik zomaar ineens twee uur lang met die Viëtnamees te praten, daar op dat bankje in het park,“ zegt hij. „Maar dàt was een ontwikkeld man! Hij vond Rotterdam een mooie stad omdat Erasmus daar vandaan kwam en hij wist dat die gezegd had, dat alle mensen wereldburgers zijn.“
„Ja, dat is mooi, dat hij dat weet van ons land,“ zeg ik. Ik ben stil en weet niet meer wat te zeggen. Ik kijk weer naar de regen, waarachter het groen van de lente al heel uitbundig is geworden. De zon breekt door, o prachtig. Nu het nat is lijkt het ontluikende lentegroen nog frisser, met dit licht is het adembenemend. Even vergeet ik alles.
Maar de woorden van de man echoën na en leggen een waas over het uitzicht. Mijn ogen staren naar het raam. Ik luister naar mijn gedachten. Een ontwikkeld man, wat is dat eigenlijk. Ik weet niks van Erasmus uit Rotterdam. Ben ik dan minder ontwikkeld? Moet je veel boeken lezen om ontwikkeld te zijn? Ik lees nauwelijks meer. Vroeger nog wel, nu niet meer. De tijd vult zich volledig met “zijn“. Er is zoveel te zien, te ruiken, over na te denken en te filosoferen. En er is zoveel te planten en te bouwen. Echt een boek lezen, ik kom er niet toe. Al een hele tijd niet meer. Ik kijk, ik ben, ik leef.
Ondanks alle heerlijke vruchtbare dagen, rijst een oud vraagteken uit het vergeten stof. Zou ik dan toch de mindere zijn van zo’n ontwikkeld man? Het is een oud gevoel, dat veel vrouwen in de loop der eeuwen moeten hebben gevoeld. De mannen waren het, die alles wisten, die lazen, studeerden en de wereld veroverden. De vrouwen leefden, keken en zorgden. Sommigen studeerden in stille hoekjes op schaarse momenten, om gelijk daarna hun handen weer uit de mouwen te steken. Maar de kennis van vrouwen was veel levender dan die van dorre veelweters. Wijze vrouwen waren gevaarlijk. En als ze ook nog mooi waren, waren ze dubbel gevaarlijk. Een tijdlang werden ze als heks verbrand. Nu niet meer. Maar de kenniscultuur is nog altijd dominant. Nog altijd, en op grote schaal.
Ook inheemse volkeren, die nog dicht bij de natuur leven, noemt men nog steeds minderwaardig, minder ontwikkeld ten opzichte van de cultuur van het denken en de koude efficiënte wereld, die de Westerse man heeft gecreëerd. De bemoeienis is groot. En nog steeds vallen er doden door een breed scala aan gevolgen. Dat is pijnlijk en onverdraaglijk. Gelukkig is er iets aan het veranderen.
Als ik thuiskom zijn mijn schoenen nat. Ik doe ze uit en steek een kaars aan. Nog lang denk ik na over het woord “ontwikkeld“. Nee, ik ben niet minder omdat ik geen grote boekenkast heb. Ik heb er niet eens plek voor. Ik volg mijn hart, kijk wat er nodig is en doe het of laat het.
En ik ben niet alleen.
Natuurmensen, mensenmensen, kunstenaars of muzikanten, alle gekken en verliefden, samen zijn we als parels in een grijze zee, als bloemen in het veld, als witte wolken aan de hemel. Straal toch, lieve allemaal. Waar je bent, overal. Omdat we wereldbroeders zijn en zusters. Zoals een wijze man al zei, in een ver verleden.
Alowieke 
Hi Alowieke,
Als man wil ik toch even reageren op je verhaal. Je de mindere voelen van iemand (m/v) die meer ontwikkeld lijkt te zijn, is niet alleen een gevoel van vrouwen, maar ook iets wat mannen ervaren.
En de ‘koude, efficiënte wereld’ hebben we naar mijn mening allemaal (m/v) samen gecreëerd, niet alleen de westerse man. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar de 200 boerinnen die onlangs naar Den Haag togen naar aanleiding van een motie van de partij van de dieren.
Deze motie ging erom om voortaan pas geboren kalfjes een tijdje bij de moeder te laten en het natuurlijke contact tussen moeder en babykalf te respecteren. De vrouwen verkondigden (net als hun mannen, maar die waren er op dat moment niet bij) vol vuur wat een onzin dat was en dat kalfjes toch echt beter af waren zonder hun moeder.
Scheiden van moeder en kalf is veel economischer en efficiënter in de bedrijfsvoering van een melkveebedrijf. Voor het inleven vanuit je hart in de gevoelens van de dieren is helemaal geen ruimte, zowel bij deze mannen als vrouwen.
Samen hebben we het zover laten komen en samen gaan we stap voor stap een betere wereld maken. Ik geniet met volle teugen van je prachtige, positieve verhalen, dankjewel daarvoor 🙂
LikeLike
Bedankt voor je aanvulling en compliment! Fijn om een inhoudelijke reaktie te krijgen van iemand die er over nadenkt. Ik wil niet zeggen dat er geen mannen zijn die het niet zo kunnen ervaren. Maar tot in het begin van de twintigste eeuw mochten bijvoorbeeld alleen mannen stemmen, als ze voldeden aan bepaalde eisen. Dus ook niet allemaal, daar heb je gelijk in. In de kunst en wetenschap zijn vrouwen ook eeuwenlang weggehouden. Lange tijd spraken mannen en zelfs vrouwen (!) er schande van als een vrouw iets presteerde. Het was ook gewoon dat een vrouw niet over het geld besliste. Ook mijn moeder kreeg huishoudgeld van mijn vader en dat was heel normaal.
Vrouwen worden ook vaak niet als eerste aangesproken, als er een man en een vrouw staan. Ik betrapte mijzelf er notabene op. Een keer.
Ik stond een keer op het perron en wilde iets vragen. Er stond een man en een zwarte vrouw in uniform. Automatisch richt ik mijn blik op de blanke man, niet op de zwarte vrouw, terwijl ik mijn vraag stel. De vrouw recht haar rug en zegt trots dat zij de hoofdconducteur is en dat de man in de leer is. Ik zeg sorry en bewonder haar om haar heldere zelfbewuste houding. Tja. Ik doe het zelf ook. …
LikeLike
Dat vrouwen op allerlei fronten zijn achtergesteld op mannen en dat nog steeds worden, ben ik helemaal met je eens. Gek genoeg doen we dat allemaal met elkaar, zoals je zelf ook al opmerkt. Die maatschappelijke krachten zijn zo sterk, daar kun je als individu niets tegen doen. Ik heb me daar lange tijd boos en machteloos over gevoeld, omdat ik slecht tegen onrecht en oneerlijkheid kan.
Tot ik me, net als jij schrijft, realiseerde dat het ook in mij zit. Sindsdien richt ik mij iedere keer als ik mij druk maak om de maatschappij ook naar binnen en zoek ik naar hoe ik zelf op een of andere wijze precies hetzelfde doe. Vervolgens kan ik dan, heel bescheiden, de wereld veranderen door te beginnen bij mezelf. Leuk om te lezen hoe jij dat ook doet 🙂
LikeLike
Kijk eens, er verandert ècht wat! We zijn vast niet de enigen.
LikeLike
Dag Alowieke,
Oh wat prachtigachtig, ik kon maar niet stoppen met lezen en kijken naar alles op je blog.
Echt genieten, groots avontuur en ik hoop nog veel van je te vernemen. Heel veel plezier gewenst.
LikeLike
🙂 🙂 🙂 Heel fijn, je enthousiaste reactie komt precies op het goeie moment!
LikeLike