.

.Luister hier naar het voorgelezen verhaal van 5 min.

Ik sta bij Annemarie in de keuken. Ze is bezig met een kastje, het staat op zijn kop op de grond en er moeten wieltjes onder. Ze is er al de hele dag mee bezig, want er zijn vreselijk veel wieltjes, in alle soorten en maten. Nu heeft ze eindelijk de juiste en tevreden draait ze de schroeven vast met een schroevendraaier. Ik kijk toe.
“Ik ga over het park van Le Roy schrijven,” zeg ik dan, “De eco kathedraal.” Ze kijkt me enthousiast aan, “Oh leuk! Die van Heerenveen of Groningen?” vraagt ze “Die van hier, ik was er vanmiddag. Midden in het park was een groot vuur gestookt en twee bomen stonden er halfdood bij, zonde hoor. Ik sprak met mensen daar. Het was er een rommeltje zeiden ze. Ze hadden geen zin meer in opruimen, het bleef maar doorgaan met dat zwerfvuil. Bovendien kwam er steeds meer bereklauw, de laatste maanden stond het hele pad er vol mee, zeggen ze, niemand ging er nog met zijn prikstok in. Moet ik nou een verhaal schrijven over de verwaarloosde tuin van Le Roy?” vraag ik me hardop af, en Annemarie kijkt me fel aan. “O nee, dat doe je niet! Dan draait hij zich om in zijn graf.” Ik knik. “Misschien valt het ook wel mee. En trouwens, het park heeft een contract van 100 jaar. Dan kan het best eens een jaartje wat minder gaan. Er is altijd wel weer iemand die het oppikt.” Dat denkt Annemarie ook. “Goed dat ik dit hoor. Ik zal eens overleggen met een betrokkene. Als het waar is dat er zoveel bereklauw staat, dan ga ik erheen met de kinderen. Gaan we bereklauw weghalen.” Annemarie doet enorm veel met basisschoolleerlingen. Hele dagen is ze op pad met ze, snoeiwerk, beestjes kijken in de sloot, excursies, paddestoelen, als het maar buiten is. Iedereen is enthousiast, ouders geven zich spontaan op als natuurouder. Dus daar past bereklauw snoeien mooi bij.
“Iedereen doet tegenwoordig zo hysterisch over bereklauw, maar zo erg is het helemaal niet,” zegt ze.
Ik lach. “Dan kun je ze dat meteen leren. Dat het allemaal zo erg niet is, als je het maar op het juiste moment doet.” Ze knikt. “Je doet mooi werk!” zeg ik. “Ik ga gauw een keer mee.” Ze lacht. “Doe dat maar! Hartstikke leuk!”

Met elkaar maken we er wat moois van. Als kinderen hier zo enthousiast van worden, dan wordt het wel wat met de wereld, rond Heerenveen. Ik grijns tevreden.

.
.

Je kunt Berenklauw ook eten. Ik plukte jaren geleden twee grote knoppen af, tijdens een wandeling langs de Krommerijn. In de jeugdherberg bestelde ik salade, zodat ik het erbij kon doen. Toen ik de eerste hap nam, keek iedereen gespannen toe, maar het was lekker en ik kreeg er niks van. Het had een aangename bite, luchtig en stevig tegelijk. Maar aan één bloemknop had ik wel genoeg. Hieronder meer over bereklauw om te eten.

In Rusland, Estland, Letland en Litouwen worden de stengels in de zon te drogen gelegd. Op de stengel vormen zich dan zoete, witte kristallen. De 15-20 cm lange, jonge stengels kunnen gegeten worden en smaken naar een combinatie van zoete komkommer, kokosnoot en mandarijntjes. De stengels moeten geplukt worden voordat het blad zich gaat ontvouwen. Oudere stengels kunnen geschild gegeten worden. Bij het schillen moeten dan wel handschoenen gedragen worden om huidirritatie te voorkomen. De grote, aromatische bloemknoppen zijn van mei tot augustus rauw te gebruiken in salades. De zaden van de kleine of gewone berenklauw zijn ook te gebruiken. De smaak is enigszins vergelijkbaar met die van kardemom: bergamot, citroen en kamfer. Te gebruiken bij koken maar ook gemalen in salades.

.