Het grote werk verminderen naar duurzaam en klein. Vanzelfsprekende passiviteit vervangen voor onafhankelijke en veerkrachtige helderheid. Hoe kom je er toe?
.
.
Onverwacht is het er. Iemand komt met iets uit mijn verleden op de proppen. Het brengt me terug in de tijd en dat zet me aan het denken. Hoe alles er stap voor stap toe heeft geleid dat ik nu eenvoudig leef in mijn kleine huis, op deze plek.
Het begon bij een ex-collega schipper, die komt soms met beelden van schepen of vaarwegen waar we allebei wat mee hebben. Nu liet hij een site zien, waar mijn oude schip, de Koophandel 2 werd beschreven. Voor zulke gepassioneerde liefhebbers zijn schepen persoonlijkheden en dit schip was zeker een persoonlijkheid. Ons schip was gebouwd in 1903, was 21 meter lang, robuust met een elegante geveegde kont. Veel mensen hebben ervan gehouden. In die tijd bouwden ze de boten heel zwaar, de huid was wel 8 millimeter dik, met spanten om de twintig centimeter. Het was nog gebouwd met klinknagels waarvoor twee mannen aan het werk waren, eentje binnen en eentje buiten. Die werkten elke dag met elkaar samen. Mensen wisten wat werken was. De schepen werden met sterke handen goed onderhouden en dat was de instelling ook in die tijd. Als je ergens goed voor zorgt, dan gaat het lang mee.
Mijn man M. en ik wilden dat ook, er goed voor zorgen. Maar M. ging eerder ter ziele dan onze schuit, waar we zoveel plannen mee hadden. Ik hield veel van de Koophandel 2 en wilde hem niet kwijt. Nog een jaar heb ik het geprobeerd, met vrijwilligers. Die vonden het vooral leuk en gezellig. Het project was groot voor dit gezelschap, dit vroeg eigenlijk om een degelijke aanpak met mensen die er helemaal voor gingen. Bovendien had ik nog drie boten en een middeleeuwse werfkelder. In totaal was het 800 M2 aan oppervlak wat ik moest onderhouden. Bikken, schuren, schilderen, of stuken en betegelen. Toen ik ook nog de ligplaats kwijtraakte was het duidelijk. Er was geen andere keus, ik moest het schip wel verkopen. In 2006 kwam hij in Drachten terecht, en daar lag hij vanaf dat moment te verkommeren. Er waren mensen die dit aan het hart ging, via via hoorde ik dat.\
.
De Koophandel 2 in de jaren 50 aan de Albrechtskade in Rotterdam.
Je kunt spijt hebben van alles wat verloren gaat. Maar de ziel gaat door, het krijgt een andere vorm. Het schip heeft mij geïnspireerd in de manier hoe het gemaakt is, hoe het leeft als hoedanigheid. De vormen die ik maak, komen rechtstreeks van de schepen waaraan ik heb gewerkt, alleen is alles veel kleiner en lichter. Ik heb begrepen hoe je moet zwoegen om het schip in zijn volle glorie te laten stralen en dat dit werk nooit ophoudt. Dit heeft mij tot bepaalde keuzes geleid. Ik bouwde mijn huis klein en op wielen. Het kan bewegen, net als een schip, maar dan op het droge. Het nodige onderhoud heb ik minimaal gehouden, zodat ik hier oud kan worden zonder dat ik door het vele werk snel oud en moe ben. Het is niet groot, maar wel behaaglijk en ik ben onafhankelijker dan de meeste mensen. In noodsituaties zal ik nauwelijks verschil ervaren, met mijn manier van leven. Ik red me wel.
Iets moois bestaat niet zomaar. Iets groots en indrukwekkends ook niet. In deze tijd leven we op grote voet, grote huizen, grote auto’s. We weten niet meer wat een werk ervoor nodig was. Alles wordt vanzelfsprekend onderhouden of vervangen zonder dat we er zelf veel voor hoeven te doen. Hoelang nog? Ondertussen zijn er steeds minder mensen die praktisch werk kunnen verrichten. Dat is jammer en we worden steeds afhankelijker van grote bedrijven die ons moeten voorzien. Ik leef nu met veel genoegen in mijn kleine huis zonder badkamer of waterleiding. Ik heb het zelfgebouwd en ken elk hoekje. Als er een probleem is kan ik dat tot nog toe altijd oplossen. Ik vind het niet erg minder voorzieningen te hebben en heb mijn manier om daarmee om te gaan. Toch, maar weinig mensen zullen vrijwillig zo’n simpele levensstijl aannemen en soms worden ze er op veroordeeld.
Er zal een dag zijn dat niets meer vanzelfsprekend is. Dan zal het veranderen. De dag dat niet alles zomaar te vervangen is en de dingen weer een ziel krijgen. Alles in het leven moet hanteerbaar zijn, voor nu en in de toekomst. Dus ga ik uit van wat ik zelf wil en aan kan. Dus hier woon ik dan, in mijn eigen mooie lieve zelfgebouwde huis. Klein, maar wel geïnspireerd door de schepen waar ik aan werkte. Het ritme van de spanten, de huid, en hoe dit alles leeft in zomer en winter, bijna als een organisme. Het leven inspireert mij zelf en ik pas me aan aan de omstandigheden. Ik zou hier nog jaren kunnen wonen. Laat iedereen die eenvoudig leven wil dit kunnen doen.
.
.
Alowieke 
Hallo Alowieke,
Grappig toch, hoe het leven soms rondjes draait. Dat die âiemandâ van dat schip De Koophandel nu net Simon blijkt te zijn en dat die inmiddels alweer een paar jaar een relatie heeft met mijn zus Marjan dat is toch ook weer een wondertje. Het is alsof het leven je zachtjes op de schouder tikt en zegt: âKijk eens hoe alles stiekem verbonden is.â
Ik heb Marjan nog wat fotoâs gestuurd van onze tocht over de Linde met Die Koophandel, althans ik veronderstelde dat het dezelfde is? Ik zag Michiel weer helemaal voor me, trots als een pauw, zijn handen over het hout, vol liefde vertellend over die boot. En toen kwam ineens óók dat avontuur weer boven met de motor die ermee ophield  en jullie zoektocht naar dat ene onderdeel. Dat onderdeel dat ergens ten koop was in een plaats in Nederland waarvan er twee bleken te bestaan. Eéin het noorden en ééin het zuiden. En natuurlijk reden jullie naar de verkeerde. We hadden nog geen internet. We hadden Paul gevraagd.  Paul van Keimpema, want jullie hadden geen rijbewijs en ik moest werken, het klinkt als een scène uit een dorpsroman.
Het is bijzonder hoe dat werkt: al die losse herinneringen, losse mensen, losse paden. En dan ineens blijkt het te lijken op mycelium dat ondergrondse web van paddenstoelen. Boven de grond zie je afzonderlijke hoeden, compleet op zichzelf. Maar onder de grond⦠daar is alles met elkaar verweven, stil en onverzettelijk. Zo voelt dit ook. Alsof de draden van onze levens elkaar af en toe raken, opnieuw kruisen, en iets herkenbaars laten oplichten.
Geniet van je fijne, mooie, lekkere huisje en doe Dirk de groeten,
liefs Annemarie
LikeLike
Hoi, Ja dat was mooi, we waren toen zes weken op reis door het land, en al die verhalen staan in een dagboek dat ik nog steeds heb. Dat was nog niet met de Koophandel, toen voeren we met de Streeker. Maar het gevoel van die hand aan het roer blijft hetzelfde. De Streeker heeft het trouwens wel overleeft!. Er wordt goed voor gezorgd, door mijn vriendin Margreet. Het is alweer jaren geleden dat ik haar zag. De boot ligt bij een woonboot op de Vinkeveense plassen.
Ik vond het ook bijzonder dat Simon dus een directe nazaat blijkt te zijn van de familie Visser.
LikeLike
ja, mooie verhalen! Ik had al het vermoeden dat het niet dezelfde boot was. In mijn beleving was hij nml kleiner. Dat klopte dus. Bijzonder inderdaad dat die Simon een nazaat is van de familie Visser. Hij is helemaal bootjesgek. Zijn huis hangt zo vol met schilderijen, een museum is er niks bij vergeleken…….
LikeLike