Lopen met de paardenman

“Hoera hij rijdt!” Opgetogen zie ik de kleine, kleurige zigeunerwagen van zijn plek rijden, onder de bomen vandaan, het veld op. Heel even is het of ik mijn eigen wagen zie, net af, voor het eerst ingespannen met dieren ervoor. Maar het is niet de mijne, het is een andere wagen die nu wegrijdt. En ik ben er getuige van. Een kleine robuuste haflinger stapt stevig voort met indrukwekkende spierbundels. De witte ezel ernaast is veel tengerder, alsof het een veulen is, maar ze is taai en trekt stevig mee. Voort gaat het, over het enkelhoge gras, de harde zandweg op, die door het landgoed slingert. De ronde huif is knalgroen en wiebelt als ze door een kuil rijden. Herma staat naast me. Een fee met zilveren haar. Ze kijkt blij. Arie, haar vriend, loopt naast de dieren het pad af naar de poort. “Nomaden Stapvoets” noemen ze zich.
Arie en Herma organiseren trektochten. Arie is een echte paardenman. Hij is ermee groot geworden. De wagen heeft hij zelf gemaakt. Hij is net af. En ik heb de eer de allereerste klant te zijn. Een vorige vrouw voor wie hij tochten uitzette, was koningin Beatrix, toen hij stalmeester was op het hof. Nu ben ik het, die met hem meegaat. Niet op prachtige paarden door het bos rond het Loo, maar lopend naast een wonderwagen door het bos bij Zutphen.
Ik denk aan mijn eigen wagen, die ik aan het bouwen ben. Die is zéker nog niet af! Een gedachtenflits als een ijsvogel. Even zie ik een beeld van hoe het op een dag zal zijn. Snel, net zichtbaar maar gelijk weer weg. Ik weet, er is nog veel te doen. Maar nu hoef ik niets. Ik mag lekker mee. Met een zee van heerlijke leegte in het vooruitzicht, loop ik op een drafje naar Arie. Hij gaat rustig voort naast de ezel en ment met maar één hand. De haflinger volgt zijn subtiele signalen. Ezel loopt ernaast. Hij houdt zelf in de gaten wat er achter hem gebeurt en trekt dapper mee. Arie vraagt me links voor te gaan lopen, naast het paard. We gaan! Lopen gaan we. Twee dagen samen met de dieren. Ik zal hem honderd vragen stellen. Onder de groene bomen in de gouden zon. Grijze wolken met witte toppen schuiven over blauwe lucht. Al valt er straks een bui, niets wat mij nu kan deren.

Geboeid kijk ik toe, hoe de paardenman zijn dieren tuigt. Hij gebruikt eenvoudig materiaal en hij heeft er lang over nagedacht. Hier zie je enkele oplossingen.

Arie maakt de knuppel vast aan de wagen. Er aan vast zit een blauwe lijn. Die is voor de ezel. De ezel heeft nog een tweede lijn, die bevestigd is aan de lamoen. Het touw is lang genoeg om de ezel ruimte te geven. Ze kan zelf kiezen waar ze haar stappen zet.