.

.

.

Elke keer verrast het me. Ik loop ergens tegen aan. Het kan niet wat ik wil. Of hoe ik het had gedacht. Ik laat het even liggen en doe een dansje. Even later komt er altijd wel een idee in me op, hoe het wèl kan. Of ik vertel het aan Dick en dan denkt hij even met me mee. Dat is leuk en gezellig. Vaak is de oplossing simpel. Ik heb alleen tijd nodig, tijd om te overdenken en het te laten zijn.

„Jouw wagen is zo’n gecompliceerd bouwwerk!“ zei een kijker vandaag. Toch is het een optelsom van eenvoudige oplossingen. Eigenlijk is het geen woonwagen, maar kunst. Hoewel het klein is, heeft het twee sfeerkanten. De helft heeft energie naar binnen toe, intiem besloten, met een helder bovenlicht, af te sluiten met een lichtgroen gordijn. Ik noem het “Mijn coconhuisje”. Het andere deel heeft grote ramen, dat is het luister en kijkgedeelte. Geweldig plekje voor in de vrije natuur. Of op het strand of in de duinen.

De lijnen van de constructie, het inspireert me elke keer opnieuw. Het is net muziek. Dus dans ik. Schroevenswing of Dakspantrock. Zo’n danslocatie krijg ik immer nooit meer! Volgende week komen de planken. Dan verdwijnen de open lijnen van de constructie en wordt het een echt huis. Spijtig en leuk tegelijk. Dan hoor je alleen nog het hakken van de beitel en het geraas van de decoupeerzaag. Tot het klaar is.

Duimen dat alles meezit!

Let the sun shine.

.

.

.

.

.