.

.

Luister hier naar het gesproken verhaal (14 min.), maar vergeet niet even naar het onderstaande filmpje te kijken!

 

Ik ben heerlijk uitgerust op de zorgboerderij de Gerbrandastate. Ik heb genoten van de bloemen, de bessen, de mensen en de ontspannen sfeer, waarin alles wat er gebeurde precies op zijn plek leek te vallen. Dit was extra bijzonder omdat behalve het zorggedeelte, er ook nog zevenhonderd geiten rondliepen, waar alles om draaide. Wat een enorme klus moet het zijn om dat allemaal te runnen en wat doen ze dat mooi. Als we overal zo met elkaar konden samenwerken, wat zou de wereld dan anders zijn!

Nog nagenietend denk ik daar aan, terwijl ik naar buiten kijk. De wielen van mijn Wandelhuisje hebben gisteren weer een heel eind afgelegd en het uitzicht is totaal anders. Ik zie heel veel gras, een paar schapen en in de verte licht het oranje dak op van een oude stolpboerderij. De gele korenvelden, de bloemkolen, aardappels en de klaver heb ik achter me gelaten, net als het geschreeuw van de meeuwen. In de verte zie ik een paar schepen liggen en een van de laatste kranen van Harlingen die aan een haven staat. Voor me liggen de uitgestrekte stille weides in de ochtendzon, met alleen het geluid van de wind.
Vanuit het andere raam zie ik paarden in de wei, aan de overkant van de weg. Er zijn allemaal vakken gemaakt, afgezet met houten hekken. Het hoort bij de manege, net als het nieuwbouwhuis ernaast. Het lichtgrijze huis is omgeven met een groot kort gemaaid grasveld, ingericht op min mogelijk onderhoud. Bomen en bosjes zijn er niet, wel zie ik veel stallen en een betonnen erf waar geen spatje vuil op te bekennen lijkt. Het terrein is omgeven door een twee meter hoog ijzeren hek. Hier en daar zie ik mensen lopen, in de wei en rond de stallen. Ze werken hard door en kijken niet op of om.

Ik bedenk bij mezelf wat ik zal doen. Ik heb twee keer een tocht gemaakt zonder bij te laden. De mover heeft na dertien kilometer drie streepjes verloren en er zijn er nog zeven over. Gisteren heb ik de zonnepanelen de hele dag vol naar de zon toegedraaid. Toch gaat het laden van de gel accu’s maar langzaam nu het september is. Het snelste werkt stroom van het net, dan kan ik zo weer verder. Ik kijk nog eens naar de manege, het zakelijke erf, de stil zwijgende werkende mensen. Ik besluit er heen te gaan.

Een grote grijsbruine hond komt me grommend tegemoet en blijft pal voor me staan. Ik blijf voor het ijzeren hek staan, wachtend op een mens die mij ziet. Iemand zegt: “Hij doet niks,” en gaat door met waar hij mee bezig was. Omdat ik verder niemand zie, loop ik voorzichtig langs de hond, de opening door, een paar passen het terrein op. De hond blijft grommen en volgt me op de voet.
Er komt een blonde vrouw aan, ze vraagt wat ik kom doen. “Ik wilde vragen of ik mijn electrotrekker bij jullie kan opladen, mijn zonnepanelen doen het niet meer zo goed met dit lage licht.” Het meisje zegt dat ze het zal vragen en gaat naar binnen.
Even later komt er een jonge brunette aan met een lang en ernstig gezicht. Ik glimlach vriendelijk, maar ze lacht niet terug. Ik herhaal mijn vraag van zojuist, met dezelfde toelichting. Ze kijkt over mijn schouder in de verte en negeert mijn verzoek om hulp. “Maar mevrouw, heeft u wel toestemming om daar te kamperen?” Ik herhaal wat ik zei, dat ik niet verder kan, dat ik stroom nodig heb. “Maar u kunt toch niet zomaar overal uw wagen neerzetten, dat is verboden.” Ik recht mijn rug en kijk haar zelfbewust aan. Ik vertel dat ik vier jaar lang heb gestudeerd op het trekken met een huisje als langzaam verkeer en dat ik electrische motor heb. “Het is een ijzeren paard. Een paard is niet hetzelfde als een auto of een trekker. Als het paard moe is, moet je het laten rusten en dan pas kan je verdergaan. Het is een noodsituatie en het verblijf wordt gedoogd. Voor mij geld nu hetzelfde. Als mijn elektrotrekker leeg is kan ik niet anders dan blijven staan tot er weer energie genoeg is om te gaan.” Ik ben even stil. Dan vraag ik haar opnieuw: “Kun je me helpen?”
De vergelijking met een paard, dat begrijpt ze. “Daar is een stopcontact, dat kan je gebruiken,” zegt ze kortaf en draait zich om.

De hond staat nog steeds grommend naast me. Wanneer ik wegloop bijt hij in mijn wijde broek, ik voel zijn tanden in mijn vel, zachtjes, als een waarschuwing. Ik draai me om, zodat ik met mijn gezicht naar hem toe sta. Ik kan niet weg zonder dat iemand het appel over hem neemt, wanneer ik me omdraai, bijt hij gegarandeerd nog een keer. Hulpeloos kijk ik rond met de waakhond pal voor me. Er lopen twee meisjes rond, ze blijven doen wat ze doen en reageren nergens op. Pas wanneer ik duidelijk maak dat ik geen kant op kan, roept één van hen de hond bij zich. Oef, denk ik. Zo kan het dus ook. Wat een verschil met de Gerbrandastate! Een groot bedrijf runnen met aandacht voor het kleine. Het kan dus wél, als je het maar samen doet.

Ik denk dat de brunette de jonge eigenaresse is. Ik vermoed dat ze een druk bestaan leidt, dat de zorg voor de paarden haar volledig in beslag neemt. Ze heeft grote investeringen gedaan. Wellicht heeft ze al maandenlang geen vakantie gehad en vertegenwoordig ik voor haar het vrije bestaan in eigen persoon. Misschien kan ze me wel schieten, alleen al om het idee dat ik vrij ben. Maar wat is vrij? Ben ik echt vrij? Ik kom ook op plekken, waar de snaren strak gespannen staan en voel het effect. Ik ben een mens, ik observeer en sta er niet los van. Het verschil is dat ik het langs me heen kan laten gaan en weer verder kan gaan op zoek naar een plek waar het beter is. Maar als je een groot bedrijf hebt vol investeringen, dan lukt dat vaak niet meer. Gelukkig ben ik me daar altijd van bewust geweest. Nooit heb ik gekozen voor zakelijke groei of een beroemd bestaan! Ik ben altijd klein gebleven. Daarom rollen mijn wielen nog, daarom kan ik verder.

Anderhalf uur later haal ik mijn rijdende tafel weer op. Ik controleer de lampjes onder het tafelblad en zie dat ook het tiende lichtje brandt. Als ik de mover met de fruitschaal erop de weg oprijdt, word ik vriendelijk begroet door een boer in een trekker. Ik minder vaart wanneer ik bij mijn huisje kom. Nauwkeurig manoeuvreer ik de mover naar de dissel toe, tot de beide ogen over elkaar heen liggen. Dan laat ik de ijzeren pin erin vallen en ik loop naar het stuur en knijp in de energietoevoer. De wielen komen in beweging en rollen het gras uit, de weg op. Ergens, niet ver weg, moet een goede plek zijn om te staan en rustig verder te werken aan mijn verhalen en tekeningen.

 

Dit filmpje maakte ik zelf met hulp van Dick. Ik wilde altijd al beelden maken op een rotonde.

 

Opmerking: In oktober 2019 kom ik op tv. “Dennis en de vrije geesten” heet de serie, waarin een kwartiertje over mij gaat. Ik zie er tegenop. Het is een serie portretten van zgn. paradijsvogels, zoals er regelmatig wordt gemaakt. Ik heb het voorfilmpje gezien. Ik baal ervan dat Dennis van der Geest mij aankondigt als een vrouw die een groot bedrijf heeft gehad en een ommezwaai heeft gemaakt naar een eenvoudig leven in een zelfgebouwd “pipowagentje”.
Ik heb geen groot bedrijf gehad, maar een klein, schilderachtig rondvaartbedrijfje met aandacht voor de mensen. Ik heb altijd de filosofie gehad om klein te blijven en ben daar nooit van af gestapt. Ik ben altijd mezelf gebleven, voordat en nadat mijn man stierf. In eerste plaats ben ik kunstenaar en ambachtsvrouw en nadat ik het huis van mijn grote liefde heb verlaten, wilde ik iets neerzetten waar de wereld mooier van wordt.

In de gesprekken met de regisseuse kon ik me helemaal vinden, maar zij is niet de enige die over de uitzending gaat. SBS6 is een heel bedrijf, met een populaire presentator die in dit programma een hoofdrol speelt. Ik begrijp wat ze willen zeggen met het thema van deze serie, het thema vrijheid maatschappelijk willen maken, toegankelijk en herkenbaar voor veel mensen. Zeggen dat iemand een groot bedrijf heeft gehad en daar uit is gestapt, dat past mooi in dat plaatje. Het is een soort bekeringsmoment dat gauw aanslaat. Maar dit verhaal is het mijne niet. Dan hadden ze een ander moeten kiezen dan ik. Maar goed, er zijn mooie beelden geschoten van mijn Rijdende Verhalenhuisje en wellicht heeft iemand er wat aan.  Ik wens iedereen veel plezier bij het kijken. Als je maar weet dat het hun verhaal is, niet het mijne. En ik ga er verder geen melding van maken.

Groet, Alowieke

 

.