.
.
.
.
Ik ben een geul aan het graven. Een hele lange, van wel vijfentwintig meter. Het is naast de wilgenhaag, vlak langs het pad, dat door de dorpelingen “Jochums Reed“ wordt genoemd. Het is een onverharde weg vol kuilen van twee kilometer. Elke dag fietst boer Jochum naar de brievenbus, twee kilometer heen, en twee terug. Ik zie iedereen komen en gaan, terwijl ik hier bezig ben.
Ik zet de spade rechtop in de klei en kijk om me heen. De jonge wilgen zijn kaal op een enkeling na, met donkere, vochtige stammen. Tussen de bomen door kijk ik naar het onverharde pad. Er komt iemand aangelopen. Het is de vrouw met de witte hond. Er zijn wel meer mensen zoals zij, die door de weilanden lopen. Als je over het erf van de boerderij gaat, kan je aan de andere kant, via het betonpad weer terug.
„Ga je een kabel leggen?“ vraagt de jonge vrouw. Ik doe een paar stappen naar haar toe. „”Nee, er komt een tweede bomenrij. Boer Jochum wil hier een donker speelpaadje voor kinderen. We denken aan hazelaars, elzen en lijsterbes.“ Ze lacht, „Dat is een goed idee!“ en loopt weer verder.
Ik pak de spade, kies de plek waar ik ga steken en zet mijn volle gewicht op de steel. De grond is niet hard, maar ook niet zacht. Een beetje als oude kaas. Ik heb mijn blauwe klompen aan. Dat is handig. Ik trap met mijn voet hard op de spa. Mijn harde klomp dient als heimachine. Een beetje wrikken en wiebelen en tegelijkertijd heien. Dat werkt het beste. Ik ga er helemaal in op. Een roze wriemeltje komt uit de losgewoelde aarde zetten. Ik trek het los. en stop de kleine worm onder een grote omgekeerde graspol, bij de andere wormen.
Na de vrouw met de witte hond komen er nog vier anderen langs. We praten. Het gaat over zijn waar je bent. Allevier de mensen hebben besloten om van hun eigen plek wat moois te maken. Alle vier hebben ze een periode van onrust achter de rug en zijn hier echt aan toe. Werken aan je eigen tuin, het planten van wilde struiken en fruit, een groentetuin, het werken aan een plek voor een tiny house. Ik sta versteld over wat er broeit. En dan blijkt er ook nog vlakbij een permacultuurtuin te zijn bij een jonge boer. Daar wist ik niets van! Hij verkoopt heerlijke groente en het is maar zes kilometer. Alles waar we al zolang over praten lijkt steeds dichterbij te komen. We weten het al zo lang. De ketens moeten korter. De banden moeten worden aangehaald. Liefde voor je woonerf, vertrouwen in de buren. Kromme komkommers van het seizoen, en geen sjacherijnig geplastificeerd groen staafje, dat voor het stapelgemak niet meer krom mag zijn. Wat kronkelen wil, krijgt weer een kans. Stap voor stap.
De laatste vrouw staat naast me. „Wat mooi dat je dit zegt,“ zegt ze „Ik ervaar precies hetzelfde. Al die plannen, al dat heen en weer gedoe! Ik hoef niet alles van te voren te weten. Het hoeft niet precies te passen. Ik begin gewoon. Ik ga weer wilde bomen en struiken in mijn tuin zetten. Ik ga genieten en kijken wat er gebeurt. Dank je!”
Ik zie haar langzaam verdwijnen in de mistige horizon. Dan graaf ik verder. Ik heb iets ontdekt. Ik maak hoeken in de geul, zodat de wand niet recht loopt, maar onregelmatige inhammen krijgt. De wortels worden zo uitgedaagd om ook de geul uit te groeien. Anders zijn ze geneigd om daarbinnen te blijven hangen!
Opeens gaat er mij een licht op. Met mensen is het immers net zo! Alles wat er nu gebeurt zegt het. Het is tijd om onze oude geul uit te groeien. Om te kijken op een hoek waar je nooit kwam. Zonder grote doelen. Alleen maar een schep in de hand, of een bezem. Of een stoepkrijtje of wat dan ook. Iets simpels doen wat je nooit doet, op een plek waar je wel kwam, maar die je nooit goed bekeken hebt. Misschien is het wel voor je eigen deur, in je eigen straat, waar je altijd doorheen bent gereden, keihard. En al doende, zonder grote doelen, vind je daar misschien wel iets, waarnaar je altijd al op zoek was. Dichterbij dan je ooit had kunnen denken. Het begint bij het groeien buiten de geul. Vlak voor je eigen deur.
.
Alowieke 
Dat heb je mooi bedacht, het doet me denken aan het boek wat ik aan het lezen ben : Verweven Leven. Het gaat over schimmels en zwammen, hoe die voortdurend een nieuwe weg kiezen, als de ene weg niet wil, dan kiezen ze een andere en onderweg komen ze dan weer andere schimmels tegen waar ze eigenschappen van over kunnen nemen. Zo is het met ons mensen ook! Maar we moeten er wel voor open staan en deze tijd dwingt ons, om rond te kijken in onze eigen omgeving en we kunnen zeker andere wegen kiezen.
LikeLike
Ha! Dank voor de tip! Heel boeiend, dit.
LikeLike
Mooi geschreven en inspirerend, Alowieke, dank je! Wat een heerlijk werk, om een geul te graven voor bomen, die straks erin gaan wortelen, de ruimte krijgen, waar je de wanden van de geul onregelmatig hebt gemaakt. En ze dan te zien “aarden” en groeien. Bomen zijn me zo lief geworden, hun aanwezigheid kan ik voelen, levende wezens.
Ja, rond kijken in eigen omgeving en andere wegen kiezen, of wel, verandering. Ik geloof dat dit jaar voor heel veel mensen een groeiend besef heeft gebracht dat niets vanzelfsprekend is. En zeker niet meer zoals het voorheen was.
Nu ik dit jaar in mijn huis in Utrecht ben, heb ik 4 seizoenen Holland meegemaakt, nu ja de winter begint net (ik kwam in maart terug) en mijn tuin ben ik opnieuw gaan bekijken, na de knotwilgen die aan de rand geplant zijn van een aantal lange scheuten te hebben ontdaan, vlak nadat ik terug kwam.
Die scheuten werden bestemd voor een hek voor de tuin van mijn buren, die er een vlechtwerk van maakten en er geduldig veel touwtjes om hebben gebonden. Vanmiddag ben ik op een trap geklommen en heb een grote pluk klimop weggeknipt uit de kerseboom, die op de hoek tussen onze tuinen staat. Een kanjer. Die is blij met lucht en licht tussen zijn stammen en takken, want helemaal tot de top bedekt met een klimop pruik. Van de zomer gingen takken dood van de boom, ttoen ben ik eens goed alles gaan bekijken. De buren zijn het ermee eens, dat de klimop teveel de overhand heeft gekregen en zijn al heel blij als ik daarmee aan het werk wil gaan.
Eerst heb ik de polsdikke klimop-stengels doorgezaagd, onder bij de stam. Nu met de trap stukken van die klimop pruik wegknippen. ze hangen in grote pukken los uit de boomtakken. Ik heb al gezien dat ik in de boom kan klimmen en de klimop tentakels hogerop in de bom door kan knippen. We (de buren en ik) laten wel een deel van de klimop zitten zodat de vogels er kunnen nestelen. Ik heb al een nest gevonden vanmiddag. Merels hebben er hun jongen groot gebracht en ze smullen graag van de klimop vruchtjes. Koolmezen scharrelen er ook graag in rond met hun rappe bewegingkjes. Oh ja, we hebben nu ook een tortelduif paar! Die komen op de voederplank eten pikken.
De zon komt op uit de richting van waar ik uit mijn raam naar de kerseboom kijk en ik krijg straks weer als vanouds zonlicht in mijn woonkamer en in mijn tuin, die op het Noorden ligt. Als je bijna 5 jaar weg bent geweest uit je geboorteland is dat een bijzondere ervaring: ik kan niet anders dan kijken met nieuwe ogen. Naar mijn tuin, mijn huis en naar de stad met al die verschillende wijken en de aanleg van meer groen, in wijken met heel veel steen.
Utrecht investeert daar behoorlijk in en ook in het maken van fietspaden en in hartje centrum kan je al niet meer met een auto terecht. De werven van de Oudegracht waar de winkeldichtheid het grootst is zijn autovrij nu. Fijn is dat!
Evengoed kijk ik ernaar uit om straks weer op het platteland van Engeland te wonen, waar ongerepte natuur nog zoveel aanwezig is, met stilte en schone lucht, plus de zee vlakbij. Daar klopt mijn hart voor nu: een huisje met een tuin, dit keer helemaal voor mezelf, in de nabijheid van de kust.
Ik wens je plezier bij het graven en straks, de 21e december, een viering van de terugkeer van het licht.
Hier is een klein feestje van het licht uit Zweden, de traditie van St. Lucia: https://www.youtube.com/watch?v=C9f6zxo6X0s&ab_channel=JonnaJinton
LikeLike
Voor jou wens ik hetzelfde! En groet de Utrechtse werven van mij. En mijn oude buurman Jules, de beeldhouwer bij de Vollersbrug.
LikeLike
Dank je, Alowieke! En ja, ik zal de Utrechtse werven groeten. Vandaag is Nederland in lockdown gegaan. Het wordt weer stil in de stad, fijn! Dat wandelt wel lekker en de kerstverlichting is dit keer uitbundig en smaakvol. Vanavond heb ik het nog bewonderd, terwijl de winkels alles op alles zetten om nog e.e.a. te verkopen. Zodoende hoorde ik dat om 19 uur Mark Rutte zou aankondigen hoe verder te gaan. Terug naar af, zoals in maart.
Nu maar afwachten of ik nog naar Terschelling kan met Kerst etc. Gelukkig heb ik plan B achter de hand, want ik ben niet van Lotje getikt, ha!
Jules, de beeldhouwer bij de Vollersbrug die zal ik namens jou groeten, ja 😊 Heb het goed.
LikeLike
Microscopisch mooi verhaald. Onze nabije natuur biedt zoveel inspiratie voor rust-, overpeins- en leefmomenten. Je schept zo wel verwachtingen met je boek dat ik zojuist heb besteld. Ik geniet al vooraf….
LikeLike
Microscopisch mooi verhaald. Onze nabije natuur biedt zoveel inspiratie voor rust-, overpeins- en leefmomenten. Je schept zo wel verwachtingen met je boek dat ik zojuist heb besteld. Ik geniet al vooraf….
LikeLike
Tot nog toe alleen maar goeie geluiden gehoord. Dus ik hoop dat jij het ook mooi vindt!
Microscopisch mooi, dat heb je mooi gezegd.
LikeLike
Mooi verhaal weer en zo waar. We kunnen veel leren van wat er allemaal gebeurt nu en de geul waar we in zitten. Vooral dankbaarheid door het verplichte stilstaan, nu hebben we gedwongen een pas op de plek in de geul en zien we waar we eigenlijk in zitten, wat mooi en belangrijk is en wat anders moet maar blijkbaar ook kan.
Wat fijn dat je zo blijft schrijven.
LikeLike
Dank je Natasja!
LikeLike