.
.
.
Ongerepte natuur en menselijke activiteiten zijn onverenigbaar, zo besloten Amerikaanse mannen in 1864. Zo dacht men anderhalve eeuw lang, op het noordelijk halfrond. Misschien komt er nu een scheur in die gedachte. Een scheur waar het licht door valt. Net zoals de zon, die grauwe herfstsluiers doorbreekt.
Al dagenlang hangt er een mist over de weilanden. De meeuwen, wulpen en kieviten houden zich stil. In een wereld die vlak voor je voeten ophoudt, valt er weinig te vertellen. Je soortgenoten zijn onzichtbaar en je vijanden ook. Er is alleen maar het grote niets, het einde van de wereld. Voor mij is dit een heilig moment, zo vlak voor de zonnewende. De tijd staat stil. Als een dik velours gordijn dat gesloten blijft tot het grote moment aanbreekt. Maar ondanks de stilte ben ik onrustig.
Ik lig in mijn hangmat en kan niet slapen. Al uren lig ik klaarwakker te wezen. Mijn armen en benen hebben eerder zin in rennen en zwaaien dan in rusten. Ik kan er beter uit gaan. Ik doe het licht aan. Het is vier uur. Als ik de deur open, is het mistgordijn nog dikker dan anders. Er is geen zuchtje wind. Het is stil. Doodstil. Zelfs geluiden van de auto’s op “de Haak,“ de grote weg vanuit Leeuwarden, ontbreken. Er is niets en niemand dan ik. Ik stap met blote voeten in mijn klompen en loop door het gras in een wereld van wolk. Ik loop naar de steiger, glad van vocht, en loop voorzichtig naar het water toe. Zacht glinstert het me toe, als een beslagen spiegel. De Swette maakt me rustig. Ik loop terug en ga weer naar binnen en val meteen in slaap.
De volgende dag breekt langzaam de zon door. Door sluierwolken heen wordt het steeds helderder en alles leeft op. Het dierenleven laat opgetogen van zich horen. Op het weiland barst een orkest aan geluiden los, de wulpen, die op doorreis zijn, roepen elkaar van alle kanten. En ik, ik voel me geroepen, net als zij! Ik wandel het pad af. Een gans vliegt gakkend op, weg van het groepje ver weg in de wei. Met uitgestrekte halzen staan ze naar mij te kijken. Aan de andere kant van het pad zijn de meeuwen. Ze schreeuwen weer net zo balorig als twee weken geleden, voor de mist alles in sluiers verhulde. Ergens in de sloot kwaken gemoedelijk een paar eenden, tot ze mij opmerken en geschrokken wegvliegen. En dan hoor ik de ijle stem van de graspieper. Het kleine vogeltje vliegt hoog over mij heen, deinend als op golven. Ik loop langzaam, met trage stappen, in de hoop dat ze zich niet aan mij storen. Dat helpt maar gedeeltelijk. Ze blijven op hun hoede. Ik ben immers een mens.
Weten die dieren het nog wel? Niet alle mensen zijn zo luidruchtig en alleen op hun eigen doel gericht. Ik ben niet de eerste die zo stil loopt. Ik moet nog flink oefenen om het zo goed te kunnen als mijn voorgangers. Dát ze dat deden, dat lees ik in het boek, dat thuis op de vensterbank ligt: “Conservation refugees.” Tenminste vierduizend jaar leefden er andere beschavingen en culturen, die op een heel andere manier met het leven op aarde omgingen dan wij nu. Sommigen noemen we indianen. Die bedoel ik. Want die konden pas stil lopen! Hun voetstap was niet zwaarder als dat van een vogel. Het waren geen figuren uit een romantische mythe. Ze waren er en ze zijn er nog steeds. Talloze antropologiestudies laten zien dat er veel aarde gerichte culturen ruw naar de zijlijn zijn geschoven. Culturen die volkomen duurzaam leefden en voedsel verbouwden in een kringloop met de natuur.
Maar Columbus kwam en de Conquistadores volgden hem. Ze reden te paard door Zuid Amerika, en lieten zich op gruwelijke wijze gelden. De VOC werd opgericht. Europeanen veroverden de wereld. In de negentiende eeuw ging het hard, tegelijk met de stoommachine verhief zich één beschaving boven de rest. Steden en gebouwen groeiden en de expansiedrift werd er alleen maar door aangewakkerd. Blanke mannen verklaarden hun cultuur als de beste. Unieke methodes van voedsel verbouwen werden stap voor stap weggeveegd om plaats te maken voor allemaal dezelfde akkers. Kleine boeren werden gedwongen om moderne landbouwmethodes over te nemen en raakten diep in de schulden. Vruchtbare aarde viel uitéén tot stof. Duizenden natuurparken werden aangelegd uit angst dat de mens het resterende leven op aarde zou vernietigen en daardoor uiteindelijk zelf ten onder zou gaan. De mensen die er woonden moesten vertrekken. Miljoenen waren het. Er werd een scheiding getrokken tussen geïdealiseerde ongerepte natuur en menselijke bedrijvigheid. Want dit was onverenigbaar, zo schreef J.P. Marsh al in 1864 en velen waren het met hem eens. En zo dacht men anderhalve eeuw lang.
Komt er nu een scheur in die levensbeschouwing? Alles vraagt er om. We lopen immers tegen grenzen aan, op allerlei gebieden tegelijkertijd.
“The challenge is not to preserve “the wild”, but peoples relationship with the wild.” Bill Adams, Cambridge University.
De chaos van de wereld is in fel contrast met de rust van dit moment. Ik laat alles voor wat het is. Rutte kondigt de lock down af. Demonstranten joelen en fluiten achter de ruiten. Ik laat het. Ik ben nu hier en de zon is mijn vriend. Mijn boek, vol pijnlijke geschiedenis, ligt thuis op de vensterbank. Stil genietend wandel ik verder. De zon schijnt door een sluierwolk heen en komt dan helemaal tevoorschijn. Wat ik zie is onbeschrijflijk, de laatste restanten van het grauwe gordijn breken open. Het natte gras schittert in de zon en de horizon verdwijnt in een blauwgrijze donkere mist. Wat ben ik klein, in deze uitgestrektheid van het land! Ik sta stil en haal diep adem. Het is alsof ik het bèn, het weiland, de vogels en de glooiingen in het veld.
Uiteindelijk loop ik terug naar mijn warme wooncocon en open de deur. De zon verdwijnt weer. Ik til het deksel op van de kachel. Daar gloeit de laatste houtskool. Aansteken? Nee, laat nog maar even. Ik staar uit het raam en denk aan alles wat vastloopt in onze wereld. Hier sta ik dan. Wat kan ik doen? Ik zucht. En terwijl ik zo stil sta voel ik diep verdriet. Wat is dit? Waarom? Een stille stem in mij geeft antwoord. Wees waar je bent. Kijk. Voel de aarde onder je voeten. Het is wat het is. In de verte roepen de meeuwen. Jaaaa! Jaaa! Jaaa! En ik ben hier en luister. Ik kijk op en begrijp het. Alleen zo kan er iets nieuws wortelen, iets dat veel dieper gaat dan wij ooit kunnen bedenken. En dan voel ik langzaam tevredenheid stromen, vanuit mijn tenen omhoog. Het komt. Het komt. Het is er al.
.
.
Een mooie hoopvolle aanvulling over oude methodes van voedsel verbouwen: https://decorrespondent.nl/11883/waarom-de-toekomst-van-de-landbouw-zomaar-in-het-verleden-kan-liggen/3040831287747-068d4c0b
Alowieke 
O alowieke wat raak je met weer! Precies zo liep ik hier vanochtend rond. Geluk (lichtheid), blijdschap over de zon en de dieren, terwijl af en toe het besef van alles wat niet goed gaat (zwaarte) binnen komt. Ik zei laatst tegen Herman: het is denk ik onze taak om gelukkig te zijn!
Liefs! Eva
LikeLike
Dance, dance, where ever you may be
I am the Lord of the dance said he
And I need you all
Where ever you may be
And I need you all in the dance said he.
LikeLike
Mooi verwoord, je beelden en gevoelens, dank je, Alowieke. Toen ik las “Ik staar uit het raam en denk aan alles wat vastloopt in onze wereld” moest ik glimlachen van binnen, met herkenning en besef, tegelijkertijd, dat het soms is alsof alles op zijn kop staat. Dat wat vastloopt een negatieve beweging lijkt, zoals het voelt, en dat het, gezien in een groter verband, het tegenovergestelde is van vastlopen, een teken van beweging naar verandering.
Een machine kan vastlopen, en dan zijn de rapen gaar soms, of erger. Een systeem dat vastloopt draagt een ingebakken diagnose in zich dat er iets niet in orde is, niet in evenwicht, zoals ik het zie. Wat ikzelf een oefening vind in deze tijd van verandering, is het voelen van afscheid nemen van het oude, zowel in mezelf als in de grote wereld daarbuiten, en samen daarmee, buiten mijn eigen persoontje tredend (als enige belanghebbende) de visie in het oog houden dat er een wetmatigheid is in de ontwikkeling van de Aarde met ons als haar levende bemanning. Ik bedoel daar tegelijk bevrouwing mee 👩👨
In tegenstelling tot wat velen geloven over het klimaat rapport, met angst en onzekerheid in het hart vaak, heb ik de overtuiging dat het klimaat niet ontspoort, zoals Thomas Oudman beschrijft in zijn essay over de toekomst van de landbouw die kan liggen in het verleden. Ik geloof dat het klimaat een verandering ondergaat zoals dat op een aantal planeten van ons zonnestelsel ook gebeurt. Het is zo’n complex onderwerp, dat het nuttig is om bronnen met informatie en studie resultaten te lezen, denk ik. Als je, als lezer hiervan, denkt dat dat zinnig is, lees dan verder. (alles in het Engels)
Kijk es bij de site van NASA en luister naar deze korte uitleg in de link hieronder. Het is de 5e in een serie, goed onderwijs als het om klimaat en zonne-activiteit gaat. Je dient wel Engels te kunnen verstaan en wellicht ook helpt het om de video snelheid iets te vertragen. Want het spreektempo is vrij hoog:
Het klimaat rapport van de VN werd eerst “Global Warming Report” genoemd en daarna veranderde de titel in “Climate Change Report”. Na de nodige kibbelarij en touwtrekkerij over de juistheid van de titel. Dat was het begin van een nog steeds voortdurende discussie, over wat nu feitelijk in het echt gebeurt en wat dat rapport beweert. Wat voel JIJ aan je water wat juist is?
Maurice Strong, een van de ontwerpers die aan tafel zat binnen de UN tijdens deze discussie, is in een wat ander licht gezet door Eric Karlstrom: https://naturalclimatechange.org/new-world-religion/part-ii/
En zo is er veel meer nog dat in het donker zich afspeelt. Met die scheur ben ik het 1000% eens, waar het licht door naar binnen kan komen. Een mooie benaming, Alowieke.
Hieronder is een ander voorbeeld van betovering met mooie woorden. En ik adviseer om het document Agenda 21 te lezen, ook een publicatie van de VN uit 2003.
The new “commandments” written in stone:
https://en.wikipedia.org/wiki/Georgia_Guidestones
It’s effectively modern-day tablets erected in 1980 with the *New World Order’s 10 commandments* written into it in 8 different languages. (so the entire world could understand)
1. Maintain humanity under 500,000,000 in perpetual balance with nature.
2. Guide reproduction wisely — improving fitness and diversity.
3. Unite humanity with a living new language.
4. Rule passion — faith — tradition — and all things with tempered reason.
5. Protect people and nations with fair laws and just courts.
6. Let all nations rule internally resolving external disputes in a world court.
7. Avoid petty laws and useless officials.
8. Balance personal rights with social duties.
9. Prize truth — beauty — love — seeking harmony with the infinite.
10. Be not a cancer on the Earth — Leave room for nature — Leave room for nature.
Naar mijns inziens, en ik ontkent klimaat-verandering niet, als ik weet dat de laatste 30 jaar of zo er bijna geen ijs is in Nederland om op te schaatsen en bijna geen sneeuw, met een aantal hete periodes in voorjaar en zomer, plus extreme droogte.
Waar ik kritisch op ben zijn de verklaringen en conclusies, opgesteld in het rapport van de VN. Mijn indruk is, dat de schade/gevolgen van klimaat-verandering afgewenteld worden op de schouders van ons, de bemanning van de Aarde. Denk eens aan de schade die cartels veroorzaken aan het oppervlak van de Aarde, door fracking, ontbossing van de regenwouden, mijnbouw in Afrika, waar de grond onvruchtbaar is geworden en de bevolking in honger leeft, terwijl de mannen in de mijnen een mager loontje verdienen. In mijn logische brein zouden deze wandaden aangepakt moeten worden als het klimaat moet worden verbeterd. Wanneer bomen de longen van de Aarde zijn en ze onze uitadem omzet van Co2 naar zuurstof, kan ik de logica niet zien van het kappen van een oppervlakte 2 x de grootte van Frankrijk, in 50 jaar tijd, met daarbij nog de uitstoot van uitlaatgassen in het verkeer, in gezelschap van dat VN Klimaat rapport. Dat gaat er bij mij niet in.
Via psychologische oorlogsvoering wordt de mensheid wijs gemaakt dat elke uitaderming (Co2) schade berokkent aan het milieu. Ik heb de fanatieke groepjes in Engeland gezien, rondom Totnes, het hippie-trippie stadje in Devon, met folders in de hand, klaar om iedere voorbijganger er 1 in de maag te splitsen, letterlijk. Lakens werden voor de ramen gehangen met de tekst “We’re in a Climate Emergency”, in het dorp waar ik woonde. Drama, daar houden Engelsen nogal van. Maar op niets feitelijks gebaseerd. Nu ja, dat is natuurlijk een waarheid als een koe, als het om drama gaat. Op een denkbeeldig toneel dan.
En wat zie ik nu, dit jaar? Opnieuw wordt een poging gedaan, met de huidige pandemie, om ons met angst aanjagerij te bespelen, overal op de wereld, en dat is naar mijns inziens een herhaling, meer van hetzelfde programma, dat er toe moet leiden dat we met zijn allen om een redder of redding gaan roepen. Want we worden klein gehouden, in een volledig chaotische werkwijze wat het omgaan met een griep-virus, dat door de Wereld Gezondheids raad op lijst A is geplaatst. Onterecht.
Zoek zelf naar de publicaties van het RIVM of luister naar de toelichting van professor emeritus Pierre Kapel, die in een heldere presentatie zijn mening geeft aan de hand van die wetenschappelijke publicaties:
Ik weet dat ik hier een hoop links en brokjes info meldt. Mijn drijfveer daartoe is de wens dat jij, als lezer, jezelf informeert en goed kijkt naar wat er werkelijk gebeurt, met assistentie van intuitie en gezond verstand. Als je dat wilt natuurlijk. Ik moet het er maar bij laten zo, vind ik. Je bent misschien niet zo blij met dit alles, als lezer, want wellicht veel op het bord.
Daarom eindig ik met een voorbeeld van leven in de natuur en de verbinding van een grootvader met zijn kleinzoon:
Grandfather. Full Documentary – YouTube
I will not die
I will stay
Between you and the sun
Between the grass in the meadow
Cuddled by the scythe
Between the breathing of the horse
And swallow in the window frame
With prayer and the plough
Tearing through earth
I will plough your heart
Between the wrinkles in the barn’s door
Where the scent of hay flows
I will stay as the last one from you all
I will stay
Between you
And eternity
Poem dedicated to Grandfather. Written by Jacob 21. Sept, 2019 in Latvia.
LikeLike
Dat is lang! Ik ga het nu niet helemaal lezen , sorry. Maar kortgezegd, daarom heb ik het verhaal “scheur” genoemd. En vandaaruit groeit de hoop.
(Hoop = mogelijkheden)
LikeLike
Dank je voor dit prachtig schrijven, lieve Alowieke.
Ik voel de zwaarte ook met tijd en wijlen, en dat mag er ook zijn. Maar wat heerlijk om ook in staat te kunnen zijn ook al dat moois te zien en te voelen. Dan ben ik zo ontzettend dankbaar. Ik gun het iedereen.
Het is fijn jouw verhaal te lezen, ik voel me meteen minder alleen.
LikeLike
(Grote grijns. ) Dank je!
LikeLike