augustus 2015 – Alowieke

Woonwagen te koop

Gepubliceerd op augustus 24, 2015juli 21, 2016 door alowieke8 reacties

Straks is dit plekje beschikbaar voor wie wil…..

26 aug 2015

Straks …. Straks is inmiddels nu, en deze week is er een liefhebber gekomen die het tuinieren hier voort wil zetten.

21 juli 2016

Ik sta met een campinggast bij het grotje, niet ver van mijn woonwagen. Het is rond als een kleine nis en gemaakt van grote keien met cement ertussen. Er staat een beeldje in van een man in een bruine pij. Het stelt de Sint Antonius voor, patroonheilige van reizigers. De man naast me haalt een waxinelichtje uit zijn zak. Hij steekt zijn grijze hoofd in het grotje. Even later brandt er een klein flakkerend vlammetje.
Even staan we te kijken. “En trek je dan straks de wereld in, met je nieuwe wagen?” vraagt hij opeens. Het is een bekende vraag. “Wie weet. Ik ben nog niet zover. Ik bouw nu om te bouwen. Dit is mijn meesterstuk. Ik kan alles gebruiken wat ik heb geleerd en geniet daarvan. Ik vind het leuk om er over te vertellen. Ik bouw een huisje dat van top tot teen van mij is. Met wielen. Waar ik straks heen ga? Ik weet niet. De tijd zal het leren. ” “Dat is wijs,” zegt de man. Hij kijkt naar het beeldje van de middeleeuwse monnik. Het vlammetje brandt nu roerloos, de wind is gaan liggen. “Gaan jullie dadelijk weer weg?” verander ik van onderwerp. De man knikt opgewekt, zijn grijze staartje beweegt in zijn tanige bruine nek. “Ja, alles is klaar voor vertrek.” Hij klopt me vriendschappelijk op de schouders. Misschien tot de volgende keer! Als je er dan nog bent…” Hij lacht me toe en loopt terug naar zijn camper.

Sint Antonius in het grotje

Het is een paar dagen later. De regen van zojuist is opgehouden en het is ineens een stuk lichter. Ik ga naar buiten. Oranje goudsbloemen stralen in de middagzon en de roze melde is zo hoog opgegroeid dat het een bos is geworden. Ik pluk een blaadje en stop het in mijn mond. Het smaakt naar rauwe spinazie. Ik eet het graag. Ik loop langs het grotje. Het opgebrande waxinelichtje staat er nog. Er naast staan diverse muntsoorten in bloei en daarachter rijst de paarse Dropplant op uit het groen. Ik trek wat wilde melde er tussen uit en kweekgras.
Dan loop ik door naar mijn nieuwe wagen. Ik wil hem zien en aanraken. Hij groeit. Ik kan het niet laten om even het doorzichtige zeil op te lichten en te kijken. Het lijkt wel een geraamte, met wervels langs een ruggegraat en ribben. Trots pak ik èèn van de spanten beet. Ze staan nu stevig op hun plek, geschroefd en gelijmd. We hebben gisteren lekker gewerkt. Tot het ging regenen.

De bouw vordert

Wat als de wagen straks klaar is? Ik ga er niet meteen mee op pad. Ik probeer hem eerst rustig uit. Hier, op deze plek. Dan kan ik verbeteren wat nodig is en zien hoe ik verder ga. Iedereen die wil kan komen kijken. Nu ben ik er nog.

Als ik in mijn nieuwe huisje woon, dan heb ik het oude niet meer nodig. Ik wil het heel graag verkopen aan iemand met een groene vingerwens. Iemand die stilte en natuur nodig heeft, en hier graag wil zijn. Als ik die nou eens kon ontmoeten…

Deze wagen is dus verkocht. En mijn wens is aardig uitgekomen.

De creatieve oplossing

Gepubliceerd op augustus 16, 2015november 15, 2016 door alowieke2 reacties

Ik denk na. Al een paar dagen. Het gaat om de onderste dakbogen, waar de isolatie op rust. Ik probeerde de mooie essenhouten stokken te buigen met stoom. De bovenste bogen zijn goed gelukt. Gelukkig maar, want die zijn het belangrijkste. Maar de ondersten braken af. De bocht is te scherp. Sommigen gebruiken PVC pijp voor hun huif. Dat is goedkoop en buigt makkelijk. Maar dat wil ik niet. Geen PVC. Wat dan?

De vraag tolt en tolt
kruipt en cirkelt om te vinden
een antwoord naar mijn zin

Ik fiets langs grijze blokkendozen
Weg voor een boodschap
gauw nu maar

tot

oranje container groene kabels
verschijnen langs de weg

Ik kijk over mijn schouder
en keer nieuwsgierig terug
En zowaar wat zie ik daar

In die bak vol lege haspels
Daar ligt mijn schat verborgen.

Kijk maar naar het filmpje.

PS: Uiteindelijk heb ik met dit idee niks gedaan. Het zijn toch de mooie essenhouten bogen geworden. Omdat de onderste bogen niet dragend zijn, kon ik ze ook doormidden zagen. Gehalveerd konden ze de bocht makkelijk halen en hoefden ze niet te barsten.

Kromstomen

Gepubliceerd op augustus 11, 2015januari 4, 2016 door alowiekeEen reactie plaatsen

Ik sta in de kleine pipowagen, die ik van de beheerder voor opslag mag gebruiken. Dikke rollen schapenwol moet ik opzij sjorren om te vinden wat ik zoek. De rijke oogst van gisteren. De hele dag zijn we druk geweest om essenhouten stokken te buigen in een PVC pijp. Die ligt nu in elkaar gezakt terzijde, de hete stoom maakte hem zo zacht als belegen kaas. Maar het is gelukt. Een dikke rij blanke bogen staan keurig naast elkaar. Het ziet er redelijk uniform uit, zoals ze opgespannen staan, tegen de zijwanden van de smalle wagen. Er zijn wel kleine verschillen in vorm te zien. Hout heeft een eigen wil. Maar ik ben toch best trots op ons werk. En vandaag ga ik alleen weer verder. Het is nog niet klaar.
Alles wat we gisteren hebben gebruikt heb ik weer uitgepakt en aangesleept. Ik leg de wollen dekens en vachten weer om de pijp voor isolatie. Ik zet de behangstomer aan en vul hem met de gieter. Dan pak ik vier van de stokken, om ze klaar te stomen in de vochtige hitte.

Een stem doorbreekt de stilte. “Boris, Boris!” hoor ik luid roepen. Het volgende ogenblik zie ik een man op een fiets. “Zoekt u iets?”
“Ja, ik ben mijn hond kwijt. Ze zeiden dat hij de camping was opgehold.”
“Ik heb geen hond gezien.”
“Bent u die vrouw die op TV Brabant te zien was? Bent u die pipowagen aan het bouwen?”
“Ja dat klopt. Ik ben eerst alle onderdelen aan het maken. Er is al veel af, al kun je daar nog niks van zien.” Hij kijkt naar mijn nieuwe wagen, half verborgen onder een bouwzeil wacht hij geduldig op voltooiing.
“Dus dit jaar kunt u er nog niet mee op vakantie.”
“Ik bouw niet om op vakantie te gaan, het wordt mijn huis. Ik wil graag zo klein mogelijk wonen en kunnen gaan waar ik wil. Ik zou graag overal kunnen werken met mijn eigen huis bij me. Maar zover ben ik nog niet.”
“O…” zegt de man wat vaag. Hij kijkt naar de vier stokken, die klaar liggen voor de pijp. “Wat is dat?”
“Ik ben essenhouten stokken aan het buigen met stoom. Onder de dekens, daar gebeurt het allemaal, met deze behangstomer.” Ik geef er een klopje op.
“Goh, wat leuk. Ik werk ook met hout zie je.” Hij kijkt onrustig om zich heen. “Ik ga toch verder mijn hond zoeken. Ik ben een beetje ongerust.”
“Kan ik me voorstellen. Succes!”
“Dag!”
“Dag..”

Ik ga verder met mijn werk. Ik haal het dampende hout uit de pijp en dwing het snel in zijn vorm. Maar het lukt niet vandaag. Dit is een andere boog dan die van gisteren. De onderste spanten zijn veel korter in de bocht. Het hout barst. Ik probeer verschillende dingen uit maar alle vier stokken mislukken. Dan geef ik toe. Wat ik wil, kan niet. Niet met deze middelen. Ik kijk naar de gebarsten stok in mijn hand en ga in gedachten af wat de alternatieven zijn. Toch ben ik nauwelijks teleurgesteld. De eerste helft is toch maar mooi gelukt. En voor de rest vind ik een oplossing. Zo is het.

De hoogte in

Gepubliceerd op augustus 2, 2015januari 4, 2016 door alowieke2 reacties

We gaan het doen vandaag. We bouwen definitief de hoogte in. De ene bui na de andere valt uit de lucht, maar toch proberen we het klaar te krijgen. Dick is er nog om te helpen en straks is zijn vakantie voorbij. We zetten de eerste van de dakbogen er op, hij is van plaatmateriaal. Je kan heb straks goed zien, precies in het midden van de woonwagen. Als een sierlijke boog omsluit hij het bed. Er komen gordijnen aan, net als een hemelbed. Dus heb ik hem mooi versierd.
Hij moet móói worden. Maar niet alleen daarom speelt hij een hoofdrol. Zonder dit onderdeel kunnen we niet verder bouwen. Omdat dit het eerste is wat de hoogte in gaat, en ook nog in het midden, is het bepalend voor al het andere.
Ik meet alles wel twintig keer na. Met de rolmaat, met de winkelhaak. Het is een hele grote winkelhaak, ik maakte hem zelf, al maanden geleden, toen ik popelde om te beginnen en er nog niks was. Ik ben blij dat ik hem nu zo goed kan gebruiken. Dick geeft dingen aan en houdt alles stevig vast tot het echt helemaal goed is. Ik heb de schroeven er al een klein stukje ingezet, ik hoef ze alleen nog maar aan te draaien. Met de accuboor in de hand, kijk ik naar de lucht. Een loodgrijze wolk begrenst het zonnige blauw en nadert snel. Zouden we op tijd klaar zijn? Nog drie schroeven, dan kunnen we het bouwzeil erover gooien. De accuboor doet zijn werk. De boog en de paal trekken samen als uit één stuk en de lijm kruipt eronderuit zoals het hoort. Nu gauw onder zeil! Dick duwt het zeil omhoog en ik sta in de wagen om het transparante zeil over het hoogste punt te trekken. Ik stap uit de wagen om het helemaal tot de grond te trekken. Precies als het klaar is barst het los. Met bakken valt het naar beneden. Razendsnel duik ik erin. Dick volgt. We maken het ons gemakkelijk. Naast elkaar leunen we tegen de opstaande wand en luisteren naar het keiharde gekletter boven ons hoofd. Als trotse kinderen in hun allereerste hut.

Hieronder zie je de andere twee bogen van plaatmateriaal. Deze twee komen aan de voor- en achtergevel. Hier proberen we of ze in de noklatten passen. Fijn, het zit als een huis. De bovenkant van de bogen is de vorm van het dak. Het is een dik dak, want er zit twee centimeter ventilatieruimte onder en acht centimeter Doschawol.