.
.
.
Wazig staar ik uit het raam en volg vanuit mijn ooghoek het snelle gespring van een bosmuisje. Ik heb rouw. Er is iemand doodgegaan en gisteren was ik op de crematie. Henk Kuiper. Een man die ik slechts eenmaal ontmoette, maar aan wie ik regelmatig denk. Als ik in mijn eentje naar vogels luister. Of als ik me afvraag wat voor beestje het is, dat ik tegen een grassprietje omhoog zie kruipen. Dan kijk ik er naar, en nog eens en nog eens. De naam weet ik vaker niet dan wel. Nu zoek ik het op in een boek. Maar Henk had me vast veel kunnen vertellen, heel veel. Die wist ook dat je inkt kan maken uit de bolletjes van galwespen.
Ik herken zijn drang naar eenvoud. Hij was een man die veel van het leven hield en met eindeloos geduld de natuur observeerde. Een strijder tegen consumptiedwang. Henk heeft in een bakfiets gewoond, omdat een piepklein huis op wielen de enige manier was om regels te ontlopen. Hij maakte er een boekje van. „Huttonia,” heet het. Vijfentwintig jaar geleden kreeg ik het in handen. Geboeid las ik het in één keer uit. Ik wist toen nog niet dat ik zelf zoveel drastische keuzes zou gaan nemen in mijn leven. Nu ben ik het, die woont in een huisje op wielen.
Henk is hier eenmaal geweest. * Hij was toen al erg ziek. Mijn vriend John la Haye nam hem mee in de auto. Hij wilde ons al zolang aan elkaar voorstellen, maar het kwam er nooit van. Die dag was het eindelijk zo ver. Het was een mooie middag. Henk was erg blij. “Het doet me zo goed, te zien dat er nog steeds mensen zijn die zo eenvoudig willen leven. ” zei hij. We vonden het alle drie jammer dat onze tijd zo snel voorbij was.
Het bosmuisje verdwijnt weer onder de cementemmer. Daar heeft hij zijn holletje. Terwijl ik hem zie wegglippen denk ik aan de man die ik gisteren sprak, op de crematie, een vriend van Henk. Hein, hovenier van bostuinen. Hij vertelde dat Henk ook naar Roemenië is geweest, en zag hoe eenvoudig de mensen daar nog leefden. Het is dezelfde reden dat dit land mij zo aantrok, en waarom ik de taal ben gaan leren. Zo waren er nog veel meer verhalen over deze man. Wat ik hoorde en zag is voor mijn opnieuw een bevestiging: Je kan elkaar nooit of maar eenmaal hebben ontmoet, en toch verbonden zijn. Wonderlijk. En toch heel gewoon. In wezen ben ik nooit alleen. Ik niet, jij niet, niemand niet.
* Lees: https://alowieke.wordpress.com/2013/06/19/als-het-broeit-bij-spreeuwen/
Het onderstaande filmpje geeft een kort en helder beeld van hem.
.
.
.
Alowieke 
Hoi Alowieke! Mooi stuk over Henk! Ik kon helaas niet bij de crematie zijn maar hoorde hoe bijzonder het was! Henk wilde heel graag voor zijn dood op 27 april ( de dag dat de lindeboom in Tilburg is weggehaald ) nog een keer naar de lindeboom die nu bij de Ambrosiushoeve staat. Ik wil daarom graag een herdenking van hem organiseren op die dag, zou heel leuk zijn als je erbij bent, als een van zijn zielsverwanten, wat ik me ook absoluut voel! Hij wilde zo graag dat we verder zouden gaan met waar hij mee bezig was, misschien kunnen we op die bijeenkomst verbindingen leggen die weer vrucht dragen…Verder even een klein gedichtje wat ik pas schreef en wat erg in de lijn is van hoe Henk gedichten schreef:
Ach, hemeltje lief, wat geef je me nou!
Zo’n stralend hemels blauw
wat een zon, wat een zegen
na al die wind en regen
de heerlijk frisgroene bomen
in een waas van nieuwe dromen
hier kan je niet anders dan geloven
alle zegen komt van boven!
LikeLike
Hoi. Een leuk idee, maar meer iets voor volgend jaar. Nu eerst even bijkomen van alle gebeurtenissen en weer aan het werk. Ik verbind me graag met jullie in stilte. Het woord zielsverwanten heb ik er toch maar uit gehaald, want bij nader inzien vind ik eigenlijk dat alle mensen elkaars verwanten zijn.
LikeLike