.

“Als ik vijftig ben,
dan klim ik nog steeds in bomen.”
schreef ik toen ik twaalf was.
Nu ben ik het.

Het is echt waar.
Ik loop ik dans ik klim,
zelfs krachtiger dan toen.
Hiep hiep hoera

Leve de ruimte
met daarin heel klein en blij
nieuwe richting in de kiem
verder, groeit het, verder

Sterke voeten heb ik nu
bestemd om veel te lopen
Ik kijk, ik schrijf, heb lief, ik wentel
een wereld om haar as

Leef het leven, volle gloed
tot het stille ogenblik
wanneer de lucht warmrood kleurt
roestoranje, heel diep paars

Dan wanneer het zover is,
klim ik nog steeds in bomen
al val ik er op een dag nog uit
altijd blijf ik klimmen.

Niet totdat ik honderd ben
maar negentig toch zeker.

.

.

.