Een zee van ongekende verhalen

Gepubliceerd op door alowieke

.

 

.

Ondanks toenemende transparantie, groeit de vloed aan ongekende verhalen. Het vormt een ingewikkelde  berg spaghetti die blijft liggen op het strand en die almaar verder groeit. Elk ding dat ik koop of vind, vertelt me iets. Ik wil het weten! De feiten die ik bij nader onderzoek op mijn bord krijg, zijn niet mals. Het vraagt om aandacht en rust om er in te duiken en het te verwerken. Dat kan ik alleen opbrengen als ik eenvoudig leef.

.

Ik sta voor de stal. De ruimte waar de os en de koe in de winter staan, is nu gevuld met fietsen. Langs de muur, in het stof, staat een spade en een bezem. En erachter, onder een dekentje, staat mijn elektrische trekkertje, dat ik aan de hand mee kan voeren. Het is een mooi ding, waar ik straks mee de hort op ga met mijn Wandelhuisje. Maar toch is er iets. Er zit een bijsmaak aan. Elektrisch is beter voor het milieu, zeker als ik ze laad met eigen zonnepanelen. Maar ik heb wel twee zware gelaccu’s, met lood erin. Jakkes. Wat gebeurt daarmee als ze uiteindelijk waardeloos worden? Daar ben ik niet bij.

Accu’s met lood, mijnbouw voor grondstoffen in verre landen, ik kijk naar die dingen. Ik bestudeer het verhaal achter de spullen in mijn leven. Ik voel me net een arts die de ongezonde situatie bestudeert. Alleen als ik ernaar kijk, kan ik bedenken wat er aan te doen. Ik weiger om er depressief van te worden of om te gaan mopperen dat alles zo ingewikkeld is dat ik het ook niet meer weet. Ik ben niet verslaafd aan spullen. Ik kan dingen ook laten, als het moet. Liever iets te laten, dan rond te lopen met een rotverhaal, dat ver van mij plaatsvindt, maar waar ik rechtstreeks mee te maken heb. Ik doe wat ik kan.

Er zijn meer dingen waar ik niet bij ben, waarvan ik niet weet waar ze vandaan komen. Voor de energie in huis heb ik een andere accu, die ik zelf heb gekozen. Hoewel het volgens mij de minst slechte keus was, weet ik niet waar de grondstoffen vandaan komen. Ik heb uitgerekend dat mijn milieuvriendelijke lithiumaccu zeer waarschijnlijk wèl een dikke kilo kobalt bevat. Dat is een hoop! Hoeveel tijd kost het om een kilo kobalt te winnen? Wie heeft mijn kobalt in handen gehad? Was het een kindslaaf uit Congo? Ik weet het niet. Het zou kunnen dat zijn huid nog steeds geïrriteerd is en dat zijn longen pijn doen bij het ademen, door dag in dag uit in de mijnen te kruipen. Het kan zijn dat er voor de aanleg van de mijn mensen uit hun huizen zijn gezet. En dat ze nu ontheemd op onvruchtbare bodem staan, wachtend op de vervulling van loze beloften. Er is geen leefbaar bestaan voor teruggekomen. De mijnbouw plundert meer en meer land, en wat er overblijft is steeds minder. En dan is er nog de zee. Daar zit nog zes keer zoveel kobalt onder dan op land. Dat willen ze straks ook hebben. Ik kijk naar mijn mooie rooie trekding, dat daar stil in de stal staat. Ik kijk naar de zonnepanelen op mijn dak en de accu onder mijn bed. Ik denk aan de verhalen, die ik met mij meedraag, alleen al door een kilootje kobalt. En er is nog zoveel meer dan ik weet!

Zeer waarschijnlijk is mijn kilo kobalt getransporteerd naar China en daar, door wie dan ook, omgetoverd tot de accu. Ik ben er blij mee. O ja! Maar er zit toch een luchtje aan.

Ik leef eenvoudig. Dat is niet alleen voor mijn eigen rust en concentratie. Het is meer. Ik wil dat, wat ik gebruik, zoveel mogelijk van dichtbij halen. Wat ik mijn bezit noem, daar zit veel energie in. Energie van anderen die de tol betalen. Het zit ook in mijn laptop en in mijn mobiele telefoon en in veel meer. Maar ik doe mijn best. Het is een zoektocht en een avontuur, om een weg te slaan in de jungle van deze technologische tijd.

Mijn leven zal steeds eenvoudiger worden. En hoe meer mensen er meedoen, hoe makkelijker het gaat. Nu gebruik ik de computer om deze verhalen te schrijven. Maar in de toekomst heb ik dit medium misschien helemaal niet nodig. Ik zou een nieuwsbrief uit kunnen geven in plaats van een blog, ik zou een boek kunnen schrijven. En er zouden veel meer momenten zijn om elkaar te ontmoeten en om bij te praten in plaats van te chatten of te Whatsappen.
Ik zie was- en koelhuizen. Ik zie dorpstuinen, coöperaties en hereboeren die zorgen voor het landschap en het voedsel. Ik zie droogzolders. Ik zie leraren, studenten en ambachtslieden die je ter plekke tegenkomt, precies wanneer je ze nodig hebt.
Als meer mensen meedoen, wordt het steeds makkelijker om een andere weg in te slaan, letterlijk en figuurlijk. Er kunnen wegen en rustpunten worden aangelegd voor trekdieren in plaats van grondstoffen en parkeerplaatsen voor elektrische auto’s. Degenen die ons land zijn ontvlucht vanwege kaalslag, opgedrongen technologie, de onvruchtbaarheid van de regelgeest, iedereen kan terugkomen. Het kan lang of kort duren, het maakt niet uit. Maar dit is het pad dat ik bewandel en ik ga niet weg. En ik ben niet de enige die richting kiest. Wie gaat er nog meer mee?

.

12 gedachten over “Een zee van ongekende verhalen”

  1. Wat heb je je droom prachtig verwoord. Op mijn bescheiden manier probeer ik dezelfde weg te gaan. Nog veel kleiner als jij, maar toch. Alle stapjes samen maken dat die andere, eerlijker en liefdevolle wereld er komt. Bewust leven, kiezen vanuit je hart en doen klopt. De samenhang zien tussen alles wat leeft, de schoonheid ervaren van de natuur, respect hebben en dankbaarheid voelen. Woorden die nu aangeven wat ik belangrijk vind. Dank voor je inspiratie!

    Like

    Beantwoorden

  3. Het wordt tijd dat je blijft zitten waar je zit en van daaruit je goede boodschappen en berichten gaat uitdragen. De wereld heeft daar recht op… Andreas

    Verstuurd vanaf mijn iPhone

    >

    Like

    Beantwoorden

    1. Dat is een compliment, dat je zoveel waarde geeft aan mijn verhalen! Maar deze zomer ga ik er toch op uit, op het moment is hier bijna niemand. Drie mensen zijn bezig met verhuizing, anderen nemen de tijd voor zichzelf. Ik zou de hele zomer in de tuin kunnen gaan werken, maar ik wil hier graag samen met mensen bezig gaan. Dus vind ik het veel leuker om een tijdje verhalen te verzamelen van andere mensen, die ik onderweg ontmoet. Verkennen en nieuwsgierig zijn!

      Like

      Beantwoorden

  4. Dag Alowieke

    Een paar maanden geleden kwam ik je tegen op het Swettepaad. Ik woon in het dorp en maakte een wandeling met de hond. (Een Friese stabij, misschien weet je het nog. We raakten aan de praat, maar ik moest het afbreken om met mijn zoon mee te gaan naar het diploma-zwemmen). Sindsdien volg ik je blog – oké ik heb niet alles gelezen – en wat ik gelezen heb vind ik prachtig. Dit verhaal raakt me en daarom wil ik er graag op reageren.

    Op jouw vraag “Wie gaat er nog meer mee?” zeg ik volmondig: “Ik!”.
    Wat jou drijft, herken ik. En ik volg daarin mijn eigen pad. Mijn levensstijl ziet er heel anders uit, maar ik herken de vragen die je stelt. Niet weten waar mijn spullen vandaan komen… De zoektocht in de jungle… Wat bij mij vaak gebeurt, is dat ik mezelf afwijs op mijn consumptiegedrag. Dan vind ik het zo belachelijk dat ik groente in plastic koop of iets te lang onder de douche sta. Of ik word cynisch over onze individualistische manier van leven: iedereen in een eigen huis, met eigen spullen… Ik zie allemaal mooie idealen, maar de focus gaat uit naar het gat tussen hier en nu en hoe het zou ‘moeten’ en dat slaat me lam. Totdat ik wakker word en mezelf toesta dat ik doe wat ik kan.
    Ik dagdroom vaak over het hebben van een eenvoudig leven zoals jij dat leeft. Voor mij is het niet het moment om zo’n stap te zetten. En toch doe ik mee. Ik weet niet alleen waar mijn spullen vandaan komen, ik weet ook niet waar ik zelf vandaan komen. Ik weet alleen dat ik leef. Zoals een mens gevangen kan zitten in gehechtheid aan spullen en afhankelijk kan zijn van een hypotheek en technologische ontwikkelingen, kan het ook gevangen zitten in zichzelf en afhankelijk zijn van zijn emoties. Ik voel me soms opgesloten en afhankelijk, terwijl ik weet dat het niet werkelijk is. Het is maar een verhaal. En ik probeer mezelf staande te houden in een chaotische tijd waarin het oude verhaal instort en ik nog geen nieuw verhaal heb. Het is een proces. Een ontdekkingsreis, die ik graag met anderen deel.

    Like

    Beantwoorden

    1. Hallo Froukje,

      Ik weet het nog heel goed, jij met je rode vestje aan. Wat leuk om nu van je te horen! Zoals jij zijn er meer, gelukkig. Het is ook nogal een krachttoer om los te komen, en de eenvoud op te zoeken, zeker met een gezin en alle drukte. Maar elke kleine stap is er eentje, ik denk dat het heel goed is om zo te denken. Houf je trouwens behalve schrijven ook vam tuinieren?

      Like

      Beantwoorden

      1. Het is zeker een toer, en ik kan niet anders dan me er aan overgeven 🙂

        Het klinkt misschien gek, maar ik denk dat ik wel van tuinieren houd. Ik ben opgegroeid in de stad en heb nu sinds ruim een jaar een echte tuin. Mijn partner is zoon van een aardappelboer en leeft zich bij ons in de tuin lekker uit. Bij mij gaat dat minder vanzelf (je moet de taken ook een beetje verdelen). Maar de keren dat ik bezig ben, vind ik het heerlijk.

        Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s