Hoera vakantie!

blogtek Hoera Vakantie!

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik uit zou slapen. De gordijnen zijn extra bedekt met alle doeken die ik maar kon vinden. Zo is het donkerder in huis. Het helpt wel een beetje, om langer te slapen. Maar nu heb ik er genoeg van. Hoe laat zou het zijn? Ik kruip onder de lakens vandaan en kijk op de telefoon die ik als wekker gebruik. Toch al half tien. Best knap van mezelf, vind ik. In bed liggen tot half tien. Ik ben altijd vroeg wakker.
Ik leg de wekker weer neer en doe een greep in het klerenkastje. Een zwarte maillot trek ik eruit. Erboven hangen kleren aan een haak. Helemaal onderaan hangt een kort rood zomerjurkje. Dat doe ik aan. Want er wordt niet gewerkt en straks ga ik uit. Dansen in Eindhoven. Net als ik de soepele tricot over mijn hoofd heb getrokken, gaat de telefoon.
“U spreekt met Houtdraaierij de Smet, ik ben Harmen. Ik heb u gisteren geprobeerd te bellen over de bestelling maar u had geen verbinding.”
“Ja dat klopt! Worden de stokken vandaag bezorgt?”

De Houtdraaier die belt. Wat fijn! Lang heb ik gezocht, op internet, voor ik iemand vond die stokken maakte. Essenhout wil ik, dat zich goed laat buigen. Het moeten bogen worden, een dubbele rij,  onder en  boven. Rondhout is sterk en licht van gewicht. Het buigen wil ik zelf doen, met stoom en een PVC pijp en een mal. Ik ben benieuwd hoe dat gaat. Op de onderste bogen ligt straks isolatie van schapenwol. Erboven komt een klein laagje lucht voor ventilatie. Een tweede rij essenhouten bogen omsluit het geheel en het kunstrubberen dak vormt een sterke en honderd procent waterdichte afsluiting. Zo had ik het bedacht. Die stokken vind ik vast wel, dacht ik. Mooi niet. In Nederland nergens te vinden, stokken boven de twee meter. Ik vroeg me net af of ik mijn plan moest veranderen, tot ik deze houtdraaierij vond, in België.

Harmen praat verder. “Het spijt me dat ik het u moet zeggen, maar het kan vandaag nog niet worden bezorgd. We zijn razend druk en onderbemand. Kan het ook volgende week woensdag?”
“Om eerlijk te zijn, dan liever vrijdag. Ik neem een weekje vrij. En eigenlijk ben ik blij dat ik vandaag niet thuis hoef te blijven. Nou kan ik meteen al op pad gaan.”
De houtdraaier groet vrolijk en opgelucht en zegt dat het voor mekaar komt. Volgende week vrijdag dus! Ik leg tevreden de telefoon neer en kijk in gedachten uit het raam. Hoeveel mensen zou ik een plezier doen door zelf een weekje rustig aan te doen? Ikzelf in elk geval. Deze week geen rekensommen en bouwkwesties. Hoera, vakantie!

.

.dakconstruktie 001

Dwarsdoorsnede van het materiaal onder het dakzeil. Wat in deze opsomming ontbreekt, is de witte, stugge katoen die de binnenkant van de wagen moet bekleden. Deze wordt vastgezet met lengtelatten.

.dakconstruktie 002

Dwarsdoorsnede van andere kant gezien.

Een heel werkstuk

blogtek 18-05

Het is zondagavond. In mijn kleine huisje is het lekker warm, buiten waait het. Dick en ik hebben in de laatste uurtjes nog even doorgewerkt. Het resultaat is er. De eerste spant. Het wordt één van de ribben van het skelet dat mijn nieuwe wagen gaat vormen. Straks komt de buitenwand er als een stevige huid tegenaan geschroefd. Van onder is de wagen smal, dat scheelt in gewicht, en ik kan vaker tussen paaltjes door rijden. Mijn spanten hebben twee bochten. Het meten en maken daarvan is een tijdrovende klus. Harde hoekstukken worden verbonden met dunne vuren latten. De hoeken liet ik door de timmerman maken, zodat ze allemaal gelijk zijn. De allereerste spant hebben we stevig in elkaar gezet, met lijm en schroeven. We kijken er naar.

“Nou, zet je eerste exemplaar maar tentoon, midden in de kamer!” zegt Dick triomfantelijk. Ik lach hem toe en haal ons werk uit de mal. Voldaan pak ik het zachte vurenhout beet en trek het tussen de vastgespijkerde latjes vandaan. Het zit goed vastgeklemd, dus het moet op de millimeter af kloppen. Trots en tevreden zet ik het werkstuk naast de spiegel.
Dan valt me iets op. Het lijkt niet recht te zijn. Hangt de spiegel scheef? Zie ik wat ik zie?
“Hij is scheef,” mompel ik hardop, meer tegen mezelf dan tegen Dick. Dick lacht, alsof ik een flauw grapje maak en gaat verder met opruimen. Ik kijk nog eens en besluit om het te vergeten en eerst te gaan slapen.

De volgende ochtend word ik alleen wakker. Dick is al vroeg opgestaan en terug naar huis gegaan. Ik kijk naar het stukje lucht dat ik zie, tussen de gordijnen door. Bewolkt. De kamer is frisjes, buiten de dekens. Ik schiet snel mijn sokken en pantoffels aan en pak mijn kleren. Vandaag ga ik lekker binnen werken.

Na de eerste rek- en strek oefeningen loop ik naar het werkstuk van gisteren. Zal ik hem eens terugduwen in de mal? De mal staat rechtop tegen de wand aan. Eens kijken. Ik duw, probeer wat, maar het lijkt niet te kloppen. Toch krom? Op het eerste gezicht lijkt het verschil wel twee centimeter. Terwijl het gisteren perfect was. Ik haal mijn wenkbrauwen op. Maar even rustig de tijd nemen.
Na het ontbijt leg ik de mal neer op de grond. Dat werkt prettiger. Aandachtig schuif ik het werkstuk opnieuw tussen de latjes van de werkmal. Het gaat veel makkelijker, zo op de vlakke grond. Ik zucht opgelucht. Het bovenste gedeelte is ietsje krom, maar niet zo erg. Geen twee centimeter, maar slechts een halve. Gelukkig! Dat trekken we wel recht, vastgeschroefd op lange liggers. De dunne vuren latten zijn er soepel genoeg voor.

O, ik weet het. Hout werkt. In een droge atmosfeer kan het krom trekken of barsten. Daarom probeer ik sterk te bouwen, maar ook luchtig en flexibel. Wellicht kan ik zo problemen voorkomen. Wie weet lukt het me, er iets bijzonders van te maken. Een fijne wagen, echt de mijne.

.

18-05-15 002

.

.18-05-15 004

.

18-05-15 007

Onderaan rechts ontbreekt een lat. Op die plek heb ik een lage binnenwand, die nu al op de wagen zit. Hier zitten de regels van de vloer en de spanten van de wand aan vast. Daar komen ook twee klapstoelen aan. Zie foto’s onderaan het verhaal: “Kop of munt”. Vandaag, dag van publicatie van dit verhaal, heb ik de helft van de spanten af.

https://alowieke.wordpress.com/2015/05/05/kop-of-munt/

Hoofd gebroken

blogtek gebroken hoofd

Het is avond.De lucht kleurt zacht groenblauw en de beukenhagen staan eindelijk ook in het blad. Twee merels vliegen af en aan naar een dichtbegroeid stuk. Een stelletje koolmezen vliegen tien meter verderop, niet ver van mijn raam. Zij hebben hun nest in het vogelhuisje bij de vlier. Ik zit achter het venster en staar naar de vink, de roodborst, de mees, één voor één nemen ze een avondbad in de omgekeerde lantaarnkap, die ik in de grond groef. Als er geen regen valt, vul ik het aan met de grote groene gieter. Dat heb ik pas nog gedaan. Maar nu is het avond. Nu doe ik niks meer. Ik ben moe.
Er is veel gebeurd. Ik heb de ene na de andere lijst met materialen de deur uit gedaan. Keurige lijstjes, bij elkaar geschraapt uit volbeschreven kladjes vol namen en getallen. Tot diep in de nacht heb ik achter mijn laptop gezeten, mijn hoofd brekend en speurend naar adressen die iets voor me konden betekenen. Het is gelukt. Ik heb mijn nek in de kramp gewerkt en dat midden in de lente als mijn kop helemaal niet staat naar ellenlange lijsten met getallen en sommen.
Dus nu ben ik moe. Moe en blij. Ik ben door de rijstebrijberg heen. Nu wordt het makkelijker. Het werk zelf is leuk, erg leuk. Ik verheug me erop.

FILM

Kleine mededeling: Afgelopen jaar is er twee keer een filmploeg bij me geweest. Petry Gamers maakte de serie “Mooie mensen”. Eén aflevering daarvan is een portret van mijn leven, hier en nu. Ik vind het mooi gedaan. Ben ik nu een bekende Brabander? Hiervoor was ik een bekende Utrechter. Ik ben benieuwd wat ik straks ga worden.

Link: http://“Mooie mensen, aflevering Alowieke”

Kop of munt

blogtek Queen Elizabeth11

.

De ochtendzon komt achter een wolk vandaan. Hij schijnt vrolijk mijn huisje in, op de witte tafel. Het is een opklaptafel en ik maakte hem zelf. Erboven hangt een spiegel en onder de spiegel is een balkje. Niet breed, maar breed genoeg om toch iets op te leggen als de tafel is ingeklapt. Er ligt niet veel. Een visitekaartje, een zwarte fineliner. Er ligt ook een munt. “Two shillings, 1962” staat er op. Aan de andere kant een afbeelding van koningin Elizabeth, met een gevlochten krans om haar hoofd. De munt is net iets groter dan onze oude gulden. Hij ligt daar altijd, op dat plekje onder de spiegel. Soms valt hij op de grond, maar ik leg hem altijd weer terug.
Wat ga ik doen vandaag, vraag ik me af. Ik pak de Engelse munt met de mooie kop. Een beslissing is makkelijk genomen. Ik maak er een spelletje van.

“Kop is ik ga naar buiten, munt is ik blijf binnen.” Ik werp de munt in de lucht en laat hem vallen op de bruine kurkvloer. Hij rolt een eindje en blijft dan liggen onder de kast.
Het is kop. Ik ga naar buiten. Ik raap het muntstuk op en werp opnieuw.
“Kop is ik ga verder bouwen, munt is wat anders.”
Munt.
“Kop is ik ga het terrein af, munt is ik blijf erop.”
Kop.
“Kop is ik ga wandelen, munt is wat anders.”
Kop.
Okee. Dat is alweer besloten. Ik leg de “Queen” weer terug waar ze lag. Eerst de benen strekken.

Ik loop hetzelfde rondje als altijd. Langs de camping de zandweg op, tussen de akkers. Dan het bos in. Er liggen grote bergen sparren opgestapeld, er is flink gezaagd, in de prille lentedagen. Ik loop de rechte paden langs, rechts en dan weer rechts. Ik kijk om me heen en denk aan niks. Als ik het laatste bochtje neem, gaat mij een licht op. Het is de oplossing voor een bouwtechnisch euvel. De bodem van mijn nieuwe wagen staat ietsje bol. Dat ontdekte ik pas gisteren. Ik ben maar even opgehouden met bouwen. En nu weet ik opeens wat ik moet doen, om toch een rechte vloer te krijgen. Ik maak een brede kier onder de spanten. Als een viaduct ligt hij dan over de bolling heen en zo krijg ik alle spanten makkelijk op hetzelfde niveau. Joepie!

Niet voor het eerst, dat ik een ingeving krijg tijdens een wandeling. Spelenderwijs gaat het werk sneller dan ik had gedacht.

 

Ps. Deze methode laat het volledig afweten bij het bestellen van de lange lijst van materialen. Dat is en blijft een taaie boterham om je tanden in te zetten.

.

bouwen wagen (3)

.

bouwen wagen (1).

.

bouwen wagen (2).

Technische toevoeging en toekomstig gebruik

Op de laatste foto kan je goed zien hoe ik de regels van de vloer heb gemaakt. Het is geïnspireerd op de spanten van mijn vroegere boot. De regels zijn vrij hoog, want de vloer is dubbel, met isolatie eronder. Doscha schapenwol, acht centimeter, met antimot. Onderin aan de zijkant komen  gaten, zodat alle ruimtes in verbinding staan met de lucht in de tussenwand, achter de plank. Die zijn ook gevuld met wol. Boven de houten onderwand is de binnenkant van de wagen slechts bedekt met goed ademende schilderskatoen.

Er zijn vijf luiken in de vloer. Vier voor kastruimte, de vijfde voor de watervoorraad. Onder de wagen, op de grond,  staan straks twee grote pannen met op allebei een deksel. Daar zit het in. Eén ervan krijgt een slang als toevoer voor regenwater uit het dakgootje. Misschien maak ik die van bamboe. Ik wil mijn watervoorraad altijd kunnen zien, dan weet ik hoeveel ik nog heb en of het er goed uit ziet. Ik vind het ook leuk, een  put in de vloer. Heb ik helemaal geen pomp nodig die om elektriciteit vraagt en die stuk kan gaan. Lekker simpel.