.
.
Luister hier naar het voorgelezen verhaal van 5,5 minuut.
Ik gun mezelf een paar dagen ontspanning. Ik lees en wandel. Vandaag maak ik het rondje aan de overkant van de brug, door de weilanden. Ik kniel bij de koeien, die me gebiologeerd aan blijven kijken met hun zachtmoedige ogen. Ik sta weer op en loop door tot langs de kerk. Uiteindelijk kom ik op de dorpsweg uit. Daar is een vrouw aan het werk in haar tuin. Ze is al oud. En haar tuin is eigenlijk meer een zandbak. Er groeien hier en daar wilde viooltjes. Een enkele veldkers heeft dapper zijn stengeltje boven de grond uitgestoken. De kleine witte bloemetjes zijn nauwelijks zichtbaar, zo armetierig staan ze erbij. Met een schoffel woelt ze het warme zand om. Het ziet er uit als plantjes pesten. De veldkersjes zullen er vast ook aan moeten geloven. Het werk gaat moeizaam maar gestaag. Ze heeft al twee vierkante meter klaar van de zestien.
„Dag mevrouw,“ zeg ik „Wat heeft u een mooie viooltjes in de tuin, zijn die er vanzelf gekomen?“ Ze schuifelt naar me toe. Ik zie nu pas dat ze een kruk bij zich heeft, die op het einde uitloopt in drie pootjes. „Ja,“ zegt ze „Ik heb het aan mijn knie. Die is geopereerd. De dokter heeft er iets mee gedaan. Nou doet het minder zeer.“ Ik toon mijn medeleven met een glimlach en een knik. „Gelukkig heb ik mijn kleinzoon, die me helpt,“ ze wijst naar achteren. Aan het einde van de oprit staat een rode auto. Ernaast staat een jongetje te spuiten, zijn mollige witte armen houden de tuinslang stevig vast. Hij gaat lekker door met zijn waterballet. Is die auto nou nog niet schoon? Wat een verspilling zeg, denk ik bij mezelf, en dat in deze tijden van almaar toenemende droogte. Maar dat zeg ik niet tegen een vrouw die al zo oud is. „Fijn dat hij u zo goed helpt,“ lach ik opgewekt „U boft maar!“ Terwijl ik dat zeg komt er een man aanlopen met een bol gezicht. „Dat is mijn zoon,“ zegt ze „Hij helpt me ook.“
„De vader van de jongen?“
„Ja.“ Ze kijkt me aan met grote grijze ogen.
„Echt fijn dat ze u helpen. En dat u nog in dit huis woont. Er zijn zoveel oude mensen die nu opgesloten zitten.“
Ze knikt. „Ik ben al negentig,“ zegt ze trots. Ze leunt tijdens het praten op een gemetselde zuil van een meter hoog, waar het hek aan vast zit. De bovenkant is van cement. Er lopen een paar mieren op. Eén voor één drukt ze ze dood met haar duim. Wreed en zinloos. Ik kijk er maar niet naar. Als ik er niet naar kijk dan houdt ze er misschien mee op. De jongen en de vader zijn nu allebei aan het poetsen. „Jullie hebben het maar gezellig hier,“ merk ik op. Ze knikt en kijkt me strak aan met haar enorme kijkers. „Ik heb een nieuwe lens,“ zegt ze. „Ik moest weer naar het ziekenhuis maar dat kon niet.“
„Voor controle zeker. En kan u nu alles weer zien?“ vraag ik belangstellend.
„Jaaaa! Heel erg! Nou die knie nog.“
Ik knik haar nog eens vriendelijk toe. „Ik wens u heel veel sterkte. En nu ga ik weer verder. Als ik nog eens een rondje loop, kom ik weer een praatje maken.“
Ze glimlacht en knikt, alsof ze niets anders verwacht had. Dan draait ze zich om, en pakt de schoffel. Ik kijk nog eenmaal om, en zie haar woelen in het warme zand. Op naar de volgende vierkante meter. Geduld is een schone zaak. Ook voor mij.
Alowieke 
Wat een mooi verhaal weer, Alowieke, ik zie het helemaal voor me. Ja, geduld is een schone zaak, ook voor jou, ik voel met je mee. Ik houd ook zo van kleine veldkersjes en mieren en zo …. Liesbeth
LikeLike
Fijn dat jij er bent, Liesbeth!
LikeLike
goede morgen ik kijk uit naar je verhalen ook weer een goeie ..u boft van de fietser uit brabant ga zo door
LikeLike
Haha dank je!
LikeLike
Beeldend geschreven! En wat knap van je dat je niets van je ‘frustraties’ hebt laten blijken. Ik ben ook iemand die vecht voor de rechten van viooltjes, mieren en veldkers :)) Maar soms is het beter te zwijgen en geduld te oefenen… Bedankt weer voor je verhaaltje!
LikeLike
Ja, precies Adelheid! Deze situatie deed mij ook erg denken aan mijn tijd bij de thuiszorg. Ik ben bij mensen geweest die pal voor mijn neus een halve liter chloor in de emmer gooiden. Of ik was bij een Hindoestaanse van de hoogste kaste, die mij behandelde als een minderwaardig mensenras. Ik was tenslotte maar een schoonmaker. Boeiende situatie. Ze heeft me geen moment aangekeken, vanaf haar troon op de kolosale bank. Ik heb het allemaal geobserveerd, en na drie uur kon ik weer weg.
Er zijn wel eens dingen die ik graag anders zou zien. Of er zijn mensen die een enorme bende van hun huis maken. Of die altijd op buitenlanders schelden. Je kan er iets van zeggen, maar dat levert over het algemeen alleen maar gedoe op. Veranderingen gaan langzaam, in onze wereld. Een opmerking dat het ook anders kan, moet je denk ik goed timen en op de juiste manier brengen. Maar ik ben daar niet op uit. Welwillendheid tonen, interesse in de mens tegenover me, dat is toch het allerbelangrijkste voor me. Werken in de thuiszorg heeft me een stuk wijzer gemaakt, ook over andere culturen.
LikeLike
Interessant om te lezen wat je in de thuiszorg hebt beleefd! Zeker leerzaam. Daar heb je ook geduld geleerd!
Wat mij opvalt is dat wanneer je zelf bewust leeft, je toch ongemerkt iets uitstraalt, ook zonder dat je erover praat. Ik merk dat soms aan reacties van mensen die ik nooit hierover gesproken heb. Als het dan over milieu of tuinieren of de kringloop gaat, dan zeggen ze: Dat is echt iets voor jou. Grappig hè. Een poos geleden sprak ik bij de Kruidvat een vrouw uit het dorp, die erg enthousiast was over een soort vloerzeep. Dat moest ik ook eens proberen. Ik vroeg: Mag ik even kijken wat er allemaal in zit? Een lange, lange lijst met ingewikkelde namen stond op het etiket. Nee hoor, zeg ik, dit koop ik niet; hier zit zoveel in, dat kan nooit goed zijn. En als ik het op de vloer smeer, adem ik het allemaal in.
De vrouw schrok een beetje, en ze zei: O ja, daar let jij op hè? Daar denk ik nooit aan…
Hopelijk was het de laatste fles die ze heeft gekocht.
LikeLike
Ha! Jouw verhaal gaat precies verder waar ik gestopt ben. Dit is zo mooi, met die vanzelfsprekendheid waarmee het gaat, heerlijk!
LikeLike
Je hoort je nog even zuchten aan het einde van de opname….heel passend!
LikeLike
Haha daar was ik me niet van bewust! 🙂
LikeLike
Dag Alowieke,
je bent een echte bezige bij. Je kunt je ervaringen goed verwoorden en in beeld brengen.
Respect !
LikeLike
Dank je Frans! Fijn om te horen.
LikeLike