universum – Alowieke

Met de kracht van een donkergroene reus

Gepubliceerd op december 5, 2016januari 18, 2017 door alowieke7 reacties

Een filosofische wandeling door het bos

Ik spreid mijn handen wijd
maak wortelgangen door de tijd
Onze dromen zijn de bomen
van de toekomst

De lucht is koud en blauw, maar onze voeten zijn warm. Samen met Dick loop ik in stevig tempo over de verharde weg richting het landgoed “Baest“. Onze adem maakt wolkjes. Als je je ogen dicht doet, lijkt het of er iemand alleen langs komt, zo gelijk lopen we op. Met halfgesloten ogen kijk ik naar de lage zon en geniet van de kleuren, die het licht tussen mijn wimpers maakt, het lijken net vleugels van libellen. „Zo mooi is het zonlicht,” zeg ik tegen Dick „Als kind deed ik dat ook, zo kijken tussen mijn wimpers.”
„Pas maar op,” lacht hij schertsend „Je wordt er stekeblind van!“
„Dat zeiden ze vroeger ook. Ik merk er nog steeds niks van.“
Ik kijk naar het prachtige zachte licht, tot het bos begint, een bosje met enkel sparren, bedoeld om regelmatig hout uit te kunnen oogsten.
In een stil, gestadig tempo komen we aan bij het oude land, het bos dat al veel langer bestaat. Er staan dikke beukenbomen waar verder niks onder groeit. Er ligt een dikke laag goudgeel blad onder, bedekt met bevroren dauw. De stilte en de herfst maken me filosofisch.
„Jij bent niet bang hè?“ vraag ik.
„Waarvoor?“
„Voor het einde van de wereld. Voor chaos en onherstelbare verwoesting door alles wat er nu gebeurt.“
„Nee, er gebeuren net zoveel goede dingen. Het is maar waar je naar kijkt,“ antwoordt Dick.
Ik kijk naar één van de majestueuze beuken, met takken als armen van een donkergroene reus en zonder bladerige kruin op zijn hoofd kun je zijn houtige spierbundels nog beter zien.
„Ik kende ooit een Afrikaan. In de zomer was hij naar ons land gekomen. Toen het herfst werd, kwam hij zorgelijk bij me aanzetten en met grote ogen zei hij: Alle bomen gaan dood! Ik moest lachen en heb hem gerustgesteld.“
„Ik kan me voorstellen dat het schrikken is, als je dat nooit gezien hebt,“ glimlacht Dick.
„Daar moet ik aan denken. Mensen die bang zijn weten niet dat na elk einde weer een nieuw begin is, net als na de herfst en de winter, net als die Afrikaan. Soms lijkt het of alles afstevent op aftakeling en einden van dingen. Maar ik denk dat de meeste kracht niet zichtbaar is. Het is als een netwerk van wortels dat onder de grond groeit en wacht. Als je niet goed kijkt, dan weet je niks van de enorme levensdrang van alles, dat rust in de bodem en zich klaarmaakt voor een nieuwe lente..”
Ik ben even stil en we kijken naar het krakende bevroren blad onder onze voeten. Dick zegt niks, in afwachting of ik nog meer ga zeggen.
„Ik denk dat het precies zo gaat, in een samenleving van mensen en alles wat ons omringt. Overal zijn mensen die werken aan de basis, vaak onbekend en ongezien, maar met ongekende volharding. Al weet niemand hoe het er straks uit gaat zien.“
„Zo is het,“ knikt Dick.

We lopen verder langs de rietkragen van het Wilhelminakanaal. In het dorp drinken we een heerlijke blonde trappist. De glazen met de goudgele drank fonkelen in de lage zon.
„Op alles wat er is!“ Ik hef het glas en klink tegen het zijne.
„En dat we er nog veel van kunnen genieten,“ lacht mijn vriend.

.
.
.

VOETNOOT

Tot mijn verrassing kreeg ik een piano improvisatie kado.
Het thema is “Na elke winter komt een lente“
En het past zo mooi bij dit verhaal
dat ik het in de reacties heb gezet.
Het is van Jeroen de Clercq, uit België.

Duikelend de vrijheid in

Gepubliceerd op oktober 12, 2016januari 18, 2017 door alowieke2 reacties

Ik haal diep adem voor ik onder water duik. Ik tel tot acht terwijl ik met stevige slagen vooruit zwem. Ik weet dat de anderen hetzelfde doen. Dan duikel ik naar voren, tot ik met mijn buik omhoog lig en luister naar de muziek. Die is goed te horen onder water, door de speciale luidspreker, die eruit ziet als een kunststof plaatje. Ik blijf tellen. Als ik weer bij èèn ben gil ik hard. In het water draagt het geluid ver. Mijn medezwemsters kunnen me goed horen. Nu komt het balletbeen. Allemaal tegelijk steken we ons rechterbeen omhoog, de tenen komen net boven water uit, strak gestrekt. We spannen al onze spieren zodat we langzaam omhoog komen. Boven water belichten de theaterlampen acht meisjesbenen, die ver boven het water uit steken.

Als kind deed ik jarenlang aan kunstzwemmen. Dat is eigenlijk dansen in het water. Ik genoot ervan, om vrij als een dolfijn te zijn, en het gevoel te hebben dat ik kon vliegen. Als we even niks hoefden ging ik in mijn eentje en leefde me uit met allerlei capriolen die we helemaal niet hadden geleerd en die ook geen naam hadden. Maar ook synchroonzwemmen was heerlijk. De tijd bestond uit niks anders dan water, ritme, de muziek en wij.

Vandaag op deze stille herfstdag moet ik daar aan denken. Ik heb een dagje vrij genomen om eens rustig mijn gedachten te laten gaan, zonder iets te moeten en zonder te weten waar het toe zal leiden. En nu komt er dit in me op.

Soms denk ik, misschien ben ik wel niet alleen aan het werk. Misschien deel ik deze stille, o zo productieve tijd wel met anderen. Wellicht is dat wat ik doe onderdeel van iets groters, wat ik niet kan overzien. Dan zwemmen we met onze ogen dicht door het water, allemaal tegelijk als een groep dolfijnen. We hebben sterke getrainde lichamen, zodat we direct kunnen reageren op het signaal. Er zijn jongeren en ouderen, maar iedereen is er klaar voor en weet wat hij of zij moet doen. Vrije mensen, verbonden door het Onnoembare.

Van de week schoot dit lied me te binnen. Zomaar. Ik zong het voor het eerst toen ik achttien was, bij een protestmars, tussen duizenden anderen. Het lied voor de vrije geest.

Op een wagen van het slachthuis
stond een kalf met gebogen kop,
In de blauwe lucht daarboven
zocht een zwaluw de vrijheid op

refr.
En de aarde draait maar
met al haar ach en wee
En het windje waait maar
en voert de zwaluw mee
Donna donna donna, donna,
donna donna donna, don
donna donna donna donna,
donna donna donna don

Klaag niet zei de wagenvoerder
niemand dwingt jou een kalf te zijn
had je vleugels als een zwaluw
was je even vrij als hij

refr.

Kalf’ren worden vastgebonden
en in ’t abattoir geslacht
Leer dus als je vrij wilt blijven
zelf vliegen op eigen kracht

Refr.

VOETNOOT

Het laatste boek van de plank, van Judith Bark

Dit boek is tegelijk beklemmend doordat de vrouw letterlijk in een soort vissenkom zit, en tegelijkertijd lijkt het me ook een uitdaging. Ik vind het mooi hoe ze zich aanpast en bezig is met èèn ding.. elke dag overleven..maar daardoor heeft ook alles wat ze doet zin…

” Op zesentwintig april bleef mijn wekker stilstaan. Ik zat een overhemd te zomen toen het tikken ophield. eerst merkte ik het niet eens, dat wil zeggen, ik merkte alleen dat er iets was veranderd. Pas toen de kat haar oren spitste en haar kop naar het bed draaide, hoorde ik ook bewust de nieuwe stilte. De wekker was gestorven. Het was de wekker die ik in de hooggelegen jachthut op mijn tocht naar het aangrenzende dal had gevonden. Ik nam hem in mijn handen, schudde hem, hij zei nog een keer tik-tak en toen was het definitief met hem gedaan. Ik schroefde hem met de schaar open.Voor mij zag hij er heel gezond uit. Ik kon geen enkel mankement in zijn raderwerk ontdekken, er was niets kapot en toch wilde hij niet meer tikken. Ik wist meteen dat het me nooit zou lukken hem weer aan de praat te krijgen.Ik liet hem dus maar met rust en schroefde het deksel weer dicht. Het was drie uur s middags , kraaientijd, en dat wees hij vanaf dat moment aan. Ik weet niet waarom ik hem heb gehouden. Hij staat nog steeds naast m’n bed op drie uur.”

Ik vind dit een mooi stukje want hoewel er niet veel gebeurt, is het toch een moment van loslaten. Loslaten van tijd en van de manieren van vroeger toen de klok nog de regels maakte en de dag bepaalde..

OVER HET LIED

Donna donna, of Dana dana werd gecomponeerd door Sholom Secunda en Aaron Zeitlin ter gelegenheid van de theaterproduktie ‘Esterke’ in 1940-1941. Het is gezongen door vele artiesten en is in vele talen vertaald. Joan Baez is één van de bekendste vertolkers. Ook Donovan heeft het gezongen.

Het web

Gepubliceerd op juni 20, 2016oktober 16, 2018 door alowiekeEen reactie plaatsen

Als een vitale wilgenboom.
of een veld vol madelieven.
Als het groeien van cellen
van een bevruchte eicel
tot een dartel jong
Als een oerknal van sterren
en het begin
van alles
zo groeit
het web
van universum

Elke avond bij schemering komt ze. Je ziet haar niet zitten, in de hoek van het raamkozijn. Pas als zij tevoorschijn komt zie je haar, een enorme dikke spin. Ze wandelt gemoedelijk naar het midden van het gigantische web, schuifelt wat met haar kontje, verzet haar acht poten en zit dan roerloos stil.
En achter het raam zit ik. Elke avond bij schemering wacht ik haar komst af. Ik kijk naar de vliegjes die ergens in het grote web aan een pootje of vleugeltje hangen. Vast gekleefd aan de taaiste draden van de wereld sterven ze een langzame dood. Sommigen proberen urenlang om los te komen. Als ze erg levenslustig zijn red ik ze soms.
Twee keer redde ik een mug. Steeds vaker sla ik ze niet dood, maar probeer ze te vangen en naar buiten te brengen. „Ga maar fijn eitjes leggen in het vogelbadje“ zeg ik dan. Ik kijk anders tegen muggen aan dan vroeger. Er zijn steeds minder muggen. De sloten zitten vol bestrijdingsmiddelen. Dat nekt ze.
De spin zit nog steeds stil, een groot insect tegen de loodgrijze avondlucht. Haar web zit tjokvol kleine vliegjes en twee iets grotere. Toch wacht ze met eten. Die kleintjes, dat is een toetje, eerst een grote. Een grote spin wil grote prooien. Daar is ze op gespitst, doodstil, klaar om in actie te komen.

Ze hoeft niet lang te wachten. Plotseling komt een langpootmug aangevlogen, rechtstreeks het web in. Razendsnel komt de reuzenspin in actie. De langpootmug laat twee van zijn poten achter en ontsnapt bijna. Maar de spin is een meesteres in haar vak en haar stevige lijf is veel sterker dan het magere lichaam van de langpootmug.
In minder dan geen tijd heeft ze hem opnieuw te pakken en draait ze hem rond tot een langwerpig pakketje. Ze loopt even terug om een verloren poot te pakken en gebruikt het lange ding bij het inpakken. Als het pakket klein en stevig genoeg is, peuzelt ze hem langzaam op.
Zou de langpootmug nog leven, als hij wordt ingerold tot frikadel? Ik kan me voorstellen dat het heel akelig moet zijn. Toch heb ik bewondering voor de spin. Dat ze dit voor elkaar heeft gekregen, zo groot worden met zo’n gigantisch web. Daar wil ik mijn raam wel voor lenen.

Het is eten en gegeten worden. Vrolijk rondvliegen of lijden in het gevang. Als ik maar niet eindig in zo’n heel groot web. Of in een ziekenhuis met bedden en gangen waar je dan niet meer uit mag.
Ik houd me klein en taai. Ik kweek liefde en levenslust. Dan ruk ik me overal uit los. Zelfs uit het machtigste web dat er is. Je kan je laten vangen in een web, en geloven dat het web het enige is op de wereld en dat verder alles ophoudt. Langzaam verdwijnt het plezier in het bestaan, maar toch moet het, want je hangt er nou eenmaal aan vast. Automatisch en vermoeid doe je wat je moet doen, maar de liefde sijpelt weg als uit een glas waar een barst in zit. Zelfs achter de grootste schoonheid kan iemand zich gevangen voelen.

Je kan ook een ander web zien, een veel groter en sterker web. Als je wilt. Het is wereldwijd en niet alleen op internet. Je kan je erop aansluiten uit vrije keus. Het is energie. Daaruit haal ik mijn levenslust en ik geef het ook weer terug. Door het terug te geven verdubbelt de energie, die in het net zit. En van daaruit groeit elk beknot vertrouwen steeds weer aan

De bouw.

Het was bijzonder om eindelijk het glas-in-lood raampje in te zetten, dat Judith Bark voor mij maakte. Veel dank daarvoor!! Nu de wand er nog niet inzit kan ik overal goed bij. Zelf maakte ik het ontwerp. De rode cirkel met het kruis is een aardeteken. Ik heb daaraan toegevoegd de beweging van het groeien en van de kosmos. Ik ben heel blij met het resultaat en het sluit perfect aan bij dit verhaal. Ik ben verbaasd over de beeldrijm met de bovenstaande tekening. Ik was me er niet van bewust en zie het nu pas.

De tuin

In de tuin groeit en bloeit alles vol op, na al die regen. Ik word zo blij van het gezoem van bijen! Ze zitten nu in de vooral in de tamme kastanjebloesem. Het was maar heel even, dat ze de papaver bezochten. En ik zag het. Wat een verrassing.