Eerst ga ik er vier voordeurtjes in zetten. Twee boven en twee onder. Ook in de deurtjes komt isolatie van schapenwol en ook nog raampjes van dubbel acrylaat, oftewel plexiglas.
.
Mijn huis is nu een werkplaats. Het is van binnen veel ruimer dan je in eerste instantie zou denken. Overal zijn al plankjes zodat je makkelijk ergens wat neer kan leggen.
.
Deze ramen zijn ook van plexiglas. Ik wilde eerst echt glas doen, omdat het materiaal puurder is. Maar plexiglas is veel lichter en bovendien is het isolerend. Er komt geen condens op en daarmee voorkom ik een hoop problemen.
.
Het daklicht werkt geweldig goed. Zeker als straks de binnenkant wit gestoffeerd is. Wat een fijn holletje wordt dat.
.
Tussen de dakspanten komt ook nog schapenwol. Wat je nu ziet is het dakrubber, dat aan de bovenkant groen geschilderd is. Anders wordt het in de zon zo heet, dat je het niet meer aan kan raken.
.
De schapenwolisolatie wordt ongeveer acht centimeter dik. Het komt rechtstreeks van de rol en ik moet het nog uitpluizen, omdat het in elkaar gedrukt is. Dat is nog best een heel werk. Maar een keer doen als het buiten koud is en regent.
Al met al ben ik heel tevreden, alles is geworden zoals ik hoopte. Er zijn nog een paar vraagstukken, bijvoorbeeld: Rekt het dakrubber niet uit? Om die reden heb ik het nog niet definitief vastgezet. Dan kan ik er in de lente eventueel een extra laag onderplakken, die níet uitrekt. Aan het dak kan ik ook verderwerken als de binnenkant al klaar is, en ik er al ben ingetrokken. Dus dat is voorlopig het doel, daaraan te werken. Rustig maar gestadig ga ik voort..
In het begin wist ik het zeker. Ik ga trekken met mijn woonwagen, met een trekker ervoor. Of, nog veel romantischer, met paarden. Ik wilde mooie plekken opzoeken in de natuur, landschappen onderzoeken, mensen interviewen en over dit alles schrijven en het vorm geven in een landschapsboek met prachtige afbeeldingen en verhalen. Er zou iemand bij me zijn die ik graag mocht en met wie ik dit samen kon doen. Misschien wel meer mensen. We zouden zingen bij zonsondergang om de avond in te luiden.
Een idee groeit met de tijd, of het vormt zich tot iets anders. Deze droom is erg specifiek. Bovendien heeft er zich niemand aangediend met dezelfde plannen. Of dit het wordt is dus de vraag.
Waar gaat het dan wel heen? Dat ligt eraan. Het kan iets gezamelijks worden, wat langzaam groeit.
Ik houd van een goed gesprek en luister graag, als ik er de tijd voor kan nemen. Ik houd zielsveel van de natuur. Ja, alleen timmeren en tuinieren is fijn, maar samen is leuker. Het kan zo inspirerend zijn! We kunnen met elkaar een veldkeuken op zetten en experimenteren met eetbare planten.
Ik zie het voor me. De pot hangt boven het vuur. Erin pruttelt een dikke geurige soep. We plukten alles vers uit een weelde van groen en groeven een paar knollen uit de vochtige grond. Terwijl we roeren in de dampende grote pan, genieten we in het schemerlicht. Naast het vuur op de grond ligt een hamer, een keurig opgeschoten touw en een spade. Wat hebben we heerlijk gewerkt vandaag. Moe en tevreden kijk ik naar de mensen om het vuur. Iedereen deed zijn best. Wat hebben we er weer wat moois van gemaakt vandaag.
Wat is het? Wat zie ik daar schemeren vanuit de toekomst? Misschien is het wel het boomhuttendorp, waar zoveel mensen van dromen. Misschien heeft een andere groep weer een stuk voedselbos aangeplant, jong en pril nog, maar tjokvol diversiteit. Ooit dan zijn we daar en genieten we van avonden vol poëzie, muziek en dans en verhalen.
.
.
Nu ben ik veel alleen. Dat is om iets heel nieuws te bouwen, wat nog niet bestaat. Dat moet ook wel alleen, in rust. Het bouwen van mijn eigen huisje vraagt volle concentratie en heel veel discipline. En net als muziek niet kan bestaan zonder rusttekens, zo kan ik niets voortbrengen zonder stilte. Stilte is als de lucht die ik inadem, die ik nodig heb om te kunnen spreken en bewegen en het meest nog, om te slapen. En als ik niet slaap, dan laat ik alles vallen en snap ik er niks meer van. Jarenlang leefde ik met chronische slapeloosheid. Een kwelling was het. Goddank is die tijd voor bij. Hoe ouder ik word, hoe beter ik mijn energie kan gebruiken. Voor wat? Waar zal het zijn, waar ga ik heen? Wie zal ik ontmoeten? Ik weet het niet.
Gelukkig is Dick er. Met Dick heb ik elke avond inspirerende gesprekken aan de telefoon. In de weekends komt hij vaak en ook mijn buren zijn er dan en het is heerlijk om met ze te filosoferen.
Ja, ik ga op pad als mijn nieuwe wagen af is, ergens in de lente, of in de zomer. Maar hoe? Misschien lààt ik me wel trekken, daarheen waar ik nodig ben.
Morgen bouw ik verder aan de wagen. Ik ben nog lang niet klaar. Ik moet nog zestien deurtjes maken vier voor de voordeur, vier voor de achterdeur, vier luiken links voor de ramen en vier rechts. En ik moet ook nog vijf luiken in de vloer monteren. Reken maar uit hoeveel scharnieren dat zijn! En ik moet het bed nog maken, de isolatie bijwerken, de wanden afwerken, de elektra een plek geven, de goten ophangen en het dak egaliseren. En ook wil ik regelmatig even uitrusten en niks doen. Zo. Nou kan ie wel weer.
Dus al lijkt het nu snel te gaan, het duurt nog wel even voor het klaar is!
.
OPROEP VOETNOTEN, “Het laatste boek van de Plank”.
Ik vind de voetnoten heel leuk, maar nu zijn ze op! Wie vind het leuk wat te schrijven? Het werkt zo.
Kies je lievelingsboek, maak er een foto van. Leg het boek op de grond tussen je blote voeten, net zoals de foto hierboven. De vroege ochtendzon of in de avond, het zijn mooiste tijdstippen voor een foto.
Schrijf kort waarom je het zo mooi vindt.
Zoek een alinea die je aanspreekt en zet die erbij.
Stuur het naar tt.alowieke@gmail.com.
.
.
PS… Ik kan dat landschapsboek natuurlijk ook maken
Ik haal diep adem voor ik onder water duik. Ik tel tot acht terwijl ik met stevige slagen vooruit zwem. Ik weet dat de anderen hetzelfde doen. Dan duikel ik naar voren, tot ik met mijn buik omhoog lig en luister naar de muziek. Die is goed te horen onder water, door de speciale luidspreker, die eruit ziet als een kunststof plaatje. Ik blijf tellen. Als ik weer bij èèn ben gil ik hard. In het water draagt het geluid ver. Mijn medezwemsters kunnen me goed horen. Nu komt het balletbeen. Allemaal tegelijk steken we ons rechterbeen omhoog, de tenen komen net boven water uit, strak gestrekt. We spannen al onze spieren zodat we langzaam omhoog komen. Boven water belichten de theaterlampen acht meisjesbenen, die ver boven het water uit steken.
Als kind deed ik jarenlang aan kunstzwemmen. Dat is eigenlijk dansen in het water. Ik genoot ervan, om vrij als een dolfijn te zijn, en het gevoel te hebben dat ik kon vliegen. Als we even niks hoefden ging ik in mijn eentje en leefde me uit met allerlei capriolen die we helemaal niet hadden geleerd en die ook geen naam hadden. Maar ook synchroonzwemmen was heerlijk. De tijd bestond uit niks anders dan water, ritme, de muziek en wij.
Vandaag op deze stille herfstdag moet ik daar aan denken. Ik heb een dagje vrij genomen om eens rustig mijn gedachten te laten gaan, zonder iets te moeten en zonder te weten waar het toe zal leiden. En nu komt er dit in me op.
Soms denk ik, misschien ben ik wel niet alleen aan het werk. Misschien deel ik deze stille, o zo productieve tijd wel met anderen. Wellicht is dat wat ik doe onderdeel van iets groters, wat ik niet kan overzien. Dan zwemmen we met onze ogen dicht door het water, allemaal tegelijk als een groep dolfijnen. We hebben sterke getrainde lichamen, zodat we direct kunnen reageren op het signaal. Er zijn jongeren en ouderen, maar iedereen is er klaar voor en weet wat hij of zij moet doen. Vrije mensen, verbonden door het Onnoembare.
Van de week schoot dit lied me te binnen. Zomaar. Ik zong het voor het eerst toen ik achttien was, bij een protestmars, tussen duizenden anderen. Het lied voor de vrije geest.
.
Op een wagen van het slachthuis stond een kalf met gebogen kop, In de blauwe lucht daarboven zocht een zwaluw de vrijheid op
refr. En de aarde draait maar met al haar ach en wee En het windje waait maar en voert de zwaluw mee Donna donna donna, donna, donna donna donna, don donna donna donna donna, donna donna donna don
Klaag niet zei de wagenvoerder niemand dwingt jou een kalf te zijn had je vleugels als een zwaluw was je even vrij als hij
refr.
Kalf’ren worden vastgebonden en in ’t abattoir geslacht Leer dus als je vrij wilt blijven zelf vliegen op eigen kracht
Refr.
..
VOETNOOT
Het laatste boek van de plank, van Judith Bark
.
Dit boek is tegelijk beklemmend doordat de vrouw letterlijk in een soort vissenkom zit, en tegelijkertijd lijkt het me ook een uitdaging. Ik vind het mooi hoe ze zich aanpast en bezig is met èèn ding.. elke dag overleven..maar daardoor heeft ook alles wat ze doet zin…
” Op zesentwintig april bleef mijn wekker stilstaan. Ik zat een overhemd te zomen toen het tikken ophield. eerst merkte ik het niet eens, dat wil zeggen, ik merkte alleen dat er iets was veranderd. Pas toen de kat haar oren spitste en haar kop naar het bed draaide, hoorde ik ook bewust de nieuwe stilte. De wekker was gestorven. Het was de wekker die ik in de hooggelegen jachthut op mijn tocht naar het aangrenzende dal had gevonden. Ik nam hem in mijn handen, schudde hem, hij zei nog een keer tik-tak en toen was het definitief met hem gedaan. Ik schroefde hem met de schaar open.Voor mij zag hij er heel gezond uit. Ik kon geen enkel mankement in zijn raderwerk ontdekken, er was niets kapot en toch wilde hij niet meer tikken. Ik wist meteen dat het me nooit zou lukken hem weer aan de praat te krijgen.Ik liet hem dus maar met rust en schroefde het deksel weer dicht. Het was drie uur s middags , kraaientijd, en dat wees hij vanaf dat moment aan. Ik weet niet waarom ik hem heb gehouden. Hij staat nog steeds naast m’n bed op drie uur.”
Ik vind dit een mooi stukje want hoewel er niet veel gebeurt, is het toch een moment van loslaten. Loslaten van tijd en van de manieren van vroeger toen de klok nog de regels maakte en de dag bepaalde..
.
.
.
OVER HET LIED
Donna donna, of Dana dana werd gecomponeerd door Sholom Secunda en Aaron Zeitlin ter gelegenheid van de theaterproduktie ‘Esterke’ in 1940-1941. Het is gezongen door vele artiesten en is in vele talen vertaald. Joan Baez is één van de bekendste vertolkers. Ook Donovan heeft het gezongen.
Dinsdag elf oktober. Als ik wakker word, schijnt de zon met goud licht door het witte gordijn van het keukenraampje. Ik draai me om in bed, om ernaar te kijken. De lakens zijn koud en klam, waar ik niet lig. Gauw trek ik het dekbed op zijn plaats, zodat ik weer onder het warme stuk lig. Ik staar naar boven. Drie vliegen zitten roerloos op het plafond. In de hoek van het bed ligt een zakdoek. Die is Dick zeker vergeten, toen hij gisteren weer terug fietste naar Eindhoven. Over tien dagen is hij er weer.
Hoewel ik weer alleen ben op het veld, voel ik me tevreden. Het is fijn om thuis te zijn. Het was heerlijk op Schiermonnikoog en ik heb genoten van de ruimte en het ongerepte landschap. Ik heb gedanst op stille plekken in de duinen.
Terugkomen was lastig. Het veld was verlaten, zoals bijna altijd. Ik zei wazig gedag tegen de kippen. Er zijn vele zingende roodborstjes, koolmezen die me begroeten in de ochtend, en er zijn muizen die wegschieten tussen de struiken. Er is zelfs een uil, ’s avonds in de schemering. Maar als ik ben weggeweest, dan is dat allemaal niet meer genoeg, dan zie ik het ineens niet meer. Er is iets wilds in mij, dat wil uitbreken en ik vraag me af: „Wat dòe ik hier?! Ga ik hier voor de vijfde maal de winter in mijn eentje doorbrengen? Moet dat nou echt?“
Maar ik weet dondersgoed wat ik hier doe. Ik bouw een wagen. Daar draait het om. Afmaken, tot het rolt. Hoe rustiger ik de dingen aanpak, hoe grondiger en hoe groter de kans van slagen. Het krijgt steeds meer de vorm die ik twee jaar geleden uitgetekend heb.
De wagen staat op een andere plek, en ik heb alles eromheen opgeruimd voor een frisse nieuwe start. Mijn nieuwe huisje straalt in de najaarszon. Nu kan je haar ook van afstand kan bekijken. Soms komt er iemand. „Het is echt een verschijning, ik ben onder de indruk“ zegt èèn van de buren genietend. Ik word warm van het compliment. Het geeft nog mèèr energie dan mijn favoriete kom havermout.
De laatste loodjes kunnen zwaar zijn. Er is veel werk aan de wanden, het dak, de luifel en de twee goten. En natuurlijk werken we aan het verplaatsbare systeem van zonnepanelen. Veel is boven het hoofd.
Om met het dak bezig te gaan, ga je binnen op de werktafel staan. En dan moet je jezelf tussen de dakspanten door zien te wurmen, tot je er met je borst en schouders boven uitsteekt. Je staat dan klem en je kan je niet meer omdraaien. Als je dat wilt, dan moet je eerst weer terug.
Of je neemt de trap. Er is een uitklaptrap die altijd wiebelt. Die ga ik op en af, soms dag na dag. Nu en dan laat ik iets vallen. Dan klauter ik naar beneden en weer naar boven. Maar ik heb het er allemaal voor over. Want o, wat wordt het mooi! Het wordt mooier dan ik had kunnen bedenken…
Ik ga nu eerst de ramen erin zetten, voor het gaat regenen. En zo blijven we keuzes maken, de ene na de andere…
Tijdens mijn verblijf op Schiermonnikoog maakte ik iets heel bijzonders mee. Samen met een hele stoet andere muziekliefhebbers ben ik op de veerboot gestapt, voor de “Ode aan de wadden“. Het was de opening van het vijftiende Kamermuziekfestival. Tijdens het concert was ik het meest geraakt bij het zien van dit meisje.
.
.
Meisje van diamant
In de banken zitten mannen, vrouwen
ze kijken allemaal heel ernstig
naar twee mensen op de planken
die met de muziek wilden trouwen
Ze spelen daar met heel hun hart
de tango met al zijn emoties
de viool die zingt en knarst
gitaar verlicht de smart
Tussen de groten, op de grond
zit heel alleen een meisje
ze kijkt naar ’t spel met grote ogen
glimmend met half open mond
Haar gezicht is lief en zacht
een witte jurk hangt rond de knieën
Het haar in lange krullen danst
telkens als ze lacht
Ze straalt verwonderd
naar haar engel,
donkere ogen, als betoverd
staren naar
de jonge
violiste
Dan wordt ze plotseling overdonderd
door een valse noot
Ze knijpt abrupt haar ogen dicht
en lippen op elkaar
alsof
ze een tik krijgt
op haar wangen
De muziek is als het licht
en zij weet het te vangen
Het kind is als een diamant
en alle kleuren van ’t heelal
weerkaatsen keer op keer
terug van haar gezicht
.
Na het concert ben ik naar haar toegelopen. Ze zat bij haar ouders, allebei mensen met donker krullend haar. “Ik vond het zó leuk om naar je te kijken!” zei ik, “Je ging helemaal op in de muziek!” En ze antwoordde stralend: “Ja, ik speel zelf ook viool en mijn vader ook en onze hele familie is muzikaal!” Ik werd helemaal blij van haar. Toen ik allang in bed lag zag ik haar gezicht nog steeds voor me.
.
.
VOETNOOT
Het laatste boek van de plank van Corrie van Rijthoven
.
.
.
.
.
.
.
.
Dit is op dit moment mijn lievelingsboekje:
“De kleine prins”, van Antoine de Saint-Exupéry. Ik vind het mooi vanwege de puurheid waarmee het geschreven is en om het geheim, dat in de volgende passage te lezen is.
Vaarwel, zei de vos. Dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
.
.
DE BOUW
Ik ben nu lekker uitgerust en ga zo meteen kijken hoe de wagen erbij staat.
De schapenwolisolatie wordt ongeveer acht centimeter dik. Het komt rechtstreeks van de rol en ik moet het nog uitpluizen, omdat het in elkaar gedrukt is. Dat is nog best een heel werk. Maar een keer doen als het buiten koud is en regent.
Alowieke 