.
.
Luister hier naar het gesproken verhaal.
.
De rust is wedergekeerd en ik slaap rustig op een beschutte plek. Hier zal ik blijven deze winter. Ik luister naar de geluiden. Ik kijk naar de vogels en verken de buurt. Ik kijk in alle hoekjes, om uit te vinden wat er is.
.
Mijn rijdende huis rijdt voorlopig niet meer. Deze winter woon ik op het erf bij Annemarie. Het huis is al oud, gebouwd van geeltjes en het heeft een knus oranje pannendak. Er staan veel bomen omheen en er is een weelde aan bloemen in de tuin. Nog steeds bloeien de oranje-gele dahlia’s en de heldergele teunisbloemen. In het gras groeit robertskruid, koekoeksbloem en gele toorts, ik herken de blaadjes, maar ze zijn allemaal uitgebloeid. Er is een kleine vijver met watermunt, omringd door kleine struiken.
De eigenaresse van al dit moois, is een bezige vrouw en erg aktief met natuureducatie, paddestoelen zoeken, op kleinkinderen passen en nog veel meer.
Het wandelhuisje staat nu stil, naast de oprit tegen de grote heg aan van meidoorn. Ik kan zo het grote huis in om de was te doen, of te douchen. Het is een luxe voor mij om dit alles te kunnen doen, en dan ook nog zonder door een zompig veld heen te moeten struinen. Toch loop ik de deur niet plat. Ik ben in principe zelfredzaam.
Het is gezellig, een buurvrouw naast me te hebben en dat vindt zij ook. Toch is ze niet mijn enige gezelschap. De heg zit vol met mezen en mussen en ik luister graag naar hun gekwetter, ze zijn mijn familie. Zonder vogels, zonder al die kleine en grote beestjes, zou ik me eenzaam voelen. Dus ik zorg goed voor ze en Annemarie doet dat ook. Haar tuin is vol heerlijke wilde hoekjes, waar dieren rustig hun gang kunnen gaan. Ik verheug me om dit kleine gebiedje verder te kunnen verkennen en verder nog, daarbuiten. Na de eerste indruk, dan komt het pas. Dat is het mooie van gevestigd zijn, dit te kunnen ontdekken.
Er is nog een voordeel. Ik heb weer een vaste zuivelboer, die mij voorziet van melk, yoghurt, kaas en boter. Ze hebben ook karnemelk, vlees en eieren en het is allemaal biologisch. Het winkeltje is helaas alleen op zaterdag open. Maar dat is het vandaag, en daarom ga ik er meteen heen, na mijn ontbijt.
Ik fiets over de asfaltweg naar het zuidwesten. Aan deze kant van Heerenveen beginnen de weilanden. Aan de andere kant is het bos van landgoed “Oranjewoud”. Het landschap is hier veel gevarieerder dan bij Leeuwarden. Boven Sneek staan er weinig bomen en het planten ervan wordt ook niet erg gestimuleerd. De Noorderlijke Friezen zijn gehecht aan hun open vlakte. Maar ik ben blij dat ik er weg ben. In de zomer is het mooi, maar in de winter is het erg onherbergzaam, als je zo’n klein huisje woont als ik. Ik heb inmiddels schoon genoeg van die eeuwige wind, ondanks de prachtige luchten en zonsondergangen.
De bomen langs de weg werpen hun schaduw op het asfalt. De zon schijnt en het waait vandaag nauwelijks. Ik tuur in de verte. Bij de gele keet, daar is het. Er staan tafels en stoelen buiten en de deur staat open. Ik rijd erheen en zet mijn vouwfiets op de standaard.
“Hallo,” zegt de vrouw in de deuropening, “Wat zal het zijn?”
Ik lees mijn lijstje voor en ze stopt alles in mijn tas. Nadat ik betaald heb, praten we nog even verder.
“Ik moest eerst ruimte maken, om mijn huisje neer te zetten bij Annemarie. Daarom heb ik het erf opgeruimd,” vertel ik. “Een berg stenen aan de kant gelegd, een esdoorn gesnoeid, en wat een ruimte er dan ontstaat! Ik kon er makkelijk bij.”
Ze lacht. “Ja dat is heel herkenbaar. Wij hebben de paardenstal opgeruimd en dachten ook, jemig wat een ruimte! Wat kunnen we daar wel niet mee doen! Toen kwam er dit en dat en steeds zeiden we, Oooo, dat kan wel in de paardenstal. Nu ligt het weer helemaal vol.” Ik lach vrolijk. Ze vertelt verder. “Twee jaar geleden was er een eik omgewaaid. Al dat hout ligt daar nu ook te liggen. Wat een berg is dat! Het was een hele grote, oude boom.”
Ik kijk haar verrast aan. “Eikenhout? En wat doe je daarmee?” Ze haalt haar schouders op. “Niks,” antwoordt ze. “Niks?” vraag ik. “Nee,” zegt ze “Wil jij het?”
We zijn het snel eens. Zij willen ruimte, wij willen hout. Annemarie is heel blij met een goeie wintervoorraad.“En wat kost het?” vraagt ze dan, maar dat weet ik niet. Dat moeten we nog kortsluiten. In elk geval blijft de kachel branden!
Het verrast me keer op keer. Er is veel meer mogelijk dan we denken. Wat kunnen we voor elkaar betekenen? Wat ligt er op het hoekje, zonder dat ik het weet en wie woont daar? Internet heeft veel te bieden. Maar onze buren misschien nog wel veel meer.
.
.
(En bedenk eens wat al die kleine transacties bij elkaar uitmaken in energie en transport! Een goeie gemeenschap helpt mee aan een gezonde wereld.)
Alowieke 