Swettepaad 3, 9025BT, Bears
.
Draden als micchorizae
Hoe langzamer ik voortga, hoe meer verhalen naar me toe komen. Het is een netwerk, en ik onderzoek het. Het spoor bracht mij op de Swetteblom in Bears. Friesland is het land waar ik me geworteld voel. Ik plant inheemse bomen, vergroot de diversiteit door selectief wieden en het maken van hoogteverschillen. Verkennend kijk ik om me heen. Bij heldere hemel zie ik ’s avonds een vuurtorenlicht. Voor mij het symbool van vreemde kusten, die daarachter beginnen. Ik beheers me en blijf waar ik ben om mijn wortels dieper te maken. Dat is steeds weer een uitdaging.
Ik groeide op in de NOP, bouwde later mijn eigen Mobiele Ecologische Tiny House (6M2) en streek uiteindelijk neer op de kleibodem van de Middelsee in Friesland: Ecocamping de Swetteblom. Ooit is het begonnen. Dit bomenlandje, hier aan de Swette, ver van de openbare weg. Veertig jaar geleden heeft boer Jochum hier al veel bomen geplant. Voor zijn vader hier kwam om te boeren, was het een ruige plek met wat bosjes en kleinvee en hij wilde dat wel weer zo. Destijds was er subsidie voor, voor bomen, en in heel Nederland is daar gebruik van gemaakt. Boer Jochum zal in het weidegebied een van de weinigen zijn geweest die zoveel bomen heeft geplant. En nu ben ik ook bezig op deze plek. Zo’n 2000 M2 grond kreeg ik in beheer, en die oppervlakte is groeiende. Ik maai nu ook twee akkers met de zeis, gefaseerd en rekening houdend met zaad, bloemen vogels en jonge hazen. Ik houd mijn materiële bezit licht, want als de aarde mij gastvrijheid biedt, wil ik daar respectvol mee omgaan. Eenvoud geeft me ruimte. Ik spreid een weefwerk uit van bomen, bloemen en de verhalen groeien langs het pad. Ik bouw er een kas bij. Het land vraagt, ik schep.
Inheemse volkeren en hun verhalen
Vanaf mijn zestiende ben ik geïnspireerd door inheemse volkeren. Omdat ze zijn wie ze zijn, en soms al vierduizend jaar op hun grond leven, zonder dat er iets veranderde. Ik zie de Friezen als inheemse mensen. Al is de cultuur verweven met het moderne leven, ze horen hier en zijn hier geworteld. Het land waar ik opgegroeide was droog gepompt en kende nauwelijks geschiedenis. Ik zag het groeien. Leven heeft tijd nodig. Ik werk daaraan mee, het scheppen van meer leven, net zoals Stichting Tijd dat doet in Mildam. Alleen speelt dit verhaal in weidegebied, op een oude zeebodem. Ik luister, onderzoek, help inheemse planten aan ruimte. Ik hoop dat er zich steeds meer paden vormen die zich steeds verder ontvouwen.
De scheppingskracht van verhalenpaden
Het gaat om twee dingen: Inzoomen en uitzoomen. Verhalen uit onze eigen bodem omhoog halen, de grond onder je voeten aanraken, kennismaken met de mensen uit je buurt. Kijk samen naar de DNA structuur van je land. Herstel het oude pad, de brug of het pontje naar de buren. Kijk wat er aan materiaal en afval in de buurt te vinden is, wat je in overleg kan gebruiken. Plant bomen die er passen, zaai kruiden en kijk naar dieren en insecten. Geef meer en stel voor je eigen leefcomfort maar weinig eisen. Dat is mijn doel. Ik plant allerlei wilgensoorten, zwarte els, gelderse roos, lijsterbes, sleedoorn, meidoorn, vlier, witte en zwarte berk, wilde appel, wilde mispel, diverse notenbomen en meer. Onder mijn voeten groeien nu velden vol speenkruid, vrolijk en geel, en zilverschoon in plaats van brandnetel en voornamelijk raaigras.
Uitzoomen betekent voor mij: Focussen op een specifieke plek in de wereld waar ik me mee verbind. Van dichtbij en verweg, door lichamelijk werk en door donaties, zo verbinden we onze paden, dwars over de aardbol. Politieke keuzes kunnen helder worden, door persoonlijke verhalen te verbinden. Wij zijn ook ver weg, met vele zaken verbonden. Ook dat dienen we te blijven zien en onderzoeken bij de stappen die we maken. Op klompen loop ik door de blubberige Friese klei. Stap voor stap, het zompige veld af, het pad op, naar het dorp.
.
.
..
Ik verdiep mij het meest in het Amazonegebied in Brazilië. Ik hoor door Survival International wat er gebeurt. Daar ben ik een trouwe donateur van. Een tweede waaraan ik doneer, is Treesistance. Beiden vechten voor het land van inheemse mensen, de één door te hameren op hun rechten, de andere door boswachters te ondersteunen met GPS en Drones. In een tijd waarin de techniek voortschrijdt, moet het verzet met dezelfde middelen worden gestreden. Als derde sta ik bij in de werkgroep: “Klimaatrechtvaardigheid en voedselsoevereiniteit.”
Mail: alowieke@gmail.com
Alowieke 