Maand: april 2015

Om moeiteloos te rollen

Gepubliceerd op door alowieke4 reacties

blogtek Moeiteloos rollen

Spannend is het, o zo spannend
om straks echt van hier te gaan
En als ik rijd in land zo wijd
laat ik me rollen als een keitje
in de grote oceaan

Keitjes in het grote water
o ja ja, die rollen wel
maar ik als mens heb meer te wensen
Ik denk ook aan later

 

. . .

Zondag 26 april

Het is “Dag van de Aarde.”  Het wordt gevierd in een oud klooster in Eindhoven. Hier en daar staan en zitten mensen te praten. Ook binnen zijn mensen. Er is een imker, een boekenkraam, muziek. Publiek loopt van het één naar het ander. Ze lopen in gangen, zaaltjes en op de binnenplaats. Ik zit in de weelderige tuin. Hier is het rustig, er zijn maar een paar mensen. Ik heb mijn miniwagentje mee, in een zwart kistje. Ik haal het eruit, en zet het voor me op de picknicktafel.

“Mooie maquette heb je.”  Jan, een jonge vent, vindt het groene modelwagentje prachtig. “Erg leuk dat je je ideeën gelijk tastbaar maakt. Het ís echt al wat hè? Het plan hèb je!”

“O, het is niet alleen een plan hoor, ik heb het onderstel al, het fundament is klaar, en de meeste bouwmaterialen zijn binnen. Een heel gedoe…”

“Goh.. Ja, dat kan ik me voorstellen.” Het is even stil en Jan kijkt naar het kleine groene woonwagentje in mijn hand. “Ik wil ook graag anders leven, meer zelfvoorzienend.” zegt hij dan. “En ik vraag me af hoe anderen dat kunnen, die dat schijnbaar moeiteloos voor elkaar krijgen.”

Ik kijk hem lachend aan. “Moeiteloos? Vergeet het maar. Ik ben ook wel eens bang en heb twijfel. Iedereen toch? Ik ga slapen als ik het niet zie zitten.  Kan ik ’s ochtends fris weer verder.”

“Ja, jij bent een heel eind op weg. Maar ik vraag me af hoe ik nou moet beginnen.” Hij kijkt nadenkend voor zich uit. ” Ik wil in elk geval veel meer de natuur in.”

“Dat kan je toch ook opzoeken waar je nu bent? Dat is al wat.”

De jongen knikt en zijn ogen lichten op. “Ja, ik weet al wat…” zegt hij. “Bedankt voor het inspirerende gesprek.”

…

28-04-2015 001

Technische toevoeging

Dit is het fundament. Op het staal van de wagen ligt overal kunstrubber, tegen het inrotten. Daarop ligt de plaat. De merantiblokjes (rechts te zien) zitten met lijm en slotbouten vast, dwars door plaat en staal heen. Opnieuw met rubber tussen bout en hout. Aan de blokjes komen de regels van de vloer, dwars door de verticale plank heen. Je ziet de gaten zitten, waar de zon doorheen schijnt.  Aan de blokjes komen ook de spanten van de wand vast te zitten, die naar de dakbogen leiden. Voor de hoekstukken heb ik superlijm gebruikt, dat sterker is dan hout. (Weer die zeewaterbestendige lijm van Bison. Het is nu op.)

Onverwoestbaar spul

Gepubliceerd op door alowieke1 reactie

blogtek onverwoestbaar 2

.

“Klop klop,” zeg ik hardop en tik met mijn knokkels op de deur van mijn buren. Achter de lila ramen van de kleine eivormige caravan beweegt een silhouet. Ik hoor gestommel. Henk, een vriendelijke zestiger, doet open. Zijn vrouw Nicole zit met opgetrokken knieën op de bank en kijkt op van haar boek. “Wil je me adviseren Henk?” vraag ik. Hij kijkt naar Nicole. “Kan het of stoort het je?” Ze schudt haar hoofd. “Nee hoor.”
“Nou, kom maar binnen!”

Henk klust al heel wat jaren en zijn materialenkennis is groot. Ik praat graag met hem.”Heb je mijn dakrubber al zien liggen?” vraag ik hem “EPDM heet het, en volgens mij kan ik het overal voor gebruiken. Als vervanging van lood tussen de kozijnen bijvoorbeeld. Ik heb er een paar meter teveel van. Heb jij er nog ideeën voor?”
“Ja dat is mooi spul. Als je er veel van hebt, dan zou ik er stroken van knippen en die op het staal van je wagen plakken, overal waar het contact maakt met het hout. Het ijzer gaat vroeg of laat corroderen. Dat tast je plaatmateriaal aan, hoe goed je het ook conserveert met olie of wat dan ook. Met het rubber ertussen gebeurt er niks. Je zou het ook met fietsbanden kunnen doen. Wel een beetje ruim knippen..”
“Goeie tip Henk! En weet je, dit spul gaat meer dan dertig jaar mee!” juich ik bijna.

Maar terwijl ik het zeg, zie ik het in een heel ander licht. Allemachtig, dertig jaar, waarom eigenlijk? Zoveel spul dat massaal worden gemaakt om niet te vergaan… Je zou er moe van worden.
“Waarom wil ik dat eigenlijk,” denk ik hardop “Waarom moet alles onverwoestbaar zijn? Ik kan die populierenplaat ook gewoon weg laten rotten of een canvasdak nemen. Als mijn huisje in elkaar zakt kan ik opnieuw gaan bouwen. Alles sterft af en vernieuwt zich toch? En is dat niet veel boeiender?”

“On-ver-gankelijkheid,” zegt Henk onverbiddelijk, met een minzaam glimlachje.
“En toch doe ik het”, praat ik verder, “Ik bouw alsof het een eeuwigheid mee moet gaan.”
“Ja,” zegt Henk.
Het is even stil.
“Ik vind het leuk dat ik met je mee mag denken,” zegt hij dan.
“Je bent een fijn maatje om mee te kletsen. Het is een groot avontuur, dit bouwen. Hoe dan ook. Op een drukkere plek had ik het nooit gekund. Zo heerlijk rustig is het hier.”

Ik kijk door het venster. Een man komt aanlopen over het veld. Het is de campingbeheerder. “Jullie krijgen bezoek,” zeg ik. “Ik ga ervandoor. Fijne avond nog!”
“Fijne avond!”

.

rubber tegen inrotten

“Met Henk’s tip gaat niks kapot, rubber tegen roest en rot.”

 

Technische informatie

Dit is het bodemblok waar de holle wandspanten aan vastzitten. Tussen de latjes in komt isolatie. Aan de buitenzijde 10 mm  dik red cedar (met FSC keurmerk). Ik heb rubber tussen hout en slotbout geplaatst. Condensdruppels op het koude staal kunnen zo niet meer het gat intrekken van het hout. Onder de linker verticale lat heb ik de plaat goed in de lijm gezet tegen rot. Die buitenste lat komt iets boven de plaat zodat er geen vocht tussen gezogen wordt. Er zijn twee soorten acties tegen rot: Je dicht het volkomen af, of je laat ruimte om te ventileren.

Ik ga ook EPDM onder de plaat leggen, zoals in het verhaal beschreven. Die moet ik lijmen met speciale EPDM lijm/kit.

Verder: ik ben toch blij dat ik niet voor canvas gekozen heb, als dakbedekking. Als ik daarmee naast een meertje onder de bomen ga staan, kan het gebeuren dat ik er na twee jaar al mijn vinger doorheen kan steken. (Gehoord van yurtbewoner)

 

Zagen!

Gepubliceerd op door alowieke1 reactie

blogtek Zagen

.

Ik draai de sleutel om. De oude groen geschilderde schuurdeur gaat makkelijk open. Het is koud en vochtig binnen. De stenen vloer biedt niet veel warmte en kleine stoffige raampjes laten maar weinig licht door. Vlak naast de deur liggen dikke rollen schapenwol. Het is isolatiemateriaal met groen plastic erom.  Ik loop verder naar al het hout, dat gisteren werd gebracht, en aai over een gladde blankhouten plank. Het is een hele lange, dit moet de nok zijn, al op maat gezaagd door de timmerman. Er ligt nog veel meer op de stapel, die we gisteravond gauw naar binnen hebben gesjouwd, de timmerman uit Esbeek en ik. Wat is het veel! Zou dat allemaal wel kloppen, vraag ik me af.
Ik krijg er de kriebels van. Eerst maar eens overal een plakkertje opzetten waar het voor is. Met een rol tape en een merkstift in de hand ga ik alles af, kijk, meet, schrijf, plak en schuif. Aan het eind van de ochtend ligt alles keurig gesorteerd bij elkaar.

Ik zag er tegenop, om de grote doorbuigende vloerplaten over de kleine tafel van de cirkelzaag te halen. Hoe krijg ik dat ooit stabiel, vroeg ik me af. Ik had eigenlijk de handcirkelzaag willen pakken, maar verschillende mannen hebben me ervan overtuigd dat een zaagtafel beter is.
Dick is er. Hij helpt me, volgt mijn aanwijzingen, geeft suggesties. Dat is fijn. We pakken de grote populieren platen en leggen de afgetekende lijn vlak voor de zaag. Dick staat klaar als een ervaren aanduwer en ik sta ernaast om te geleiden. Ik druk op de groene knop en het geluid van de motor vult de ruimte. Rustig schuift mijn grote vriend de plaat verder de tafel op. De zaag snijdt met geraas door het hout. Meteen al zie ik de plaat twee millimeter scheef schuiven.  “Terug, terug!” roep ik, terwijl ik de plaat probeer terug te duwen. “Naar links!” wapper ik met mijn handen. We proberen het nog eens. En nog eens. Het lukt niet om de twee-en-een-halve-meter stabiel voor de zaag te krijgen. Ik krijg er de zenuwen van. “Laat maar zitten Dick, we gaan buiten verder. Met de handcirkelzaag.”

De wagen staat buiten op het veld, achter een huis in aanbouw. We sjouwen de plaat het hoekje om en leggen hem klaar op de wagen. Ik ben rustig en vol concentratie. Dan zet ik mijn handcirkelzaag in het hout, om de grijze potloodlijn te volgen. Gehurkt op de plaat volg ik lenig de lange lijn. Dit is fijn en vertrouwd. Geen supermachines maar gewoon. Mijn eigen oude, maar nog altijd scherpe cirkelzaag.

“Heb ik de zaagtafel nu voor niks gekocht,” vraag ik me af bij het koffiedrinken. “Nee, ik denk toch niet,” vervolg ik dan. “Voor balkjes zagen in de lengte is hij perfect. De wanden en deuren worden immers hol. Voor het vulhout zal ik nog veel moeten schulpen.”

“Ja”, zegt m’n vriend bedachtzaam. Dat denk ik ook.” Het is even stil voor hij verder gaat.. “Het gaat een mooie wagen worden, meissie! En het begin heb je vandaag gemaakt, want de vloer is de basis!”

.

kopse kanten met lijm

De bodemplaat is van populierenplaat. Dat is lekker licht en het hout komt uit eigen land. Het is wel nodig om het goed te behandelen, anders rot het razendsnel weg, vooral via de randen. Daarom heb ik alle kopse kanten ingesmeerd met zeewaterbestendige lijm van bison. De vlakken behandel ik met bootolie. De bodem bestaat uit verschillende delen, vanwege de ondiepe, maar ruime kast onder de vloer.  Er zijn vijf luiken om erbij te kunnen.