.
.
Luister hier naar het tweedelige verhaal, zestien minuten.
Echoes uit verre tijden. Ze leven in woorden, in beelden rondom ons. Maar ook leven ze nog altijd voort als mensen, van vlees en bloed. Het zijn de Assepoesters van onze wereld. Het wordt tijd dat we ze zien. Wanneer krijgen ze hun gouden schoenen?
Daar sta ik dan, met mijn Rijdende Verhalenhuis, midden tussen de mistige weilanden. Langzaam breekt de zon door. Ik kijk uit het raam en ben verbaasd. Ik heb net iets ontdekt. Een magisch woord is het, uit een ver verleden. Het was zo’n woord dat plotseling opduikt in mijn gedachten. Het past precies in het grote verhaal. De inspiratie engeltjes zitten daarboven op hun wolkje en zijn goed in timing. Ik vermoed hun aanwezigheid, al zie ik ze nooit. Ik houd mijn armen vrij en leeg, om te kunnen ontvangen. Ik zet dikwijls andere zenders uit om te luisteren.
Dat kan niet iedereen. Dat komt door de koorts. De koorts is overal. Vreselijk. Het niet meedoen in de koorts, dat is mijn allergrootste goed.
Koortsigheid, het niet kunnen stoppen. Net als koning Midas met zijn wens om goud, of als de vrouw van Piggelmee die steeds veeleisender werd en vervolgens alles verloor. Het hebberige stiefkind dat goud wenste. Ze ging naar Vrouw Holle, bemoedigd door haar moeder. Ze baandde zich ruw en medogenloos een weg. Ze kwam bij het huis van de mythische vrouw en oogstte pek en padden als beloning. De sprookjeswereld zit vol van zulke verhalen. Het moet verder en groter, het moet nóg meer en nooit is het genoeg. Het gevolg van al die dwaasheid wordt keer op keer uit de doeken gedaan.
Ik hoor veel mensen hardop denken dat dat nou eenmaal bij de mensheid hoort. In talloze artikelen wordt het herhaald. Net als overbevolking. We zijn als gistcellen, zegt Jelle Reumer. We vermeerderen ons tomeloos. Ja dat is zo. Maar dan gaat hij door: We verpesten onze eigen omgeving. En als we dat blijven doen, dan gaan we uiteindelijk allemaal dood. Net als gistcellen in een fles wijn. Hij schreef: “De ontplofte aap“. Ik luister naar hem, op een podcast van de VPRO. Hij doet iets waar ik me al een tijdje aan stoor. Hij praat steeds over ‘we’. ’We’, als mensheid. Verbouwereerd luister ik naar zijn woorden. Ik kan er maar niet aan wennen.
Want we zijn niet de enigen. Er is nog steeds de Andere Mens. Sinds mijn zestiende ben ik geraakt door hen, die al duizenden jaren in een omgeving leven, die nooit veranderd is. Driehonderd miljoen mensen, dat is het aantal inheemsen op aarde. Mensen die nog altijd leven in een andere cultuur dan onze. Hondervijftig miljoen van hen leven nog steeds in stamverband, op oude grond. De Masaï, de Pigmeën, de Guarani….Talloze minderheidsculturen zijn er, die een heilig respect hebben voor hun leefomgeving.
Maar hun bestaan wordt maar al te vaak weggezet als een mythe. Hun woorden verdwijnen in het niets. Hun land wordt almaar kleiner. Het land gaat op in koorts. Grondstoffen worden vervoerd over de hele wereld. Bomen gaan in rook op. Even koortsachtig zoekt degene die dit veroorzaakt, naar oplossingen voor het enorme probleem dat hij schept. Hij loopt in een kringetje. Hij gaat door omdat hij door moet gaan. Merkwaardig genoeg denkt de koortsige mens dat hij de enige is in zijn soort. Maar nog altijd is er die Ander. De Andere Mens.
Wie is dat, de Ander? De Ander, dat is een toevallig en onaf wezen, dat geen enkele macht bezit. Eigenlijk denkt de koortsige mens net zo over die Ander, als Thomas van Aquino in de Middeleeuwen over de vrouw. Nog steeds, na al die eeuwen.
Opgegroeid in onze eigen moderne bubbel en besmet met de koorts, ziet hij die Ander niet. Nog steeds niet. Al staat hij pal voor zijn neus. Dan nog zegt hij: Het is er maar eentje. Dit is een uitzondering. Een geestverschijning. Eigenlijk bestaat hij niet, hij is een mythe. Een romantische verhaal van lang verleden. Uit de tijd.
Maar ze zijn er nog steeds. Ze zijn akelig echt, de inheemse mensen. De nood is groot. Ze hebben een dringende boodschap. Die wordt steeds dringender. Er is wanhoop en woede. Hoelang duurt het nog voor we ze zien? Hun verhaal is geen romantisch sprookje, het is lang en schrijnend, vol geweld, ontkenningen en misverstanden.
‘De arme mensen, die zo dicht bij hun landschap staan omdat ze er volledig van afhankelijk zijn – het zou weleens zo kunnen zijn dat zij de principes van een duurzaam leven beter beheersen dan degenen die rijk zijn, westers onderwijs hebben genoten, en de beslissingen nemen bij de VN.’ (Ole-Morindad en Terrence Mc Gabe in de Correspondent)
Wuarani, Amazonegebied: ‚Het kostte ons duizenden jaren om het Amazone-regenwoud te leren kennen. Om haar wegen, haar geheimen te begrijpen, om te leren hoe we met haar kunnen overleven en gedijen. Dit bos heeft ons geleerd licht te lopen. Omdat we naar haar hebben geluisterd, geleerd en verdedigd, heeft ze ons alles gegeven: water, schone lucht, voeding, onderdak, medicijnen, geluk, betekenis. En voor mijn volk, de Waorani, kennen we jullie pas 70 jaar. We werden in de jaren vijftig “gecontacteerd” door Amerikaanse evangelische missionarissen.
Ik heb nooit de kans gehad om naar de universiteit te gaan en dokter te worden, of advocaat, politicus of wetenschapper. Mijn oudsten zijn mijn leraren. Het bos is mijn leraar. En ik heb genoeg geleerd. Ik spreek schouder aan schouder met mijn inheemse broers en zussen over de hele wereld, om te weten dat je de weg kwijt bent en dat je in de problemen zit. Hoewel je het nog niet helemaal begrijpt. Uw probleem is een bedreiging voor elke vorm van leven op aarde.
(Nemonte Nenquino, leider van de Waorani, Aamazonegebied, in The Guardian)
Wetenschappelijk onderzoek naar inheemse volkeren (Scientas): Voor de toekomst van onze biodiversiteit, zal samenwerking met inheemse stammen cruciaal zijn. Het totaal aantal vogels, zoogdieren, amfibieën en reptielen waren het hoogst in gebieden die beheerd werden door inheemse groeperingen. De grootte en locatie van de gebieden bleek verder geen invloed te hebben op de soortenrijkdom. “Van kikkers en zangvogels tot grote zoogdieren zoals grizzlyberen, jaguars en kangoeroes: de biodiversiteit was het rijkst in inheems beheerde gebieden,” concludeert co-auteur Ryan Germain. Onderzoeksleider Richard Schuster vult aan: “Dit suggereert dat de manier waarop inheemse groeperingen het land beheren de biodiversiteit hoog houdt.” (Scientas, Vivian Lammerse)
Masaï in Tanzania trekken al 1500 jaar met hun koeien: Ole-Morindat legt uit dat hun koeien in de droge tijd afvallen. Soms verliezen ze de helft van hun gewicht in de regentijd. De grassen drogen op, het water trekt eruit. De koeien drinken en eten dan nog maar weinig en geven dan nauwelijks melk meer. Ook de mensen vallen af.
Dat is onderdeel van Enkutu, vertelt Ole-Morindat. Enkutu verwijst naar een filosofie van grote spirituele betekenis, die aandringt op eigen verantwoordelijkheid en behulpzaamheid. Het staat voor het respecteren van de natuur waarvan al het leven afhangt, waar en wanneer dan ook.
‘Enkutu’, zegt Ole-Morindat, ‘laat ons naar de toekomst kijken met hoop, moed en enthousiasme. In de droge tijd zijn wij allemaal bereid om honger te lijden en elkaar te helpen, zodat onze koeien blijven leven en onze omgeving niet kapot gaat. Wij zijn verzekerd van onze omgeving. Waar ik woon, ziet alles er nog precies zo uit als in 1940. Minus de wegen en elektriciteitspalen.’
Honger is niet iets om romantisch over te doen. Maar volgens Ole-Morindat zijn Masai ervan doordrongen dat dit nodig is voor het behoud van de natuur en hun manier van leven op de lange termijn. ‘Onze manier van leven is niet alleen een economische overweging’, zegt hij. ‘Het pastoralisme is diep verankerd in ons sociale en ons spirituele leven. Het bepaalt ons volledige zijn, waar wij ons thuis voelen, en hoe we veranderen. (Ole-Morindad in de Correspondent)
Hier spreken mensen met wijsheid en pijn. We kunnen van ze leren. Waarom worden ze niet gehoord?
Het is de koorts. Die leidt tot gloeiende hebzucht. Tot heetgebakerde twist en oorlogen.Tot vurige ambities. Tot technologische luchtkastelen die steeds verder opstijgen van de aardbodem. De bodem, de bodem! De groei-economie gloeit van koorts. Dat is waar ze op draait. Koortsig gaat ze voort. Als een dolle. Waar zijn de voeten in aarde?
Misschien is er magie bij nodig, om van die doorgedraaide wereld los te komen.
Ik zag vandaag tot mijn stomme verbazing dat er een heel oud toverwoord is. Een woord om te genezen. Een toverwoord dat we allemaal kennen, zonder de eeuwenoude magie ervan te beseffen. Het zijn echoes uit de oertijd van onze beschaving. Het lag al voor onze jaartelling op de lippen van verre voorouders. Voorouders, die onze tijd met ontsteltenis gadeslaan. Het komt uit het Hebreeuws, maar ook uit het Grieks. Geloof er in of niet. Dit is het woord, en dit betekent het:
A B R A C A D A B R A
A B R A C A D A B R
A B R A C A D A B
A B R A C A D A
A B R A C A D
A B R A C A
A B R A C
A B R A
A B R
A B
A
V e r m i n d e r u w k o o r t s. (Gelijkzijdige driehoek, vormgeving volgens de gnostici)
Achtergrond: In 2019 is ondubbelzinnig erkent hoe belangrijk inheemse volkeren zijn voor de biodiversiteit. Belangrijk artikel nav het 1800 pagina’s tellende rapport van de VN. https://www.reutersevents.com/sustainability/indigenous-people-are-guardians-global-biodiversity-we-need-protection-too
Organisaties die inheemse volkeren waarderen:
UNEP. (United Nation Environment Program)
ILC (International Land Coalition)
IIFB (International Indiginous Forum of Biodiversity)
CBD (Convention on Biological Diversity)
IUCN: International Union for Conservation of Nature. 86 countries >1000 organisations. Sinds 2018 hebben inheemse volkeren een kleine stem. (IPO’s)
Survival International, ondersteunt inheemse mensen in stamverband en komt op voor hun rechten. Hun plek in de wereld is holistisch gezien opbouwend voor mens en natuur wereldwijd.
Ook FERN: https://www.fern.org/fr/ressources/how-the-eu-biodiversity-strategy-can-protect-and-restore-forests-and-rights-2223/
Inmiddels zijn er vele miljoenen “conservation refugees.” Dit vormt zelfs een grotere bedreiging dan het klimaat, of landgrab door Multinationals. Er zijn vijf grote NGO’s die de natuur beschermen ten koste van de oorspronkelijke beheerders, die het gebied soms al duizenden jaren in stand hielden. Door inheemse leiders worden ze BINGO’s genoemd. Big International NGO’s. Dit zijn: CI = Conservation International, TNC = The Nature Conservancy, WWF = Worldwide Fund for Nature, AWF = African Wildlife Fundation, WCS = Wildlife Conservation Society.
Alowieke 
wat is achter koei?
LikeLike
Achter koei is oor.
LikeLike
reus slaapt!
LikeLike
🙂
LikeLike
Jeetje, wat een opeenstapeling van negativiteit en afkeuring over de ‘geïndustrialiseerde mens’ en een opeenstapeling van bewondering en positiviteit over de ‘inheemse mens’. Best kwetsend en pijnlijk vind ik.
Ik zou graag pleiten voor een genuanceerder beeld en hoop dat in het hoopgevende, wereldwijde gesprek dat je noemt, ruimte zal zijn om wederzijds te leren van elkaars wijsheid, inzichten, successen en gemaakte fouten.
LikeLike
Ik heb het zo gesteld omdat de aandacht er niet voor is. Survival International is al 50 jaar bezig. Het is de enige organisatie voor volkeren die nog altijd leven in stamverband. (150 miljoen mensen) Ik volg hun berichten al een jaar of tien.
Als je goed leest zie je dat er binnenkort een gesprek IS. Het allereerste waarin ze serieus worden genomen. Zie de link onderaan. Juist daarom vind ik dit een goed en hoopgevend moment om erover te beginnen.
De toestand is schrijnend. Kijk naar de Amazone en hoe de laatste inheemsen daar nu door geweld en door vuur worden bedreigd. Daar komt ook corona nog bij.
Onder andere in India worden kinderen met duizenden in factoryschools gestopt, om ze hun eigen cultuur te laten vergeten en goede consumenten te worden. Oók in India worden tijgerreservaten aangelegd en duizenden mensen worden gedwongen hun dorpen te verlaten. Ik vind het heel erg dat ze in ellendige armoede aan de rand van de stad terechtkomen. Er is veel zelfmoord en drankgebruik, zoals onder vele inheemse mensen, die ontworteld zijn. Terwijl de natuur om hen heen is wat hij is, juist door hun aanwezigheid. Zij zijn de beste natuurbeschermers. We kunnen van hen leren.
Eenmaal ontworteld zijn dit de armsten der armen. Velen worden ineens gedropt in een economie waar ze nooit mee te maken hadden. Er is hun niks gevraagd. Er is veel geweld. Al eeuwen. Veel trauma s
Ik werk er al jaren naar toe om het een keer te zeggen.
En niet vanuit bitterheid. Juist met optimisme en verstilling . We kunnen van ze leren.
Ik hoop met heel mijn hart dat dit internationale gesprek een kentering wordt.
LikeLike
Er zijn andere berekeningen over de bevolkingsgroei. Het is waarschijnlijk dat de groei na 2050 juist gaat dalen, in plaats van stijgen.
https://decorrespondent.nl/11786/overbevolking-put-de-aarde-niet-uit-overconsumptie-doet-dat/3016009219674-3553de32
LikeLike
Ik hoor je en mijn hart gaat oprecht uit naar ieder mens die lijdt, ook deze mensen. Ik hoop dat hun situatie spoedig zal verbeteren. Maar ik voel me niet gehoord door jou. Misschien heb je daar nu geen ruimte voor en dan accepteer ik dat.
LikeLike
Klopt. Mijn oor ligt momenteel ergens anders te luisteren. Prettige avond verder!
LikeLike
Ter bemoediging van trage gestadigheid
LikeLike
Goh, ik wist niet dat de inheemse volkeren nog in zo groten getale aanwezig zijn op deze aarde, honderdvijftig miljoen. Je hoort er over het algemeen niet zoveel over, daarom dacht ik dat ze met veel minder waren. Mooi stuk, Alowieke, en ik voel helemaal met je mee. Ik probeer ook eenvoudig te leven, en niet steeds maar méér, liever wat minder zelfs. Ik word een beetje bang van al die fabrieken, industrieterreinen, vrachtwagens, vliegtuigen, bossen die gekapt worden, bio-industrie, enz.
En dat van abacadabra, dat wist ik niet. Bijzonder! Groetjes,
Liesbeth
LikeLike
Dank je, Liesbeth. Ja inderdaad best heftig allemaal. Toch heb ik steeds het gevoel dat het zo niet lang kan duren. “Abracedabra” wordt steeds luider.
LikeLike
Voor wie niet begrijpt wat de relatie is tussen Abracadabra en verminder uw koorts:
Dit is wat Abracadabra betekent: In het Hebreeuws en in het Grieks. De magie van dit woord ligt vóór het jaar nul en in het begin van onze jaartelling. Vandaar dat ik het breng als een boodschap van onze verre voorouders. Voor mij is dit tegelijkertijd een link met inheemse volkeren, die ook veel waarde hechten aan waarden en boodschappen van voorouders.
LikeLike
Dank je wel, Alowieke, ik kan je wel volgen en begrijpen voorzover dat in mijn vermogen ligt. Dat oor achter de koe is leuk en verhalen vertellen, delen wat je binnenste bewegingen naar buiten duwen om te verwoorden, dat ken ik ook.
En bouwen aan yurts, earthships, strobaalhuizen en een huis van klei en stro, in Spanje, heb ik ook vaak gedaan.
https://marianoranda.wordpress.com/introduction-who-i-am/
P.S. Ik vond je leuke blog omdat ik de YouTube video met je woonwagen vond, tijdens het bezoek van Koen die tiny houses bezoekt in Nederland). Ik ben Marian B. in de echte wereld en in mijn YouTube kanaal, en Devon Seamoor in de rest van de virtuele wereld.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankje! Daar zullen mensen vast graag naar kijken!
Overigens schreef ik dit verhaal vooral om stemmen van inheemse volkeren een plek te geven en enkele te citeren. Helaas is het blog maar kort.
LikeLike
Goeiemorgen Alowieke, ik snap wat je bedoeling is met deze pagina, want ik heb het gelezen. Zelf benoem ik ook de rol van inheemse volkeren in de link die ik je stuurde. Er is best veel inhoud in je blog, met vele pagina’s, tekeningen, ervaringen en “overdenksels”. De mijne hebben ook de scheiding zien toenemen tussen materialisme, consumeren en leven in verbinding met de natuur, en wat die ons kan leren als we er oog voor hebben. Op dit moment in mijn leven, jij en ik zijn van dezelfde leeftijd vermoedelijk, is de natuur mijn meest geliefde onderwijzeres. Die verbinding groeit enorm.
Het leuke is, dat mijn Friese genen van moeders’ kant me meer naar die verbinding toe leiden. De nabijheid van de zee en het vuur dat de Friezen in zich hebben, vooral als je het verleden bestudeert van hun geschiedenis. In de afgelopen 4,5 jaar dat ik in Z. West Engeland verbleef, ben ik daar onderzoek naar gaan doen, omdat ik zo verbaasd ben over
waarom ik me in Engeland zo thuis voel, met name de rots in de bodem, de hoge ouderdom ervan, en de kust die overal de zee laat zien, vooral de Atlantische Oceaan, waar ik dol op ben geworden. Zo blauw! Echte golven 😊
In vroegere tijden hebben de Friezen veel te maken gehad met Engeland, tijdens schermutselingen tussen Noormannen en Britten. Friezen werden bewonderd toen, om hun vechtlust, en velen werden met geld overgehaald om zich bij de Noormannen te voegen, tegen de Britten. Daarbij is het Friese rijk ooit veel groter geweest en werd wat nu de Noordzee heet, destijds de Friesche Zee genoemd. Nu ja, ik weet niet of dit interessant is voor je.
Als gretig onderzoeker van hoe de vork in de steel zit, met het vormgeven van onze levens en onze relatie met de Aarde en het leven in harmonie daarmee, heb ik meegemaakt hoe het volgen van feiten en gebeurtenissen die negatief zijn, als het ware een jasje wordt dat me niet verwarmd maar koude rillingen geeft. Ik heb ervaren hoe ik WORD waar ik aandacht aan geef. Hoe dat mijn stemming kan beinvloeden en hoe het de bril kleurt waardoor ik kijk, als vechter voor rechtvaardigheid. Wat ook nogal aanwezig was in mijn Friese voorouders, met ook hun medewerking in de Calvinistische kerk veelal. Mijn vader was Gereformeerd dominee artikel 31 en ik kom uit een gezin van 9 kinderen.
Betrokkenheid daarmee heb ik niet meer, praktisch, in mijn huidige leven. Zonder wrok of spijt.
Rond het jaar 2012 heb ik een extra tandje bijgezet, met een besluit om te kijken naar de goede dingen die gebeuren, de mate waarin mensen beginnen te ontwaken in wie ze werkelijk zijn, in waar ze zijn met zichzelf. Het is een waarheid als een koe, maar soms gebeurt dat m.b.v. een ziekte of een vorm van verlies, van geliefden of een baan, of het moeten aanzien van het sluiten van een onderneming. Wat nu aan de orde is voor vele ondernemers.
Je hebt op je 16e een helder inzicht gevonden hoe je je leven wilt inrichten en dat ben je gaan verwezenlijken, tjonge, dat is uniek en bewonderenswaardig voor iemand op die leeftijd, vind ik. Ik wens je toe dat je dat blijft doen door te kijken naar wat je aan positiviteit toevoegt, wat ik in het Engels zo’n mooi woord vind: “wellbeing” in jezelf. Naast jou zijn er velen die aan het werk zijn om een andere weg in te slaan en terug te keren naar de verbinding met de Aarde, de natuur en de rol die we als mens kunnen aannemen om in harmonie daar mee te leven en met elkaar.
Simpelheid is wat ik mezelf vaak voorhoud, tussen de ingewikkeldheid van de buitenwereld zoals die zich vaak aandient online. Qua praktische inrichting van huis en mijn hele leven, kies ik voor simpelheid. Mijn brein en opmerkingsvermogen is van zichzelf al zo actief, dan is simpelheid een mooie balans, heb ik gemerkt. De manier van leven die jij hebt gecreeerd draagt ook een simpelheid met zich mee, al kan je het zo veelkleurig en vol van ervaring maken zoals je zelf wilt. Veel en vol zijn heel verschillende begrippen, is het niet?
Ik heb de sensatie-kwekerij online verlaten, en wandel bijna elke dag in de natuur, werk in mijn tuin en plant zaden en jonge boompjes. Zien wat er op komt en niet weten hoe het eruit gaat zien is leuk. Zoals een tamarind-zaadje dat ik heb geplant in een pot in mijn woonkamer. Dat komt nu mooi op. Onlangs vond ik witte berken op een stuk hei in Bussum Zuid, daar stonden voet hoge jonkies ervan en ik heb er 2 mee naar huis genomen. Om in het stukje publiek groen te planten waar ik zelfbeheerder ben, vlakbij mijn huis.
Na dit lange relaas, wil ik je laten weten dat het voor mezelf helder is dat we naar een heel andere tijd toe bewegen waar meer en meer luitjes gaan ontdekken wat ze werkelijk in hun leven willen en wie ze daarin zijn. Ieder komt daar op uit op verschillende manieren geloof ik. Velen zijn zich aan het her-orienteren dankzij de pandemie. We zijn vrij om te kiezen of we dat als crisis zien of kans, als “bij de pakken neerzitten” of “de koe bij de horens vatten” en scheppen.
Jij hebt dat op je 16e gedaan, als voorloper. Ik wens je toe dat je tevredenheid daarmee kan voelen en dat als inspiratie kiest om met datzelfde voort te gaan. Ik kan zien hoe je vrolijkheid en inventiviteit bij je draagt, je komt niet somber over op mij. Jij en ik, met vele anderen, zijn voorlopers die de weg wijzen. Niet iedereen ziet die wegwijzer van ons en zo heeft alles zijn tijd nodig en ieder van ons zet zo zijn/haar eigen stappen in eigen tijd. Het is goed zoals het is, waar ik meer en meer in stap is het loslaten van oordeel en fixatie op hoe het zou moeten zijn in mijn ogen.
Schepping is alleen mogelijk als we vrij zijn in onze keuze, met een vrije wil,en in het uitproberen van wat werkt voor ons en wat niet werkt voor ons. Dat houdt vanzelfsprekend in dat het kiezen voor duisternis evenveel recht van bestaan heeft als het kiezen voor licht. Wat voor mij niet wil zeggen dat ik het in blijheid verwelkom of terecht vind. Voor mij, is duisternis toegedekt licht. Weet je nog van die spreuk over “je licht onder de korenmaat plaatsen”?
Dit is een heel lang verhaal, dat is eenmalig. Ik zal je blog blijven volgen. Dank voor het lezen als je zover gekomen bent met het te lezen 😉 en heb het goed.
LikeLike
Hoi.
Ik krijg zo n zin om naar Engeland te gaan als ik dit lees! Dat is al een hele oude wens. Maar ik blijf nu hier. Ben nog niet klaar.
Mooi verhaal vertel je. . Helaas ben ik niet gewend om in het engels te lezen. Ik begrijp het wel maar kost me moeite. Vaker doen. Nog eens lezen.
Ik ben van 1965.
Friesland: Voor mijn boek heb ik veel onderzoek gedaan naar het verleden van Friesland en ook voor het verhaal van “Beitske” dat ik ooit ter gehore bracht. Jij hebt dus Friese voorouders! Het boek: “Aan de rand van de wereld” is een aanrader. Micheal Pye. Heb genoten!
Ook wat jij vertelt wordt uitgebreid beschreven.
Een nieuwe wereld. Ja.
Ja…Negativiteit is denk ik hoe je het zelf ervaart. Een ander kan het verhaal lezen en juist blij zijn, omdat hij of zij het gevoel heeft gezien te worden.
Ik word blij van die verbinding. Zelfs al zijn de omstandigheden bar.
Groet!
LikeLike
Biodiversity Strategy meeting:
Mordecai Odaga:
If you talk about conservation, talk to the people.
Needs of indiginous people is more important than the needs of outsiders.
(Dit geldt ook voor lokale gemeenschappen in Nederland. Of waar dan ook. Blijf zoveel mogelijk waar je bent, houdt van je plek en maak er met elkaar wat moois van.)
And our position on the EU’s biodiversity strategy can be found here in English: https://www.fern.org/fr/ressources/how-the-eu-biodiversity-strategy-can-protect-and-restore-forests-and-rights-2223/
De sleutel is om de term ‘beschermd gebied’ opnieuw te definiëren, zodat het gebied wordt beschermd tegen winningsindustrie. Ook moet het onmogelijk worden om een natuurlijke habitat naar ander gebruik om te zetten. We zullen traditionele toepassingen van de bewoners zoveel mogelijk moeten omarmen. Alles wat biodiversiteit bevordert en beschermt is van levensbelang.
LikeLike
Hier is Esther met Abraham Hicks met “Feel secure, don’t worry about the future” over in het moment zijn met wie je bent en zien hoe dat niet goed kan als anderen dat moment en die staat van zijn bepalen voor je. Ik vind deze leuk.
Al zijn er voor mij ook waardevolle stemmen en wijsheid bewaard gebleven van voorouders, inheemse volkeren, zoals de Hopi, de Maya’s, de Aboriginals en de vele andere volkeren waar ik de naam niet zo gauw van weet, er zijn momenteel ook echoes van de toekomst aan het klinken. Hoezo? Wat? Waarom noem ik dat zo?
Omdat ik geloof dat er een transformatie gaande is die zowel de toekomst als het verleden in een grote heksenketel samenvoegt. Met toekomst bedoel ik de dageraad van een terugkeer naar onze natuurlijke staat van zijn, die zich buiten de 3D wereld bevond tot voor korte tijd. Er is zoveel gerept over het dunner worden van de sluier, de laatste 50 jaar of zo. In praktische zin, in het nu, zijn we het soort mensen die daaraan meedoen. Een eigen weg kiezen.
Waar ik mezelf vaak aan herinner, zoals ik de wereld nu ervaar en wat ook van binnen roert, is dat we, voorzover we dat kiezen, een eenheid aan het creeeren zijn binnenin de verdeeldheid die nu grotesque merkbaar wordt en zichtbaar. Zoals ik het waarneem, zijn alle systemen die op misbruik van geld en macht zijn gebaseerd klaar om af te gaan door de achterdeur, of door het afvoerputje van de gootsteen. Wat mij betreft gaan we er flink met de bezem erdoor. Zo’n ouderwetse, van takkenbossen, samengebonden, ha!
LikeLike
Zeker! En tegelijkertijd mensen hun leed laten uitspreken, er tijd voor nemen. Luisteren om het luisteren. En afvoeren van ellendigheid. Aantrekken van warmte, mensen hun thuis terug geven. Hun eigen grond.
(Ellende= letterlijk: in een ander land zijn)
In praktisch opzicht: werken aan een kringloopeconomie. Scheiding van natuur en cultuur doorbreken. Mens als deel van alles. Onszelf zien als versterker van biodiversiteit ipv afbreker. Ee zijn genoeg lokale gemeenschappen die een voorbeeld geven. Ver weg maar ook dichtbij. We hoeven niets ver te zoeken.
Hoe dit praktisch te organiseren, dat is nog een fikse kluif. Ik heb vrienden die al jaren bezigzijn. Nog altijd opgewekt en vol goede moed. Er zijn steeds meer lichtpuntjes maar we zijn er nog niet.
Er zijn nog een paar flinke noten te kraken, vooral voor de minderheden zonder stem, degenen die het dichtst bij het vuur zitten. Ik ben bij hen in mijn hart en ik houd mijn oor te luisteren. Dichtbij en ver weg.
LikeLike
Droom verder dames. Het gros der mensheid, inclusief een paar miljard hongerige consumenten in Azie, staat klaar om z.s.m. de race te herbeginnen. Vliegen, rijden, vreten, zuipen, kopen, wegkieperen, grondstoffen over de planeet verslepen. Consumptie en kapitalisme de leidraad. Met z’n alleen naar de afgrond. Iets anders wordt het niet. Wen er maar aan. Populisme en fundamentalisme gaan de laatste klap geven. En dan, over en sluiten. Rust zacht.
LikeLike
Ik kan me voorstellen dat je dit denkt. De drang naar méér is niet te stuiten, het is alsof de duvel de doos heeft geopend, en de inhoud bulkt tot onze ontsteltenis naar buiten. Gore zooi, een stroom aan groeiende ellende. Ik denk daar veel over na. Want het is zo dubbel. Eigenlijk wil niemand dit. Waarom gebeurt het dan tóch? Ik kwam op het volgende. Bij een heftige vuile, opengereten wond, gaat die eerst etteren, voor hij heelt. Eerst moet alle ellende eruit. Dan pas kan het herstel echt beginnen.
Ik ben geen koffiedikkijker. Ik ben een praktische dromer, die tegelijkertijd veel nadenkt. Ik volg mijn eigen spoor, van wat voor mij waar is.
De dood van mijn man heeft me veel gedaan. Daardoor ben ik gaan inzien, dat alles heel anders kan gaan dan wat ik vantevoren dacht. Heftige gebeurtenissen kunnen als een wissel zijn, in het spoor van ons, mensen.
LikeLike
Dromen, nadenken, het goede spoor. Dat doe je goed. Houd/t moed. https://www.youtube.com/playlist?list=PLQS4E0GDDIpuFbhGvidRKqhz8i63xTcvi
LikeGeliked door 1 persoon
Ik besef dat je antwoord voor Aardebewoner is bestemd, Alowieke, maar waag het om erop in te gaan. Als ik het laatste deel van je antwoord aan Aardebewoner lees, dan komt dit bij me op: “Ik hoop dat Alowieke dit niet als een self-fulfilling prophecy haar laat bepalen”. Ik ben het helemaal eens met wat je zegt, wat die wissel betreft. Ik heb er ervaring mee in mijn leven en heb het ook gezien in die van anderen. Ik zal wat uitleggen over een uitgangspunt.
Er is nog een ander element dat ik inbreng bij hoe ik naar de wereld kijk en dat is het oordeel wat in mij boven borrelt en het etiket wat ik er vervolgens opplak. Dat deel van mijn waarneming en reactie is een keuze in mijn ogen en niet een voldongen feit. Al komt het uit de onbewuste hoek. Ik observeer het en zie het als “Okay, nu zit ik in mijn menselijk instinct” en als ik goed wakker ben dan laat ik het voor wat het is, zonder ernaar te handelen. Gymnastiek om met nieuwe ogen naar iets, iemand, of mezelf te kijken is dat voor me. Ik doe ook elke dag aan gymnastiek voor ’t lijf.
Ik zeg niet dat die manier van kijken voor jou of anderen ook zo moet zijn, want dat recht heb ik niet. Ik laat simpelweg mijn manier van kijken naar de wereld doorklinken hier, de scala van kleuren in mijn regenboog zogezegd. In woorden.
Misschien is het omdat ik geboren ben in een Gereformeerd domineesgezin, waardoor ik de “hete hoofden , koude harten” (dat is ook de titel van een boek dat Aleid Schilder, de oudste dochter van dominee Schilder, heeft geschreven) heb leren onderscheiden, wat me heeft geleerd hoe een oordeel en koppig vasthouden daaraan tot verdeeldheid leidt en scheuring. Dat kwam 2 x voor in onze kerk en familie, in de laatste 70 jaar van de vorige eeuw. Slecht voorbeeld doet mij niet volgen.
Enfin, waar ik op duid is, dat het leven in dualisme met goed en niet goed, mijn en dijn in ongelijkheid, en al die andere “mores” die we in ons 3D bestaan handhaven en onze identiteit aan ontlenen, ons gebracht heeft waar we nu zijn, zoals ik het zie. President J.F. Kennedy zei ooit “”We cannot negotiate with people who say what’s mine is mine and what’s yours is negotiable” In het Nederlands is dat “We kunnen niet onderhandelen met mensen die zeggen “Wat van mij is is van mij en wat van jou is is onderhandelbaar”. Wat mij betreft geldt dat ook als het om meningen gaat.
Mijn logica die zich heeft gevormd, is dat als ik in die dualiteit blijf voortgaan, meer van hetzelfde zeg maar, dat ik geen einde maak aan die oorlog tussen zwart en wit, tussen “jij bent fout en ik heb gelijk”. Uit dat programma besluit ik te stappen. Dat is ook een “buiten de box denken” voor me. Niet alleen in doen en laten, maar ook in houding, waar volgens mij alles mee begint. Wil niet zeggen dat ik passief ben in praktische zin, integendeel. Maar voor mij is het waar dat eerst het idee er is, wat sommigen “spirit” noemen. En dat daarna de manifestatie in vorm verschijnt.
Zie je wat ik bedoel?
Dat loslaten van die dualiteit, in mijn ervaring, bevrijdt een enorm groot deel van onze energie die we vervolgens kunnen inzetten om een werkelijkheid te creeeren die we wensen voor onszelf en met elkaar. Steeds blijven kijken naar wat ik wens en wat daar niet mee in overeenstemming is, in de buitenwereld, is als modder die kleeft aan mijn schoenen, als het niet poep is. Wat ik wens in mijn werkelijkheid is niet wat de buitenwereld mij toont of brengt, maar wat ik als werkelijkheid in me meedraag die er al is als wens, als intentie, visualisatie, verlangen dat realistisch is.
Dan werkt dat als een magneet die die werkelijkheid begint aan te trekken. Die magneet is tegelijkertijd ook mijn focus punt. Wanneer ik z.v.m. alles wat ik doe als keuzes beschouw, ben ik in de gelegenheid om te zien of het klopt met hoe het uitpakt, om vervolgens, als de situatie erom roept, een nieuwe keuze te kunnen maken, net zolang tot het werkt voor me. En als het met anderen is, voor anderen ook.
Dat is voor mij het begrop “verantwoordelijkheid” geworden, niet de opgelegde vorm die anderen voorschrijven, of die met een religieus tintje mij tot zondaar uitroept die zich maar bescheiden moet opstellen, of me de mond wil snoeren. Want God straft. Immers? Die programmering zit er nog best flink in, in Nederland. Het Calvinisme heeft a.h.w. de klei van de zeebodem daarmee doorzeefd. Gelukkig zijn de tijden wel veranderd t.o.v. de jaren ’50 waarin ik als kind opgroeide. Toen was zwart-wit nog flink in zwang. Toch is het met een vingertje wijzen nog flink aanwezig hier en daarom zoek ik volgend jaar weer naar een woonplek buiten Nederland.
Nou zeg, deze pagina met visies en meningen, van uiteenlopende aard, doet een hoop opborrelen. Ik vind het wel boeiend om weer wat Nederlanders te horen over het onderwerp leefwijze en idealen naleven in woord en daad. Na een tijd weg geweest te zijn.
LikeLike
Mooi om te horen, dat deze uitwisseling je bevalt.
Self fullfilling profecy? Wat is er zo erg aan, om een ander spoor in te gaan? Omstandigheden kunnen bepalend zijn, maar ook ik werk van binnenuit. En ik hoop dat anderen op de wereld ook die kracht ontdekken. Daarom schrijf ik. Daarom laat ik mijn verwerkte pijn zien, in het begin van het boek. Omdat het delen van die pijn noodzakelijk is om een doorgang te vinden in de wand van pijnlijke en vastgelopen ervaringen uit het verleden. Tegelijkertijd blijf ik lichtvoetig en vol verwondering. Ik blijf kind. Daarom word het nooit zwaar. Maar dat gevoel is moeilijk te delen in woorden.
LikeLike
Fijn om dat te horen, Alowieke. Dat kind blijven zie ik wel in je, dat houd ik ook gekoesterd. Leuk, hoe we voorzover het kan, in de virtuele wereld, gelijkgestemden zijn. Het lijkt wel een thema dat in de lucht hangt of zoiets. Ik bedoel, uiting geven aan wat je beweegt en raakt. Onlangs schreef ik aan mijn voormalige huisbaas in Engeland, die niet goed raad weet met zichzelf, en vanuit Britse kostschool opvoeding en upper class afkomst slechts zijn ratio laat spreken en emoties binnenhoudt. Plus daarbij flink aan ego-building heeft gedaan, wat hilarische taferelen heeft opgeleverd soms.
Hij beschrijft zichzelf als Winnie the Pooh’s ezeltje Eyore, die triestig staat te dommelen in zijn hoekje. We zijn, soort van, vrienden geworden en hebben allerlei gedeeld met elkaar, inclusief zijn 7 kinderen. Ik schreef hem in antwoord op zijn Eyore bericht, waarin hij zijn onvermogen beschreef om een dochter erkenning te tonen die boos is op hem, dat ik vermoedde dat als hij zichzelf meer uit en deelt met anderen, dat zijn dochter ineens haar vader als mens zou gaan zien, met falen e.d. en dat er een hele wereld voor hem kan opengaan, met een opluchting erin van mens-zijn onder de mensen. En relativeringsvermogen.
Met de bonus van begrip ontvangen, troost en medeleven, van anderen om je heen. Plus hulp en steun. Er zit een enorme humor in dit verhaal, omdat zijn zoon, met wie ik goed bevriend ben, laatst tegen me zei “Jij bent waarschijnlijk de eerste die dingen tegen mijn vader zegt op die manier.” Daar zien we de clash tussen het Engelse klasse-systeem en “zeggen hoe het is” met soms ook “flink iemand aan de kraag door elkaar schudden”. Om dat te kunnen, daar op dat eiland, daar moet je kennelijk een rechtuit-rechtaan Hollander voor wezen, ha!
LikeLike
Mooi verhaal! Ja die Iejoor. Geweldig karakter. Ik lees de verhalen altijd met heel veel plezier voor. Vooral als Iejoor erbij is.
LikeLike
Gelijk heb je, Iejoor is deep down een prachtige clown en hij is op zo’n komische manier dankbaar voor wat zijn vrienden voor hem doen, haha! Als soort van sluitstuk voor onze conversatie vandaag, met een vrolijk weekend gewenst erin, laat ik dit voor je achterr:
Het feest van Lucia in Zweden, de beelden spreken voor zich denk ik. Kort filmpje.
LikeLike
Dank@!
LikeLike